[ เรื่องเล่าชมรมศิลป์ l Valentine Special ]
ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์
EP.1 โทรจิต
เรื่องสั้นสุดพิเศษ EP.1 โทรจิต
ผมนั่งมองหน้าจอสี่เหลี่ยมด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง แม้ใกล้มือจะมีชาเขียวนมของโปรดวางอยู่ แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่ามันจะช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้ในตอนนี้
เพราะสิ่งที่ทำให้ผมเซ็งนั้นถูกแม่นำมาวางไว้บนโต๊ะด้วยตอนที่ยกชาเขียว และของว่างมาเสิร์ฟ มันคือเอกสารเตรียมตัวไปเรียนต่อที่อเมริกาน่ะ ปึกใหญ่เชียว ซึ่งดูท่าทางว่าคราวนี้ผมจะหลีกเลี่ยงยากเสียแล้ว
หรือว่าสุดท้ายแล้วผมจะหนีความจริงไม่พ้น
หึ สภาพแวดล้อมช่างเป็นใจ มองไปที่ข้างฝา ที่แปะหราอยู่คือโปสเตอร์รูปคนถือธงชาติอเมริกา ถัดไปตรงชั้นวางของ ก็มีรูปรับปริญญาของพ่อที่เป็นนักธุรกิจใหญ่วางอยู่ ติดกันก็รูปการรับปริญญาของแม่ที่ทำหน้าแม่บ้าน ใกล้ ๆ กันก็รูปพี่ชายของผมที่เป็นวิศวกร แน่นอนว่าก็รูปรับปริญญาอีกนั่นแหละ น่าจะเดากันออกแล้วล่ะมั้งว่าทุกคนที่พูดถึงล้วนจบจากอเมริกา
บิ้วอารมณ์กันอยู่ทุกวัน
อืมมม... จำเป็นด้วยใช่ไหมที่ผมต้องจบจากอเมริกาอีกคนน่ะ?
เด็กมัธยมต้นอย่างผม การเรียนรู้พื้นฐานให้แน่นเป็นสิ่งที่สำคัญของการต่อยอดในอนาคตก็จริง แต่ยามว่างผมก็ไม่ลืมที่จะผ่อนคลายชีวิตด้วยเสียงเพลง ไม่ต้องแปลกใจเลย ที่คุณจะเห็นเทปคาสเซ็ต, ซีดี, แผ่นเสียง เครื่องเล่นเพลงชนิดต่าง ๆ ว่างอยู่ตามชั้นวางอย่างแน่นเอี๊ยด ไม่เกินเลยถ้าจะบอกว่า ของสะสมที่มีคุณค่าทางใจมากมายเหล่านี้ จะเปรียบเสมือนดังจิตวิญญาณของผม
ผมหยิบกีตาร์ตัวโปรดที่วางอยู่ตรงขาตั้งมาดีดเล่น ใจคิดไปไกล ถ้าต้องไปเรียนเมืองนอก ตามที่ครอบครัวต้องการจริง ๆ เป็นไปได้เหมือนกันที่ผมจะต้องห่างจากสิ่งที่รักพวกนี้
ไหนจะเธออีก...
ต้องจากกันโดยที่ไม่ได้บอกความในใจอย่างนี้คงไม่ดีแน่
ได้เบอร์โทรมาทั้งที โทรไปก็ดันไม่กล้าพูดซะได้
แย่จริง ๆ เลยเรา
ทั้งที่หลายวันก่อน อุตส่าห์ได้ทริกดี ๆ มาแล้วแท้ ๆ
เอาไงดีว้าเรา!!!
“ไงเพื่อน ตื่นยังมรึง?”
เสียงคุ้นเคยของไอ่อาร์ตถูกส่งมาตามสาย ผมหรี่ตามองนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงก็อดที่จะหงุดหงิดใจกับไอ้เพื่อนคนนี้ไม่ได้ เมื่อพบว่ามันทำผมตื่นก่อนเวลาเรียนออนไลน์เป็นชั่วโมง
“เออออ... กรูตื่นแล้ว ตอนมรึงโทรมานี่แหละ”
ผมงัวเงียหลับตาพูดไปตามสายแบบนั้น เพลียชะมัด ดูท่าที่นอนดึกเมื่อคืนจะเป็นเรื่องแล้วล่ะ
อาร์ตคือเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด ผมกับมันคุยกันได้ทุกเรื่อง เรียกว่าแทบจะไม่มีความลับต่อกันเลยล่ะ ว่าแต่ว่าวันนี้มันโทรมาทำไมกันนะ?
