Chapter2.4(Unseen Part)
จูบเร้าร้อนของคารอสกำลังหลอมร่างกายผมให้กอดรัดอยากเป็นส่วนหนึ่งกับร่างกายเขา ปากแสนซนพรมจูบจากซอกคอลงจนถึงเนินอก สองเม็ดตุ่มไตถูกดูดดุนจนชูชันท้าทาย บั้นท้ายถูกฝ่ามือขยำคลึง นิ้วหนาสอดเข้าปากทางหลัง ครูดสร้างจังหวะ เร่งมือกระแทกถี่ จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองและค่อยๆ ดันนิ้วที่สามเข้ามา
“แน่นชะมัด อย่าเกร็งซิ” คารอสแอบบ่น
“ไม่ให้เกร็งได้ไง มันเจ็บนะ” ผมหวีดเสียงประท้วง แค่ยอมให้เข้าสองนิ้วก็มากพอแล้วนะ ยังจะยัดเพิ่มอีกหรอ
“ถ้านายทนแค่นี้ไม่ได้ นายจะทนของฉันได้หรอ”
ลมหายใจฮึดฮัดทำผมขนลุกชัน เสียงพร่าแบบคนกระหายเต็มทีกำลังบอกผมว่าเขาเองก็ไม่ไหวแล้ว นั่นซินะ! ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเร่งเร้าสักที มีแต่จะค่อยๆ สอน เขาอดทนมาตลอดเลย นี่ผมเป็นผีเห็นแก่ตัวหรือเปล่า
ตัดสินใจย้ายฝ่ามือตัวเองลงไปกอบกำแท่งแข็ง คารอสสะดุ้งตัวจ้องตาผมทันที ทำท่าจะอ้าปากถามแต่ไม่ทันหรอกครับ ผมรีบเร่งขยับมือขึ้นลงซะก่อน
“อืมม... นายกำลังยั่วฉันอยู่นะ”
เสียงดุกระเส่าหวานตามจังหวะมือ คนที่เคยหน้านิ่งตอนนี้เหยเกจนเผลอครางเสียวออกมา เขารีบเอามือข้างที่ว่างมาปิดปาก งับฟันคมลงหลังมือสะกดความเสียวซ่านไว้ ผมไม่รอช้ารีบดันตัวเขานั่งขอบอ่าง เผยอลิ้นทักทายเจ้าเอ็นอุ่นส่วนหัวแล้วค่อยครอบปากกลืนกินทั่งแท่งตามความยาว
‘อ๊อก! อ๊อกๆๆๆ’
ผงกครูดขึ้นลง มือช่วยสาวชักจนคารอสเกร็งสั่น เขาคำรามเสียงทุ่ม ปล่อยตัวไปกับความวาบหวามที่ผมมอบให้
ผมกำลังลบภาพเก่าในหัว ใบหน้าไอ้เลวนั่นถูกหน้าหล่อๆ ของคารอสกลบทับ เสียงออกคำสั่งของมันกลายเป็นเสียงครางสุขสมของคาร์ลอส กลิ่นน้ำกามน่าสะอิดสะเอียดกลายเป็นของหวานที่ผมอยากกลืนกินลงท้อง
‘อ๊าซ...’
