ครอบครัวหนึ่งอยู่ในกรุงเทพฯ มีฐานะดี ช่วงวันหยุดวันหนึ่ง พ่อบ้านชวนแม่บ้าน และลูกเล็ก ๆ ชายหญิงสองคนไปพักผ่อนริมทะเลต่างจังหวัดแบบไปเช้าเย็นกลับ แม่บ้านจึงเตรียมอาหาร เครื่องดื่มพร้อมพลาสติก และเสื่อใส่รถพร้อมสรรพ กะว่าจะไปทานอาหารกลางวันตามร่มไม้ริมทะเล ได้เวลาก็ออกเดินทางกัน
เที่ยงวันเศษ ๆ ก็แวะลงข้างทางเพื่อทานอาหารกัน แม้จะยังไม่ถึงชายทะเลแต่ก็มีต้นไม้ที่มีร่มเงาหนาทึบ มีเด็กในหมู่บ้านใกล้ ๆ วิ่งเล่นกันอยู่หลายคน ดูอายุก็ไล่เลี่ยกับลูกของตน ทั้งพ่อบ้านแม่บ้านต่างก็ขนอาหาร และสิ่งของลง ปูเสื่อผืนใหญ่ 2 ผืน ปูผ้าพลาสติกทับ จัดอาหารวางแล้วเรียกลูก ๆ มาทานอาหารด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย
ตอนที่ทานกันอยู่นั้น เด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นกันอยู่ก็มายืนดูอยู่ห่าง ๆ ด้วยเห็นเป็นคนแปลกหน้า นั่งรถสวย แต่งตัวสวย ลูกเขาก็หน้าตาดีไม่มอมแมมเหมือนพวกตัว
ทานกันอิ่มแล้วแต่อาหารยังเหลืออีกมาก ขนม และผลไม้ก็หมดไปไม่มาก แม่บ้านเตรียมจัดเก็บรวบรวมไปใส่รถ พ่อบ้านจึงบอกว่า
"นี่คุณ ของพวกนี้เราอย่าเอากลับไปเลย แจกเด็ก ๆ แถวนี้ดีกว่า บ้านเราหากินเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เด็กพวกนี้ดูท่าทางจะยังไม่กินข้าวกลางวันกัน ให้ทานไปเถอะนะ"
แม่บ้านเห็นด้วยจึงกวักมือเรียกเด็ก ๆ ที่อยู่ห่าง ๆ มารับของแจก ทีแรกเด็กไม่กล้าเข้ามาใกล้ จนพ่อบ้านเดินไปจูงมือมา จึงตามกันมาทั้งหมด ทั้งพ่อบ้านแม่บ้าน และลูก ๆ ต่างหยิบขนมหยิบผลไม้ส่งให้แล้วบอกให้กินกันเลย เด็กเหล่านั้นจึงกินขนมกินผลไม้ที่ไม่เคยเห็น เพราะไม่มีขายในหมู่บ้าน ทุกคนกินกันอย่างเอร็ดอร่อยตามประสาเด็กที่ได้ลิ้มรสของแปลก ๆ ทำให้พ่อบ้านแม่บ้านมองดูด้วยความเอ็นดู ลูก ๆ ก็สนุกที่ได้แจกของแก่เด็กด้วยกัน
เมื่อแจกจนหมดแล้ว เด็กเหล่านั้นก็เดินจากไปพร้อมกินขนม และผลไม้ไปด้วย
"นี่คุณ วันนี้ฉันมีความสุขใจอย่างบอกไม่ถูก"
แม่บ้านเอ่ยกับพ่อบ้าน
"ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าการที่เราให้ของแก่คนอื่นนี่มันจะมีความสุขใจเช่นนี้ ฉันโตมาในกรุง อยู่กับครอบครัวที่มั่งมีแต่ไม่เคยเห็นใครกินขนมกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อยอย่างมีความสุขเช่นเด็กเหล่านี้เลย วันหลังท่าจะต้องหาของมาแจกให้เด็กเหล่านี้อีก"
พ่อบ้านฟังแล้วก็ไม่ได้เสริมความอะไร ได้แต่ยิ้ม ๆ พยักหน้ารับเท่านั้น
เรื่องนี้สื่อความได้ว่า :
การให้นั้น ถ้าทำด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ ด้วยความเสียสละจริง ๆ ย่อมทำให้เกิดความสุขอย่างลึกซึ้ง ซึ่งไม่อาจหาได้จากการอื่น ไม่อาจรับสืบทอดได้จากผู้อื่น นอกจากจะทำด้วยตัวเอง
ผู้ที่เคยให้อะไรแก่ใคร ๆ ด้วยจิตใจเช่นนั้นมาแล้ว ย่อมรู้แก่ใจดีว่าตนได้รับผลตอบแทนเป็นความสุขใจอย่างไร
ส่วนคนที่ไม่เคยให้อะไรแก่ใครหรือให้ด้วยจิตใจหวังผลตอบแทนเป็นผลประโยชน์ จะไม่มีวันได้รับความรู้สึกเช่นว่านี้เลย
ความจริง. . .
สุขเกิดจากการให้นั้นหาได้ไม่ยาก
อยู่ไม่ไกลตัวคนเราเลย
เราสามารถหามาสัมผัสได้ด้วยการให้อย่างเสียสละ
ด้วยจิตที่ปล่อยวางไม่หวังผลตอบแทนจากผู้รับ
และให้สิ่งที่เป็นคุณเป็นประโยชน์แก่ผู้รับ
บางทีการให้อาหารเพียงจานเดียวแก่ผู้หิวโหย
ยังจะทำให้เกิดความสุขใจได้มากกว่า
ให้ของขวัญสวยหรูราคาแพงแก่เจ้านาย
เพื่อหวังผลบางอย่างเสียด้วยซ้ำไป
" สุ ข จ า ก ก า ร ใ ห้ "
• • • • •
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช)
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ที่มา : หนังสือ "กิร ดังได้สดับมา"
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