“บอสกรูไปหาข้อมูลมาได้แล้ว เรื่องที่มรึงขอให้ช่วยน่ะ เลยรีบโทรมาบอก”
“เฮ้ย!!! ว่าไงนะเพื่อน” ประโยคนี้จากไอ่อาร์ตทำเอาผมตาสว่าง รีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วถามสวนมันไปทันที
“อาร์ตขอร้องล่ะ มรึงอย่าลีลาเลย รีบบอกกรูมาเถอะ”
ระหว่างฟังครูสอนผ่านแมคบุ๊คอยู่บริเวณซุ้มแถวสวนหย่อมหน้าบ้าน ผมอดที่จะคิดถึงเรื่องกิจวัตรประจำวันแปลก ๆ ที่ผมทำมาตลอดในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ไม่ได้
พร้อม!!!
จะว่าไปแล้ว ถือว่าเข้าข่ายโรคจิตหรือเปล่าหว่า? ที่โทรไปหาสาวทุกวันแล้วไม่ยอมพูดเนี่ย
ก็เสียวอยู่เหมือนกันว่าเขาจะเอาไปฟ้องพ่อแม่ หรือแจ้งตำรวจว่าถูกคุกคามอะนะ
บรื้อ!!!
แต่...
จริง ๆ แล้วก็อาจจะไม่เป็นไรก็ได้นะ เพราะลองนึกดูดี ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมเผลอเรียกชื่อเธอ หวังว่านั่นจะทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้บ้าง ว่าผมเองไม่ใช่คนอื่นคนไกล จะว่าไปก็เป็นคนที่เธอรู้จักดีนี่แหละ
แต่ถ้าเธอรู้ว่าเป็นผมก็คงจะแปลกใจไม่น้อยล่ะ เพราะอยู่ต่อหน้าเธอผมก็ทำตัวเฉย ๆ ไอ้เรื่องขอเบอร์โทรศัพท์จากเจ้าตัว ก็เลยดูจะไกลตัวไปมากโข
ความจริงคือผมได้เบอร์ของเธอมาจากไอ่อาร์ต เป็นรางวัลตอบแทนที่เคยไปช่วยมันทำภารกิจแลกเปลี่ยนของขวัญ ส่งสวนขวดไปให้ซายน์ในช่วงวันขึ้นปีใหม่ที่ผ่านมาได้สำเร็จน่ะ
จะว่าไปก็ถือว่าผมได้เบอร์นี้มาถูกจังหวะเหมือนกันนะ เพราะพอโรงเรียนมาปิดโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ไม่ได้เจอหน้ากันนานเข้า ต่อมความคิดถึงมันก็เลยทำงานจนได้
ผมเลยต้องปฏิบัติการ ไม่ได้เจอหน้า แค่ได้ยินเสียงก็ยังดี ด้วยประการฉะนี้
จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ หรอกครับ แต่ขอเวลารวบรวมความกล้าสักหน่อยละกัน
เวลาผ่านไปรวดเร็วราวกับโกหก ตอนนี้เราเรียนออนไลน์กันได้ราว ๆ เกือบ 3 สัปดาห์แล้ว
ตลอดระยะเวลาดังกล่าว ตอนกลางวันผมก็ตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ เป็นปกตินั่นแหละ แต่พอตกตอนเย็นผมก็จะผ่อนคลายโดยการทำในสิ่งที่ชอบ
ตอนนี้เวลา 19:50 น. ใกล้เวลาที่จะต้องโทรศัพท์หาเธอแล้ว ว่าแต่เธอจะตื่นเต้นมั่งหรือเปล่าน๊า
9 กฏทองของการจีบหญิงที่ไอ่อาร์ตหามาให้ในวันนั้น ผมจำทุกข้อได้อย่างขึ้นใจ
แต่ที่เลือก “ข้อ 5 ให้ความสำคัญกับความสม่ำเสมอ” มาประเดิมก่อน ก็เพราะเห็นว่าน่าจะเข้ากับสถานการณ์ที่ไม่ได้เจอกันในช่วงโควิดอย่างนี้มากที่สุด
นิยามของความสม่ำเสมอ คือ รักษาความถี่ของการกระทำ
เช่น คุณจะโทรหาเธอวันละครั้ง ก็ให้รักษาความถี่นี้ไว้ ไม่ใช่ว่าวันนี้โทรรัว ๆ สามครั้งหลังอาหาร แล้วหายไป 3 วัน อย่างงี้ไม่เอา
อย่ามา ๆ ไป ๆ ทัก ๆ หาย ๆ เธอจะรู้สึกว่าไว้ใจไม่ได้ และคิดว่าเราไม่มั่นคงในที่สุด
จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องเสริมความแข็งแกร่งด้วยการทำซ้ำ ๆ ในเวลาเดิม ๆ
ความทุ่มเท และความพยายามนั้นสำคัญ สิ่งเหล่านี้จะทำให้คุณประสบความสำเร็จในการจีบสาวได้ในที่สุด
ว้าว!!! ขอให้สำเร็จสักทีเถอะ เพี้ยง!!!