น้ำแรกถูกปล่อยออกมาอย่างง่ายดาย ผมยิ้มไม่คิดว่าพ่อคนจูบเก่งจะตื่นสนามไปไม่เป็นเหมือนกัน
“มานั่งนี่” คารอสฉุดตัวผมไปนั่งบนตัก ใช้เนื้อกลางหว่างขาหนีบเอ็นลำเขื่องของเขาไว้ เนื้อเราสองบดเบียดตามจังหวะเด้งตัว แค่มือเขาช่วยชักคลึงยังไม่ได้สอดใส่สักหน่อย ผมก็ครางเหมือนคนบ้าเพราะถูกร่างกำยำโถมสุดแรง
“ยั่วผมแบบนี้ คิดว่าจะรอดหรอ” คาร์ลอสกระซิบถาม
“ก็รอดอยู่นะ” ผมตอบด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ยังหอบระรวยปานจะขาดใจ
เป็นอีกครั้งที่เราบรรเลงบทรักกันในห้องน้ำ แต่เป็นครั้งแรกที่ผมอยากทำแบบนั้นให้ใครสักคน ผมไม่เคยนิยายว่าความรักต้องเป็นแบบไหน จนมาเจอคารอสผมถึงได้รู้ว่าความรักคือคนที่พร้อมโอบกอดเราไว้ แม้ในตอนนั้นเราจะน่ากลัวมากแค่ไหน
คารอสได้เห็นผมในทุกๆ ด้าน เขาไม่หวาดกลัวเลยสักนิด ไม่เคยมีท่าทีรังเกียจหรือแม้จะเอาเปรียบผมเขาก็ไม่เคย คิดได้ยังงี้แล้วผมก็ชักไม่แน่ใจว่าการหลุดพ้นคือเรื่องที่ดีหรือเปล่า
วงแขนคารอสสวมกอดจากด้านหลังในขณะที่นอนกอดก่ายกันในอ่างน้ำ ตอนนี้จากุกซี่ไม่น่ากลัวอีกแล้ว กลับรู้สึกดีซะด้วยซ้ำ เพราะทุกครั้งที่คิดถึงพื้นที่ตรงนี้ผมจะได้ยินเสียงหวานๆ ของคนหน้านิ่ง
“ออกไปข้างนอกกัน”
“ไม่เอาอะ คุณไปเถอะ”
“ทำไมล่ะ ไหนๆ นายก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนิ”
“มี!” ผมเถียง
“อะไร” คาร์ลอสเองก็เถียง
“เออ! มีแหล่ะน่า” ผมเบี่ยงหน้าหนี คิดไม่ออกว่าผมมีอะไรต้องทำไหม โลกหลังความตายทุกอย่างเคว้งคว้างมาก แต่ก็น่ากลัวน้อยกว่าโลกภายนอก
“ไป! ไปเถอะอย่าคิดเยอะ”
“ผมไปได้หรอ”
“ได้ซิ! ตอนนี้นายไม่เหมือนผีแล้วนะ”
อย่างที่ทุกคนรู้กันครับ ผีไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้เหมือนคนปกติ ตั้งแต่ตายมาผมก็ไม่เคยไปไหนนอกจากหลุมศพกับห้องนี้ ขนาดที่บ้านผมยังไปไม่ได้เลย มันเหมือนจำทางกลับบ้านไม่ได้ซะงั้น
คารอสถามจบก็ลุกไปแต่งตัว ซึ่งไม่ต้องบอกนะว่าเสื้อผ้าที่เขาใส่จะเป็นสีอะไร ทั้งที่ชวนผมไปข้างนอกเขากลับใส่เสื้อดำกางเกงดำอีกแล้ว
“ไหนว่าชวนไปเที่ยวไง นี่มันชุดทำงาน” ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็ผมหล่อชุดนี้” คารอสตอบด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ เอ่อ... ผมรู้ครับ หลักฐานความหล่อทิ่มตาขนาดนี้จะให้บอกว่าไม่หล่อก็จะเป็นผีขี้ปดซะเปล่าๆ เพียงแต่สงสัยว่าคนอะไรใส่แต่สีดำตลอด
“ทำไม หรือผมไม่หล่อ”
“อืมๆ หล่อก็หล่อ”
“ก็ดี! ถ้าหล่อก็รักผมได้แล้ว”
“ห้ะ!!!”
บ้าจริง! นี่ผมหูฟาดไปป่าววะ บ้าน่า! เป็นผีไม่จำเป็นต้องหูหนวกซ้ำซ้อนอีก คารอสก้มมองต่ำ มือพับแขนเสื้อขึ้นเสมอศอก ชายเสื้อถูกยัดในกางเกงเรียบร้อย กระดุมติดลวกๆ เผยช่วงอกเนียนขาว ผมมองแล้วต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ...เฮ้อ! ทำไมไม่ชินสักทีนะ
มนุษย์เรามีสิ่งวิเศษที่สุดอยู่ในตัวหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือสมอง สองมือและหัวใจ ในโลกหลังความตายก็ทรมานไม่ต่างจากก่อนนักหรอก
‘ผมยังไม่อยากตาย’ คำพูดนี้วนเวียนในหัวทุกวัน ด้วยความที่ยังเป็นวัยรุ่น มีอะไรให้ต้องทำอีกมากมาย ผมน่าจะเจอคารอสเร็วกว่านี้ บางทีเรื่องระหว่างผมกับเขาคงเป็นไปได้
‘เฮ้อ! ใครจะห้ามความตายได้ล่ะ ต่อให้เป็นคารอสก็เถอะ’
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
