ปฐมบทชีวิตสู่การค้นหา(4)
เวลาเปลี่ยนจิตใจคนเราก็เปลี่ยนตามไป คำกล่าวนี้สำหรับฉันแล้วมันคือความจริงที่สุด เรื่องราวต่างๆล้วนหล่อหลอมให้คนเราเปลี่ยนไปมากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่เหตุปัจจัยต่างๆที่ได้ประสพพบมา
ตัวฉันนั้นเฝ้ามองตนเองและบุคคลรอบข้างซึ่งล้วนแล้วแต่ทำให้ฉันเกิดความประหลาดใจ พ่อและแม่ที่สลับขั้วกัน ส่วนน้องสาวขี้แยเอาแต่ใจกลับกลายเป็นผู้มีวาทะศิลป์เป็นที่รักใคร่ของผู้พบเห็น น้องชายคนเล็กที่ฉันปกป้องตลอดมากลับมีภาวะเป็นผู้นำที่เข้มแข็ง ซึ่งต่างกับฉันโดยสิ้นเชิงจากคนเข้มแข็งเก็บอาการได้ดีโดยตลอดมา บัดนี้กลายเป็นคนค่อนข้างเก็บกดที่เมื่อทำงานจะทุ่มเททุกอย่างวางเรื่องครอบครัวทิ้งไปทั้งหมด แต่เมื่อกลับเข้าบ้านฉันคือคนเงียบขรึมพูดน้อยมาก มากจนเหมือนคนไร้หัวใจทำทุกอย่างเพียงคำว่า"หน้าที่"
แต่เมื่อขณะนี้ที่ฉันหวนย้อนกลับไปวัยเด็ก ฉันพบบางอย่างที่ทำให้ฉันเป็นฉันในขณะนั้นและจนบัดนี้ นั่นคือคำสอนที่ถูกปลูกฝังย้ำมาตั้งแต่ยังจำความไม่ได้คือ"อย่ากลัวเพราะถ้าเราปล่อยให้ความกลัวครอบงำจิตใจเมื่อไรเราจะไม่มีวันชนะ" นั่นคือคำสอนของพ่อที่เอ่ยกับฉันก่อนให้ฉันเข้าชกต่อยกับเด็กชายรุ่นพี่ เพื่อแสดงให้เพื่อนๆของพ่อได้ประจักษ์กับฝีไม้ลายมือแม่ไม้มวยไทยที่พ่อเป็นผู้ฝึกสอนฉันมาตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ เมื่อรู้ตัวฉันก็กลายเป็นผู้ไร้ความกลัวกับทุกสิ่งที่ต้องเผชิญไปแล้ว พ่อเลี้ยงฉันให้เป็นเด็กเข้มแข็งและรู้เชิงมวยการเอาตัวรอด เพราะนั่นคือสิ่งที่พ่อไฝ่ฝันและพ่อเลือกที่จะเอาความฝันนั้นมาลงที่ฉัน พร้อมทั้งประกาศต่อใครๆว่าฉันคือทอมบอย ฉันเองไม่เข้าใจความหมายของพ่อในขณะนั้นแต่สิ่งที่พ่อฝังไว้ในจิตใจของลูกสาวก็สัมฤทธิ์ผลไม่น้อยเช่นกัน
เมื่อฉันต้องไปอยู่กับปู่ย่าชั่วคราวนั้น นอกจากความว้าเหว่แล้วนอกนั้นไม่ใช่อุปสรรคในการดำเนินชีวิตเท่าใดนัก การต้องผ่าฟืนต้นโตๆด้วยมีดและขวานถือเป็นการฝึกกำลังแขนและสร้างกล้ามเนื้อให้ฉัน การต้องไปตักน้ำคือการได้ฝึกทั้งกำลังขาและแขน แม้ที่บ้านของปู่จะมีไฟฟ้าแต่ปู่ยังคงชอบการหุงหาด้วยฟืนเช่นกาลก่อน