“นาย ไหว้บ้าอะไรอยู่น่ะบอส!!! น่าเกลียด!!! หลับตาปี๋เชียว?”
“พี่บิ๊ก!!!”
ผมสะดุ้งสุดตัวหลุดจากภวังค์ของความคิด เมื่อรู้ตัวอีกทีพี่ชายของผมมันก็มายืนจ้องหน้าอยู่อย่างนี้ซะแล้ว!!!
“มะ ไม่ได้ทำอะไรพี่”
“ไม่อะโกหก เจ้าบ้า!!! ฉันเห็นนายบ่นพึมพำ พลางเขียนอะไรลงไปบนกระดาษ แล้วจากนั้นก็ยกมือไหว้อะไรสักอย่าง ว่าแต่ไหนดูซิวัยรุ่น ว่านายเขียนอะไร”
“อย่าพี่บิ๊ก!!!”
พูดไม่ทันขาดคำ พี่ชายของผมมันก็คว้าโพยที่ผมเขียนไปอ่านหน้าตาเฉย
“โต๊ะอู้กินข้าวหรือยัง โต๊ะอู้กินข้าวกับอะไร แล้วอร่อยไหม โต๊ะอู้ ฯลฯ”
พี่บิ๊กขมวดคิ้วไป มองหน้าผมไป อย่างสงสัย
“โต๊ะอู้? แฟนนายว่างั้น แล้วนี่มีจดโพยเรื่องที่จะชวนสาวคุยเป็นข้อ ๆ ด้วย ฮ่า ๆ ฮ่า เจ๋งว่ะ โตเป็นหนุ่มแล้วสินะไอ้น้องรัก”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่บิ๊ก”
พูดจบผมก็รีบแย่งโพยมาจากมือพี่ชาย ที่กำลังหัวเราะร่วนไม่หยุดปาก
“เหรอ? เค ๆ ฮ่า ๆ เข้าเรื่อง ๆ ความจริงพ่อกับแม่วานให้ฉันมากล่อมนายเรื่องไปเรียนต่ออเมริกาน่ะ”
“ว่าไง อย่าดื้อนักเลยน่า ตามใจพ่อกับแม่สักทีเถอะ นายผลัดตอนจะเข้า ม. ต้น มาหนนึงแล้วนะ”
“ผมขอเวลาคิดอีกนิดนะพี่บิ๊ก แล้วจะให้คำตอบ ว่าแต่ว่าตอนนี้พี่ออกไปจากห้องผมก่อนเถอะ บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เคาะประตูห้องก่อนเข้ามาด้วย ไม่เคยทำสักที” ผมพูดขณะออกแรงดันร่างสูงโปร่งของพี่ชายไปทางประตูห้อง
“เค ๆ ไปก็ได้” เขาพูดพลางเดินออกจากประตูห้องไป
“แฮร่!!! โต๊ะอู้” ไม่วายที่พี่บิ๊กจะแง้มประตูยื่นหน้าเข้ามาล้อผมอีกครั้ง ก่อนจะหัวเราะลั่นแล้วปิดประตูห้องไป
หลังจากพี่ชายตัวดีลับหลังไป ผมก็รีบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือทันที
เฮ้ย!!! สองทุ่มแล้ว
เห็นดังนั้นผมก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาโต๊ะอู้ในทันที
เวลาดีเวลาเดิม
“ห้าโหลลลล”
เสียงจากปลายสายว่ามาอย่างนี้
“ห้าาาา... โหลลลล...”
