ณ วันนี้ 3 ปีกว่าแล้วครับ ที่แม่ผม เอส เอ๋ (ลูกชาย 2 คนของน้าตุ้ม) และน้าสำเนา (สามีของน้าตุ้ม) เสียชีวิตไปพร้อมกันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่จ.อ่างทอง ขณะกลับจากทำบุญ ส่วนน้าตุ้มเป็นอัมพาตครึ่งท่อนล่าง และป๊าผมเพิ่งจะเดินทางตามคุณแม่ไปเมื่อเดือนมกรา 64 ที่ผ่านมา บล็อคนี้จึงถือกำเนิดขึ้นเพื่อระลึกถึงทั้ง 2 คนที่ผมรักมากกว่าชีวิต .... มาร่วมเดินทางไปด้วยกันนะครับ
ครัวของแม่ ตอนที่ 7 : หนุ่มน้อยของป้า
มะปรางริ้วลายเกร็ดเต่าของราชสกุลกุญชร หน้าร้อนทุกครั้งเป็นต้องนึกถึงกัน แต่ปีนี้ยังไม่ได้ริ้วเลยครับ หากอากาศร้อนเกินไป อย่างน้อยอย่าให้ใจเราร้อนตามนะครับ
ธุรกิจของบ้านเรา ดูท่าทางจะไปได้ดีภายใต้การนำของพ่อ
พ่อได้งานใหญ่ งานสร้างหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่งย่านพุทธมณฑล
พ่อลงทุน ลงแรงกับงานนี้มาก มากจนเราทุกคนต้องจริงจังไปกับพ่อด้วย
ช่วงนั้นผมเอง ก็ต้องกลายร่างไปเป็นกรรมกรน้อยแบบเต็มรูปแบบ
ยิ่งถ้าตรงกับช่วงปิดเทอมด้วยละก็ จันทร์ถึงเสาร์ 8 โมงเช้า ถึง 5 โมงเย็น
เรียกได้ว่า ไม่ได้รับรู้กันเลยครับว่าเด็กในวัยเดียวกัน เขาเล่น เขาทำอะไรกันบ้าง
งานสร้างหมู่บ้านของพ่อเป็นไปด้วยดีในสายตาของผม
มันใกล้เสร็จเต็มที แต่ทำไมมันยังไม่เสร็จเสียทีนะ เด็กหนุ่มสงสัย
ยืดเยื้อ ยาวนาน …. และช่วงหลังรู้สึกว่าพ่อจะสั่งให้เรากลับมาทำงานเดิม ๆ ที่เราได้ทำกันไปหมดแล้ว
พ่อเรียกมันว่า … ช่วงส่งงาน
เรากำลังจะส่งงานให้เจ้าของหมู่บ้าน เราเลยต้องเก็บงานทุกอย่างให้เรียบร้อยที่สุด
ทาวน์เฮาส์ 300 หลังคาเรือน … ที่พ่อควบคุมการก่อสร้าง เหงื่อของพ่อ และน้ำตาของพ่อ
ใช่ครับ พ่อถูกโกง
โกงชนิดที่เรียกได้ว่า โกงกันซึ่ง ๆ หน้า
หมู่บ้านสร้างเสร็จแล้ว ขายได้แล้ว แต่เจ้าของโครงการไม่จ่าย ให้ไปฟ้องเอา
ผลัดผ่อนเราหลายต่หลายครั้ง เดี๋ยวถึงตอนนั้น ตอนนี้จะจ่าย แต่สุดท้ายก็โป้ปด
พ่อเครียดมาก เพราะกว่าจะมาถึงจุดนี้ พ่อต้องเครดิตวัสดุ อุปกรณ์ก่อสร้างไปมากมายเท่าไหร่
แล้วเขาพูดแค่ว่า “ไม่จ่าย อยากได้ ไปฟ้องเอา”
มันโหดร้ายเหลือเกินสำหรับบ้านเรา โหดร้ายเหลือเกินกับผู้รับเหมาคนหนึ่งที่มาจากเมืองจีนและได้เรียนแค่ชั้น ป.4
ช่วงนั้นเป็นช่วงรอยต่อที่ผมจบมัธยม 6
