3. ใจกับกาย
การจะฝึกจิตให้ได้ดีนั้น สำคัญควรต้องมีพื้นฐานการฝึกกายที่ดีเสียก่อน การสำรวมด้วยท่านั่งของสงฆ์ เช่น คุกเข่า พับเพียบ หากไม่คุ้นเคย กล้ามเนื้อจะอ่อนล้า เกิดปวดชา เต้นสั่น ทำให้ประคองสังขารได้ลำบาก จิตที่ไม่ได้รับการฝึกหัดต้องแบ่งส่วนมาประคองมาดูกาย ทำให้การปฏิบัติวิปัสสนาทำได้ไม่เต็มที่ ควรใช้ความรู้ทางโลกเช่น โยคะ หรือ การยืด_คลายกล้ามเนื้อมาช่วย
จะเห็นได้ว่าการปฏิบัติทางธรรมนั้นเปนขั้นเปนตอนต่อเนื่องกันไปเหมือนก่อเจดีย์ต้องมีฐานฉะนั้น จะใช้วิสัยทางโลกย์ในการย่นย่อหาทางที่ลัดช่างเปนไปได้ยากจริงเทียว
4. เนื้อนาบุญอันยอด
ในดินแดนพุทธภูมิ นั้น ชนผู้เปนศาสนิกทั้งหลายได้ตั้งปณิธานมาสักการะปฏิบัติแสวงบุญ หนทางหากจะว่าตามศัพท์ของพระเจ้าสิบทิศกรุงหงสาวดียกทัพเรียกว่า "จำจะต้องยกมาโดยวิถีทุเรศกันดาร"
จำ คือ จำเป็น หมายว่าถ้าประสงค์จะได้ก็จำเป็นจะต้องมา
วิถี คือ เส้นทาง
ทุเรศ คือ ทุเรศตาทุเรศใจ ทุเรศสิ่งแวดล้อม
กันดาร คือ ลำบากต้องทรหดอดทน ไม่สะดวกสบายอย่างที่คุ้นเคย
หากความทุเรศกันดารนั้นไม่อาจเบียดบังศรัทธาแห่งจิตของศาสนิกได้
ผู้มาแสวงบุญจำจะต้องประสบกับทุกขเวทนานานาประการ ทั้งกายใจ เมื่อยขบ บาดแผลเล็กๆน้อยๆ ขาดของขบฉับ สภาวะจิตขึ้นๆลงๆ ปัญหาการปลดทุกข์ ความกังวลในหนทาง ซึ่งแน่นอนในระยะทาง แต่ไม่อาจกำหนดระยะเวลาเดินทางตายตัวได้ บางคราวติดอยู่บนถนนกว่า 12 ชั่วโมง คล้ายปลาถูกขังในตู้
เมื่อได้เข้าถึงที่พัก ได้เข้าถึงสถานที่ปลดทุกข์ อันเปนที่สงบ เปนที่สบาย เปนที่จำเริญต่อกายสังขารแล้ว โดยอัตโนมัติจะต้องนึกอนุโมทนาในจิตใจ ถึงท่านผู้สร้างสรรค์สิ่งเหล่านั้นไว้ให้
หากบุญกิริยานั้นกระทำโดยศาสนิกจำนวนมากเปนคันๆรถบัส วันหนึ่งมีมากถึงสิบคณะ ยี่สิบคันรถ ซึ่งตั้งจิตตั้งใจสมาทานศีลแล้วเพื่อเดินทางมาแสวงบุญ การอนุโมทนาดังนั้นจึงมีกำลังมาก มีความบริสุทธิ์มาก รวมกันเป็นมวลมหาอนุโมทนา ครั้งแล้วครั้งเล่า จึงเกิดเป็น "บุญใหญ่"มหาศาลต่อเนื่อง ให้อานิสงส์แก่ท่านผู้สร้างอย่างไม่มีสัณฐานประมาณเลย
ตรงนี้จึงหมดข้อสงสัยว่าเหตุใดผู้บริจาคบำรุงสถานที่นั้นๆจึงมีความเจริญงอกงาม ก็ด้วยพื้นที่นั้นเปนเนื้อนาบุญชั้นเยี่ยมนี่เอง
-------------------
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