เธอยังคงพูดคำเดิมต่อไป
เอาแล้วไงผม อาการหัวตื้อ หูอื้อมาเยือนอีกแล้ว
“ใจคอจะไม่พูดอะไรเลยใช่ไหมอะ”
โพยอยู่ไหนโพย
“ว่าไงอะ พูดอะไรบ้างสิ”
มะ ๆ มือสั่น
“นายคงอยากเล่นโปลิสจับขโมยกับฉันใช่มั้ย”
ตอนนี้ผมตาลายมองอะไรไม่เห็น อ่านอะไรไม่ออก
“ฉันบอกไว้ก่อน เรื่องจับผู้ร้ายปากแข็งฉันเก่งนะจะบอกให้”
“ระ เรา...เราชอบเธอ”
อ้าว!!! เฮ้ย!!! พูดไปแล้ว!!!
“เดี๋ยว!!! เมื่อกี้นี้...” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ เมื่อได้ยินในสิ่งที่ผมเพิ่งพูดออกไป
ตะ ๆ ตื่นเต้น
แต่ก็ทำได้แค่นั้น บทสนทนาระหว่างผมกับเธอหมดสิทธิ์สานต่อ
เพราะดูเหมือนระฆังหมดยกจะดังขึ้นมาซะก่อนแฮะ
แบตฯ มือถือหมดคาที!!!
ฮะ ฮะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้
ชาร์จแบตฯ แป๊บ
ยังไงก็ถือว่าคืบหน้าแล้ว
เพราะในที่สุดผมก็ได้พูดความในใจออกไปให้โต๊ะอู้ได้รับรู้แล้ว
[ To be continued ]
สวัสดีครับทุกท่าน
เนื่องในโอกาสวันวาเลนไทน์ ผมกับคุณโต๊ะอู้จากเพจ เพจนี้...มีแต่เพลง ถือโอกาสแต่งเรื่องสั้นมาร่วมสนุกกับซีรีส์เรื่องเล่าชมรมศิลป์นอกเวลา ของคุณบี จากเพจ ให้เพลงพาไป ที่เขียนร่วมกันกับเรื่องเล่าชมรมวิทย์นอกเวลา ของคุณกรีน เพจ EveryGreen
โดยตอนพิเศษนี้เป็นเรื่องราวความรักของบอสกับโต๊ะอู้นะครับ โดยเนื้อเรื่องจะต่อเนื่องมาจาก
[ เรื่องเล่าชมรมศิลป์ | New Year Special ]
ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (1) ของคุณบี
[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ | New Year Special ]
ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (1) ของคุณกรีน
[ เรื่องเล่าชมรมศิลป์ | New Year Special ]
ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (2) ของคุณบี
[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ | New Year Special ]
ตอนพิเศษ : วันปีใหม่ (2) ของคุณกรีน
เพื่ออรรถรสที่ดีในการอ่าน อยากเชิญให้ทุกท่านย้อนกลับไปอ่านทั้ง 4 ตอนข้างต้นด้วยก็จะดีมากครับ
ในส่วนของผมนั้นตอนจบจะมาพบกับทุกท่านในเร็ว ๆ นี้นะครับจะแจ้งอีกครั้งว่าลงในตอนไหน ติดหาข้อมูลภาคสนาม!!! นิดหน่อย
อย่าลืมติดตามกันนะครับ
และเชิญไปอ่านเรื่องราวอีกมุมหนึ่งของตัวละคร ‘โต๊ะอู้’ ได้ที่เพจ เพจนี้...มีแต่เพลง หรือคลิกที่ลิงค์ข้างล่างนี้ได้เลยครับ
[ เรื่องเล่าชมรมวิทย์ l Valentine Special ]
ตอนพิเศษ : วันวาเลนไทน์
EP.1 โทรจิต
และตอนจบของคุณโต๊ะจะมาในวันพรุ่งนี้ 15/2/64 เวลา 07:30 น. ที่เพจ เพจนี้...มีแต่เพลง
อย่าลืมไปอ่านนะครับตามลิ้งค์เลย
และนี่คือเพลงที่ผมใช้เป็นแรงบันดาลใจในการแต่ง EP. นี้นะครับ
แนะนำให้ฟังเป็นอย่างยิ่งครับ เข้ากันกับเรื่องที่แต่งมาก ๆ
electric.neon.lamp - โทรจิต
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