และผมสอบโควต้าเข้าที่ราชภัฏแห่งหนึ่งใจกลางเมืองได้พอดิบพอดี
แต่กลัวเหลือเกินว่าพ่อจะไม่ให้เรียนต่อ
เพราะสภาพคล่องบ้านเราตอนนั้น เรียกว่าสาหัส สากรรจ์เหลือเกิน
ผมจึงต้องดิ้นรนหารายได้เสริม เพื่อให้พ่อเห็นว่า ผมตั้งใจและอยากเรียนมหาวิทยาลัยจริง ๆ
ยังจำ “น้าตุ้ม” กันได้ไหมครับ
น้าตุ้ม ย้ายรกรากตามน้าสำเนามาด้วย
แต่ช่วงที่บ้านเราเจอมรสุมนั้น น้าสำเนาแยกตัวออกไปเป็นช่างของอีกร้าน เพราะบ้านเราไม่มีงานรองรับ
ร้านใหม่ที่น้าสำเนาไปทำงานอยู่ห่างจากบ้านเราเพียงไม่กี่กิโลเมตร ไปมาหาสู่กันได้ และน้าตุ้มมีเพิงข้างทาง สำหรับขายอาหารอีสานที่น้าตุ้มช่ำชอง
“นะแม่ ขอไปช่วยน้าตุ้มขายนะ อย่างน้อยก็ได้เงินมาบ้าง”
นั่นเป็นจุดเริ่มต้น ของชีวิตพ่อค้าอาหารอีสานของผม
จากที่ทำอาหารอีสานไม่เป็นเลย ได้เพียงแต่หยิบผักเคียงใส่ถุง รับเงิน ทอนเงิน หั่นวัตถุดิบเตรียมให้น้าตุ้มแค่นั้น
ครัวในร้านน้าตุ้ม ไม่ได้คล้ายคลึงครัวของที่บ้านเราเลย เครื่องปรุงนานาชนิด ขวดใส่ขม ขวดใส่เลือด ผักกลิ่นแรงสารพัดและที่ขาดไม่ได้ คือ ปลาร้า
อย่าเพิ่งเข้าใจผิดครับ ตอนนี้เราเป็นมิตรกันแล้ว
ผมมักแอบทานเมนูปลาร้ากับแม่บ่อย ๆ ยามที่พ่อไม่อยู่หน้าครัว จนตอนนี้เราสนิทกัน … สนิทกันมากเหลือเกิน
พอช่วยงานไปได้ซักพัก ในยามบ่ายคล้อยที่ไม่มีลูกค้าเข้ามาหน้าร้าน ผมมักจะขอน้าตุ้มตำส้มตำทานเอง
ส้มตำปลาร้าบ้าง ตำไทยบ้าง ตำซั่วบ้าง ผมจดจำภาพลำดับการใส่วัตถุดิบของน้าตุ้มได้ติดตา ท่าทางการตำ น้ำหนักมือจากเสียงสาก และการใช้มือสลับกันระหว่างสากและทัพพีภายในครกดิน
“อยากลองฝีมือหนุ่มบ้าง ตำปูปลาร้าให้ป้าได้ไหม”
เสียงนั้นยังคงดังก้องในหัวผม ในยามเย็นวันนั้น วันธรรมดา ๆ ที่ป้าแก่ ๆ คนหนึ่งเอ่ยปากให้ผมลงมือตำส้มตำ
“เอาน่า ตำมาเถอะ ป้ากินได้ กินไม่ได้ก็เททิ้ง แค่นั้นแหละ 5555”
ป้ายังคงคะยั้นคะยอ ท่ามกลางเสียงขอร้องให้รอน้าตุ้มกลับมาอย่างไม่เป็นผล
ผมเริ่มส้มตำครกนั้นอย่างเก้กัง
กระเทียมไทย 5-6 กลีบ ตามด้วยพริกจินดาสีสวย 4-5 เม็ด ถั่วฝักยาวเส้นที่หักเป็นท่อนสั้น ๆ แล้วลงมือขโลกให้แรงหน่อย เพื่อให้กระเทียม พริก และถั่วฝักยาวช้ำพอที่จะซึมซาบเครื่องปรุงที่กำลังจะตามมาเข้าไปได้
“มือหนักเหมือนกันนะหนุ่ม ดี ๆ ป้าชอบ 5555”
