บันทึกของหมาอ้วน ตอนที่ 6: ให้มันรู้บ้างว่าผมลูกใคร
วันแรกที่ผมออกจากท้องแม่มา มีปัญหาเยอะมากจนผมทำตัวไม่ถูก โลกภายนอกมันช่างไม่สุขสบายเหมือนในท้องแม่เลย ผมถูกบังคับให้ดูดนมแม่ต้องใช้คำว่าบังคับ เพราะผมไม่เคยดูดมาก่อน ในท้องแม่ผมหิวผมก็สามารถดูดกินน้ำคล่ำได้ทันที ซึ่งมันก็คือฉี่ผมนั่นแหละ อร่อยนะไม่เชื่อลองกินดู แต่เมื่ออยู่ข้างนอกผมหิวเมื่อไหร่ไม่มีคำว่าทันที ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการดูดนมแม่
หลับสบายเลยนะ
พวกผู้ใหญ่มักเข้าใจว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ ซึ่งไม่จริงเลย เชื่อผมสิ ผมนะต้องพบกับความลำบากมากมายกว่าจะได้น้ำนมแม่อันประเสริฐมาแต่ละหยด กว่าจะดูดนมได้ซักนิดผมต้องออกแรงเท่ากับเดินครึ่งชั่วโมงเชียวนะ (หมอบอกในหนังสือที่พ่ออ่านให้ฟัง พ่อชอบอ่านหนังสือให้ฟังก่อนนอน )
อย่างไรก็ตามไม่ใช่ผมเท่านั้นที่ลำบาก แม่เองก็ปาดน้ำตาไม่รู้กี่รอบเวลาที่ให้นมผม ถึงวันนี้ผมคือผู้ชายที่ทำให้แม่เจ็บปวดมากที่สุดจากการดูดนม แม่ปวดร้าวไปทั่วรวม
ทั้งมีน้ำตาซึมออกมา เขาว่ากันว่าน้ำนมนั้น ถ้าไม่ดูดมันก็จะไม่ไหลออกมาและไม่มีการผลิตเพิ่ม แต่การดูดนมของเด็กอย่างผมมันไม่ได้เป็นการดูดธรรมดานะ การดูดเนี่ยมันทำให้คนเป็นแม่เจ็บมาก (เคยมีครั้งหนึ่งที่พ่อเคยลองทดลองวิทยาศาสตร์ ตอนที่ผมหิวนมมาก ๆ แทนที่พ่อของคุณจะให้กินนมแต่โดยดี พ่อผมกลับเอาปลายนิ้วก้อยให้ผมดูดแทน ฮา ๆ ผมดูแรงมากจนพ่อร้องจ๊ากเลย) แต่ผมไม่เข้าใจเรื่องความเจ็บเหรอกผมยังเด็ก เด็กที่ตัวเล็กแต่เสียงดัง เมื่อไม่ได้น้ำนมดั่งใจผมก็จะดูด ๆ ยังไม่ได้อีกผมก็จะดูด ๆ เมื่อหมดแรงก็พักร้องไห้บ้างสลับกันเพื่อบอกให้แม่รู้ว่าผมยังไม่ได้นมนะ
ธรรมชาติช่างโหดร้ายเสียจริง ๆ ผมซึ่งไม่ได้กินอะไรเลยเป็นเวลาหลายนาทีก็หนักมากพออยู่แล้ว เด็กนะทั้งหิวทั้งเหนื่อย นมแม่ก็ไม่พอ นมขวดก็ไม่ยอมให้ ไม่เท่านั้นนางพยาบาลก็ยังเอาผมไปแต่งตัว ทาครีมเสริมหล่อ แล้วเอาผมยังถ่ายรูปไว้ติดสมุดบันทึกการเกิด แถมยังจับตัวผมไปพิมพ์รอยเท้าอีก ทุกการเคลื่อนไหวนั้นทำให้ผมที่กำลังทำใจหลับไม่ให้โมโหหิวต้องตกใจตื่นร้องไห้ทุกที
สภาพผมตอนนี้ถึงแม้จะตัวเล็ก เหี่ยวย่น(ก็อยู่ในน้ำตลอดเก้าเดือน) แต่ผมมีครบ 32 และไม่มีตำหนิใด ๆ เรียกว่าหล่อทีเดียวแหละใครผ่านไปผ่านมาก็ว่าอย่างนั้น ที่ไม่ปกติเท่าไหร่ก็เรื่องขนทั่วตัวที่เยอะมาก ซึ่งเป็นธรรมชาติของเด็กที่คลอดก่อนกำหนด ถ้านับตามหมอที่ดูแลครรภ์มันก็ขาดไปแค่ 7 วันเท่านั้นแหละ แต่แม่ยืนยันว่าหมอนับเวลาผิดไปหนึ่งเดือน (ถึงวันนี้คนบนโลกยังเถียงกันว่านับอายุครรภ์ตอนไหน ซึ่งแน่ ๆ ที่เยอรมันกับที่ไทยนับไม่เหมือนกัน )
ดึกมากแล้วป้าจูนกลับไปนานแล้ว พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่ ส่วนพ่อเนื่องจากค้างไม่ได้ก็จะอยู่รอจนรถเมล์เที่ยวสุดท้าย ที่นี่รถเมล์เที่ยวสุดท้ายก็คือเที่ยวสุดท้าย มาตรงเวลาเสมอ ตรงระดับวินาทีทีเดียว แล้วพรุ่งนี้ก็จะกลับมาใหม่ คืนนี้ผมต้องอยู่กับแม่สองคน ในห้องโล่ง ๆ (ห้องพักผมเป็นห้องคู่ แต่อีกเตียงยังไม่มีคนมาพัก) นับแต่นี้ไปผมและครอบครัวก็จะต้องทำความรู้จักกันให้มากขึ้นหล่ะ และที่สำคัญต้องดูดนมแม่ให้ได้ ฮึบ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
