Chapter 2.5
@ICONSIAM
สุดท้ายเราก็ออกมาด้วยกัน ห้างสรรพสินค้าหรูหรายามพลบค่ำ มนุษย์ผู้กระหายในรสนิยมออกมาช็อปปิ้งกันตามแฟชั่น ผู้คนวุ่นวายหนาตา ไม่มีใครสนใจผม เอ่อ! ก็แน่ล่ะ ไม่มีใครมองเห็นผมนี่
“ป่ะ ฉันอยากลองเข้าร้านแบบนี้นานแล้ว” คารอสพาผมมาหยุดหน้าร้านไอศกรีมสีสันสดใส เอ่อ... อย่าบอกนะว่าที่เรามาถึงนี่เพราะอยากกินไอติม ผมล่ะอยากจะขำ ถ้าไม่ติดว่าแววตาคารอสดูวับวาบแสดงออกว่าชอบของหวานจริงๆ
“เอาซิ! เมื่อก่อนร้านนี้ผมมาประจำ” ผมตอบ
“…” คารอสไม่พูดอะไรเดินนำเข้าร้านไป
“เชิญนั่งค่ะ มาคนเดียวนะคะ” พนักงานสาวสวยมาต้อนรับ เธอมองไม่เห็นผมจริงๆ ด้วย ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วก็เถอะ พอเจอคนทักเข้าจริงก็หน้าชาอยู่
"มาสองครับ”
ผมยิ้มออกทันที เราสบตาอย่างรู้กัน ทำไมนะเรื่องเล็กๆ แค่นี้กลับทำให้ผมยิ้มออกหรือว่าจริงๆ แล้ว ทุกเรื่องที่คารอสทำให้ผมมีความสุขกับมันเสมอ
ไอศกรีมสีหวาน ตกแต่งน่ารับประทานยกมาเสิร์ฟ ผมเห็นคารอสเหลือบมองเวลาบ่อยๆ ทั้งที่เป็นคนเอ่ยปากเองว่าอยากเข้าร้านนี้แต่ไม่เห็นสนใจไอศครีมเลย
“เป็นอะไรไป กินซิ” ผมบอก
“นายกินก่อนเลย ใกล้ได้เวลาแล้ว”
ใบหน้าเขาจับจ้องหน้าปัดนาฬิกาไม่ยอมเงยมองผม รู้สึกเขาลุ้นตามทุกจังหวะเข็มวินาทีที่เคลื่อนผ่าน ผมไม่เข้าใจนักหรอก รู้เพียงบิงซูตรงหน้าน่ากินมาก
‘ปัง! ปัง! ปัง!’
เสียงสะนั่นคล้ายอาวุธปืนดังสามนัดรวด ตามด้วยเสียงหวีดร้องโวยวายของผู้คนแถวนั้น ผมตกใจรีบหมอบ ‘เฮ้ย! กูเป็นผีนี่หว่า จะกลัวทำไม’ ผมเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะอย่างเสียฟอร์ม คารอสยิ้มล้อนิดๆ
“เดี๋ยวฉันมานะ รอนี่ก่อน” คารอสบอก
“จะไปไหนอะ” ผมรีบถาม
“แถวนี้แหล่ะ หรือนายอยากให้ฉันทำงานตรงนี้”
“ได้หรอ”
“...”