แม้จะยังคงจ้องครกส้มตำตรงหน้าเขม็ง แต่ใบหน้าหนุ่มน้อยมีรอยยิ้มปรากฎขึ้นบ้าง เพราะใจชื้นขึ้นจากที่ป้าไม่หาความกับความเก้ ๆ กัง ๆ
มะเขือเทศสีดาชมพูอ่อน ๆ ถูกมีดที่ผมใช้ถูกับปากครกดินปาดลงไปเป็นชิ้น ๆ
ตามด้วยน้ำตาลปึกเท่าปลายก้อย มะเขือเปราะอ่อน ๆ เฉือนเอาแต่เนื้อ
ฝานมะอึกซัก 2 ชิ้นเล็ก ๆ ให้พอหอมและมะนาวอีกสักเสี้ยวเพื่อเพิ่มความจัดจ้าน
ปูนาดองเค็มในโหล จัดการแงะกระดองออก หักครึ่งตัวตามแนวขวางตัวปูโยนลงไปสำทับ
และแน่นอน น้ำปลาร้าต้ม 2 กระบวยตามสูตรน้าตุ้ม
ใช้สากคลึงพร้อมทัพพีคลุกเบา ๆ ให้แน่ใจว่าเครื่องส้มตำเข้ากันดี …
มะละกอที่ผมสับเตรียมไว้ในตะกร้า ซึ่งแช่อยู่ในกะบะน้ำแข็งหลังเพิงตามลงไปอีกกำมือใหญ่
“แช่ให้มะละกอเย็น ๆ นะ ลูกค้าเขาว่ามันกรอบ อร่อย”
คำสอนน้าตุ้มยังกังวาล
จากนั้น สากและทัพพีในมือ ทำหน้าที่ราวเครื่องจักรเล็ก ๆ มือขวากดสากลงน้ำหนักเล็กน้อย ครั้นยกสากขึ้นทัพพีในมือซ้ายก็ควักน้ำปรุงจากก้นครกขึ้นสู่ด้านบนเพื่อให้เครื่องปรุงกระจายให้ทั่วถึงกัน จนมะละกอสับพอช้ำ สลดลงและมีสีน้ำปลาร้าอย่างทั่วถึงก็เป็นอันเสร็จพิธี
“ใช้ได้ ๆ ป้าชอบรสนี้ เก่งนี่นาหนุ่ม”
รอยยิ้มปรากฏบนหน้าผมชัดเจน
จนแม้แมื่อป้าจากไป และน้าตุ้มกลับมาร้านยังคงเห็นรอยยิ้มของผมไม่เลือนหาย
“ขายได้ด้วยเหรอ เก่งนี่ คราวนี้น้าตุ้มก็ฝากร้านไว้ได้แล้วสิ”
เสียงหัวเราะของน้าตุ้มดังลั่นร้าน
เงิน 25 บาทจากตะกร้าเงิน ถูกน้าตุ้มยื่นมาให้ผม
“อันนี้น้าตุ้มให้พิเศษ ขายได้ครกแรก เก็บเงินนี้เอาไว้”
เด็กหนุ่มกำเงิน 25 บาทอย่างตื้นตัน
ใจโลดแล่นอยากให้แม่เห็นเงิน 25 บาทนี้เหลือเกิน
ถึงแม้มันจะไม่มาก แต่มันมาจากการทำอาหารขายครั้งแรกในชีวิตของเขา
วันนั้น … เด็กหนุ่มนั่งรถ 2 แถวกลับบ้าน พร้อมเงิน 125 บาทในกระเป๋า
100 บาทคือ...ค่าแรง
และอีก 25 บาทคือ...ความภูมิใจ
เงินทั้งหมดถึงมือแม่ในคืนนั้น
คืนที่เงียบเหงากับวงเหล้าเต็มไปด้วยความเงียบและเครียดขึ้งของป๊า
“แล้วมันจะผ่านไป”
แม่บอกผมแบบนั้น
ป.ล. น้าตุ้มว่า ผมลืมใส่ชูรสหรือ “ผงนัว” ในส้มตำครกนั้น
ไม่ใช่ว่าน้าตุ้มจะไม่เชื่อมือผม แต่น้าตุ้มบอกว่า ลูกค้าส่วนใหญ่ชอบกินแบบนั้น
กลางวันนี้ ทานอะไรดีครับ ....
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