และปู่มักมีเรื่องเล่าสมัยสงครามโลกครั้งที่สองและการเป็นทหารพรานให้ฉันฟังเสมอ ปู่จะสั่งให้ย่าเก็บข้าวตากแห้งไว้ทุกวันจนเรามีข้าวสวยตากแห้งถึงสามปี๊บ เมื่อครบสามปี๊บก็จะให้ย่านำข้าวตากแห้งนั้นมาทำข้าวพองราดด้วยน้ำตาลอ้อยเป็นขนมให้หลานๆหนึ่งปี๊บและตากข้าวสวยวนไปเรื่อยๆเช่นนี้แทบทุกวัน ปู่เล่าว่ายามสงครามนั้นอดอยากลำบากมากแม้จะหุงหาอาหารก็ลำบากเพราะกลัวการปล้นจี้แย่งชิงอาหาร แต่ถ้าหากเราตากข้าวสวยไว้จนแห้งสนิทนำเพียงน้ำสะอาดมาเติมรอให้ข้าวดูดซับน้ำเราก็จะไม่อด ผักสมุนไพรต่างๆนั้นเราควรมีไว้รอบบ้านเสมอ แม้จะถูกลักขโมยผักแต่สมุนไพรชนิดที่ใช้ปรุงอาหารได้นั้นคนไม่มีความรู้ย่อมไม่สนใจ
ปู่สอนฉันว่าไม่ว่าเราจะเป็นหญิงหรือชาย ทุกคนมีความเท่าเทียมกันคือต้องทำงานบ้านและมีมารยาทที่เรียบร้อย แต่ต้องไม่อ่อนแอสามารถทำงานหนักและป้องกันตัวเองได้ เราไม่รังแกใครและต้องหนักแน่นหากถูกรังแก ด้วยนิสัยพาลคนพวกนั้นจะหาเรื่องเราด้วยคำพูดก่อน ต่อเมื่อเขาลงมือเราจึงค่อยใช้กำลังปกป้องตนเอง ฉันสนิทกับปู่มากแม้ปู่จะพูดน้อยแต่ปู่นั้นรู้ใจฉันที่สุด เมื่อปู่จะสอนเรื่องใดหรือเห็นว่าสิ่งใดน่าสนใจ ปู่จะใช้วิธีเหน็บหนังสือไว้ที่ข้างฝาติดประตูทางเข้าออกบ้าน เพราะในบรรดาหลานๆแล้วมีเพียงฉันคนเดียวที่รักการอ่าน
ปู่สอนฉันผ่านหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่า แต่หากจะมีเรื่องขัดใจปู่ก็เห็นจะเป็นเรื่องต้นกล้วยในสวนหลังบ้านที่ฉันใช้ซ้อมแทนกระสอบทราย ด้วยตัวที่ยังเล็กฉันจึงเลือกต้นที่พอเหมาะกับตัวเองเพราะเคยลองเตะต้นใหญ่แล้วถึงกับข้อเท้าเคล็ดไปหลายวัน และไอ้เจ้าต้นกล้วยขนาดพอเหมาะนี่แหละมันคือต้นที่ต่อไปจะออกปลีออกผลจึงเป็นเหตุให้ปู่ค่อนข้างไม่พอใจ แต่ไม่ได้กล่าวโทษหรือดุด่าเพียงแต่เอ่ยลอยๆให้ฉันได้ยินและเข้าใจความสำคัญของต้นกล้วยคู่ซ้อมของฉันเท่านั้น และเพียงแค่นั้นก็เพียงพอให้ฉันรู้สึกผิดแล้ว
และทุกอย่างนั้นคือสิ่งที่หล่อหลอมจิตใจฉัน ฉันที่ไม่กลัวปัญหา ฉันที่สู้ไม่ถอยแม้จะไม่ได้เป็นทอมบอยอย่างที่พ่อคาดหวังไว้ก็ตาม!
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