คารอสไม่ตอบรีบลุกออกไปทันที ผมมองตามเขาจนสุดสายตา ความรู้สึกแปลกวูบเข้ามาแทนที ผมไม่ได้ตาฝาดแน่ ผมเห็นเงาดำทะมึนล้อมตัวคารอสอยู่
...อย่าบอกนะว่าเขากำลังจะตาย
“ไม่! ผมต้องช่วย” ผมรีบเดินตาม แม้ไม่รู้คาร์ลอสไปไหนแต่สุดทางนี้เป็นหน้าห้าง บางทีเขาอาจมีธุระแถวนั้นก็ได้
ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่ง รู้สึกเหนื่อยหอบแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ใจเต้นโครมครามอัดแน่นไปด้วยความเป็นห่วง จนเกือบถึงประตูหน้าห้างผมได้กลิ่นสาป
...นี่แหล่ะ! กลิ่นวิญญาณ
ภาพเบื้องหน้าผมคือรถเก๋งตีลังกาล้อชี้ฟ้าอยู่ตรงประตูทางเข้าห้างพอดี คาดว่าจะชนเข้ากับรถเมล์ที่จอดตูดยุบอยู่ ท่ามกลางไทยมุงจำนวนมาก มีเงาดำสองสามเงาวูบวาบโอดครวญ
‘วิญญาณจริงๆ ด้วย’
ผมพูดกลบความกลัวในใจ ถึงเป็นผีแต่ผมก็สมบูรณ์แบบมีแขนมีขาครบ ผ่านการปรุงแต่งมาอย่างดี ไม่เหมือนศพที่เพิ่งตายใหม่ๆ ขอกลัวบ้างได้ไหมล่ะ ไม่รู้เดินออกไปผมจะเจออะไรบ้างนี่
“อย่ากลัวดิ อย่ากลัว!” เมื่อความเป็นห่วงมีมากกว่าความกลัว ผมจึงก้าวออกมารวมกับฝูงไทยมุง สอดส่ายสายตาหาคารอสจนเจอเข้ากับชายร่างสูงคุ้นตา
“ออกมาทำไม ฉันกำลังเข้าไปแล้ว”
คารอสถาม ผมแทบไม่ได้ฟังเลยว่าเขาพูดอะไร ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เงาดำข้างหลังเขา ซึ่งตอนนี้ต่อแถวกันสี่คน ซ้ายขวามีผู้ชายร่างสูงใหญ่นุ่งผ้าแดงก่ำ เนื้อตัวดำสนิทขนาบไว้
“กลัวหรอ” คารอสถาม ผมพยักหน้ารับ มองไล่ที่คนแรกมือเท้ามีแผลไฟไหม้ขนาดใหญ่ ถูกเผาจนดำไปครึ่งหนึ่ง คนสองใบหน้าเละเลือดไหลท่วมตัว เดินลากขาอย่างทุกข์ทรมาน และคนสุดท้ายดูเจ็บน้อยที่สุด
...ไอ้โชค
ผมรู้ทันทีว่ามันเป็นใคร เสียงแผ่วเบาของผมทำให้คนที่มองอยู่ก่อนพยักหน้ารับทันที มันมองเห็นผม!! งั้นแปลว่า มัน!! มันตายแล้วน่ะซิ
“ไปสอบสวนเลยไหมครับท่าน” ท่านที่น่าจะเป็นยมทูตเดินมาถามคารอส ผมเห็นเขาพยักหน้ารับ แล้วออกปากสั่งให้วิญญาณทั้งหลายเดินต่อ
ผมจ้องหน้าคารอส เขาเพียงยิ้มน้อยๆ ต่างจากผมที่ขบคิด กระพริบตาปริบๆ ส่ายหัวเสียอาการเหมือนผีบ้า
“คิริว! ช่วยกูด้วยกูยังไม่อยากตาย” ต้นเสียงโวยวายที่เรียกชื่อผมคือโชคนั่นเอง มันพยายามจะวิ่งมาหาผมละลักละลักพูดแต่ว่าไม่อยากตาย
“แล้วกูอยากตายหรอ”
ผมโคตรเจ็บเลยที่ต้องพูดออกมาแบบนี้ ไม่มีใครพร้อมตายหรอก ทุกคนล้วนมีความต้องการไม่สิ้นสุด อยากทำสิ่งนั้น อยากเป็นสิ่งนี้ มีความฝัน อยากความสุขสมหวังเหมือนกันทั้งนั้น ผมเองก็มี ไม่ใช่มันหรอที่ทำร้ายจนผมเป็นแบบนี้
“กูขอโทษ ที่ทำอย่างนั้นเพราะกูรักมึงนะเว้ย”
โชคพยายามมาใกล้ผม ทั้งที่มือสองข้างถูกตรึงไว้ด้วยเหล็ก ผมสะบัดหนีผลักไส้มันออกห่าง โชคร้องไห้คร่ำครวญมันพยายามจะรั้งผมไว้
“รักอะไรของมึง เราเกลียดกันโว้ย! มึงเกลียดกู ส่วนกูก็โคตรเกลียดมึงเลย” ผมเริ่มเสียงสั่น ความโกรธเกลียดในใจกำลังระบายออกผ่านขอบตาร้อนผ่าว
“กูไม่เกลียด กูรักมึงจริงๆ” โชคเกาะขาผมร้องไห้พูดคำว่ารักซ้ำๆ คิดว่าคนที่ถูกทำร้ายจนตายจะยินดีไหม ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายแล้ว คนถูกทำร้ายก็คือคนที่ต้องเจ็บปวด
“แต่กูเกลียดมึง ไปตายซะ” ผมกัดฟันพูด สะบัดหน้าเดินหนี ตอนนี้ไม่อยากรู้แล้วใครเป็นใคร รู้แค่ว่าผมเจ็บ ปวดร้าวเหมือนถูกบีบวิญญาณให้แหลกสลาย
“นายรักผู้ชายคนนั้นไหม”
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
