#วันนี้คะ
เพราะเราคือครอบครัว....
ทริปเล็กๆช่วงปิดเทอมของหลานๆ... เค้าให้ป้าเลือก ป้าเป็นคนเลือกเอง พี่อยากเดินป่า
อยากไปแก่งกระจาน ..... 😅...
น้องก็จัดให้.... วางแผนกันว่าเอาไม่ลำบากมาก เพราะคนแก่ไปด้วย.. ..
ทริปเล็ก เริ่มจาก #น้ำตกผาน้ำหยด น้องหาข้อมูลมาเราต้องเดินเท้าเพื่อเข้าไปชมน้ำตก เราไม่แน่ใจว่าหนทางลำบากแค่ไหน เลยวางแผนว่า จะหาร้านกาแฟเก๋ๆแถวนั้นให้หลานสาวคนเล็ก อายุขวบเศษๆและคนแก่นั่ง โดยน้องชายคนเล็กประกาศกร้าวแต่แรกว่า ไม่ไป ไม่เดินป่า เหนื่อย จะไปส่งแล้วจะจิบกาแฟรอกับคนแก่และเด็กเล็กขวบนิดๆ ที่ร้านกาแฟ...
เราก็... ได้จ้า... จะได้เดินแบบไม่ต้องห่วง....
สุดท้าย จับพลัดจับผลู คนแก่ไม่ได้ทำตามแผนเรา ติดเข้าไปด้วยกัน...เมื่อถึงชายป่าสัญญาณโทรศัพท์ก็หมดไป.... ทีมขวบครึ่งก็หลุดเข้าป่าตามมาด้วยเหตุผลว่า ย่ายายเข้าไปได้ ขวยเศษน่าจะเข้าได้... 😅...
ไอ้คนเข้าไปแล้วก็โทรบอกไม่ได้ว่า อย่าเอาหลานเล็กเข้ามา ได้แต่คิดว่า เห็นปากทาง พ่อแม่คงตัดสินใจรอ ไม่ลุยตามมา... ที่ไหนได้....
ไม่มีใครรู้สภาพการเดินทางมาก่อน น้องชายคนเล็กถึงขั้นลากแตะเพราะจะนั่งจิบกาแฟ แต่ผิดแผน เดินไปบ่นไป.... 😆...
สรุป ป่าก็คือป่าค่ะ 😁.... ส่วนตัว ทางแบบนี้สำหรับตัวเองไม่ได้ลำบากมาก เดินสนุกๆ แต่มันไม่สนุกตรง
แม่ อา แต่ละคนสูงวัยทั้งนั้น ข้อเข่าไม่ดี หลังไม่ดี ความดันสูง เดินเข้ามาด้วยเป็นพรวนนี่แหละค่ะ 😅.... ผ่านลำธารเล็กๆที่ขาเข้าพวกเรานับได้ สี่สาย แต่ขากลับเราถึงรู้ว่ามีหกสายในทางเส้นเดิม 😆...
มีก้อนหินในลำธารที่มีตะไคร้น้ำเกาะ มันลื่น ทุกก้าวคือ ล้มไหมวะ 😅... ในหัวตัวเองคือ ตายแล้ว แม่ฉัน อาฉัน ถ้าล้มอะไรจะหักบ้าง หัวฟาดเลือดออกในสมอง จะหามออกไปหาหมอยังไงส่วนหลานชายสองคน ไวเป็นปรอท เดินป่ายังกะลิง อีกบ้านลูกเล็กขวบนิดๆติดกับอกพ่อพาเดิน น้องสาวบอกความรู้สึกตอนออกมาว่าใจเต้นตลอดทาง กลัวพ่อพาลูกล้ม....มันไม่ได้ห่วงตัวเอง... ที่จริงเค้าเที่ยวสายคาเฟ่ 😅
ตลอดทางที่ไม่ได้สบาย พวกเราชวนกันคุยสนุกสนานดูต้นไม้ใบหญ้า คอยเช็คสมาชิกเป็นระยะ ดันก้นคนแก่ขึ้นเนิน คอยประคองเวลาเดินข้ามลำธาร ท่านสว.ทั้งหลายก็สุดจะไม่งอแง แต่ละคนพยายามช่วยเหลือตัวเองมากที่สุด แต่ละคนหาท่อนไม้มาเป็นไม้เท้าคนละอันสองอัน.... สิ่งหนึ่งที่อาๆแม่ๆบอกคือ...
#ไม่มีใครรู้ว่าทางข้างหน้ามันจะลำบากแบบไหน #ไม่โทษใคร #ทุกคนเดินได้....
..... ตอนนั้นบอกตัวเองว่า ใช่ #เดินป่าก็เหมือนชีวิตแหละ เราไม่รู้ข้างหน้าเจออะไร ขึ้นเนิน ลงห้วย ธารน้ำเล็กใหญ่ หินลื่นเดินยากแค่ไหน หรือสัตว์ร้าย แต่สุดท้ายเราก็ต้องเดินผ่านมันไปให้ได้ เพราะมันก็ชีวิตเรา....เราเดินได้ทั้งนั้นถ้าเราเดิน
ทางแค่กิโลครึ่ง.... ถ้าเป็นทางราบ ตัวเองเดินสบายๆ 15 นาทีค่ะ.... แต่ทริปนี้เราใช้เวลาร่วม 45 นาที เพื่อดูแลกันไปทั้งคณะให้ปลอดภัยและชื่นชมความงามรอบตัว....
ขากลับหลานชายคนเล็ก สามขวบกว่าหมดแรงให้แม่อุ้มเกือบตลอด พ่อก็ไม่เอา ต้องแม่....
ถ้าแม่เหนื่อยเดินไม่ไหวจะทำยังไง.... แม่ถามพร้อมต่อรอง...
แม่ก็หอมแก้มตุลสิ แม่จะได้มีแรง.... 🙄
มนุษย์แม่นี่.... สุดยอด
#พะเนินทุ่ง ยังปิด ไม่ทราบกำหนด
เข้าป่า.... เมื่อเห็นว่าป่ายังมีความสุข ความรู้สึกส่วนตัวคือ...... ชีวิตคนเมืองยังมั่นคง
ชายป่ายุคนี้.... มีความไม่ใช่ป่า.... สังคมเปลี่ยนโลกเปลี่ยน... ต้องควบคุมความต้องการเราบ้าง อย่ามากเกินไป แค่พออยู่สบาย แค่พอประมาณ
ไปเที่ยวป่า รบกวนธรรมชาติให้น้อย ลดความต้องการให้มาก ใช้เท่าที่จำเป็น ของมันต้องใช้อีกหลายชั่วคน....
#อยากมาซ้ำ.... ยังแค่ชายป่า วันที่เหลือก็แบบเบาๆ สบายๆ ล่องเรือยางในแม่น้ำ นั่งเรือในเขื่อน ดูผีเสื้อที่บ้านกร่าง กินกาแฟร้านเก๋สักร้าน...
19-21 พ.ย. 2563
ครอบครัว คือส่วนประกอบของกันและกัน...
ต่างคนต่างเป็นหนึ่ง แต่เคียงข้างอยู่ร่วมกันอย่างเกื้อกูล
เด็กๆทำอะไร.....และอีกมากมาย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
