ครอบครัวคือบ้านที่แท้จริง
หลังจากฝึกครบ 1 เดือนโดยไม่ได้ติดต่อทางบ้านเลยไม่ว่าจะด้วยช่องทางใด วันที่พวกเรารอคอยก็มาถึง นั่นคือวันที่กองพันจะเปิดเยี่ยมทหารใหม่เป็นครั้งแรก
ปกติแล้ววันอาทิตย์ในช่วงเช้าจะเป็นเวลาพักผ่อนเพื่อให้เราได้ซักผ้าแบบดีขึ้นมาหน่อยคือใช้ผงซักฟอกได้ ล้างน้ำเปล่าได้แบบมีคุณภาพหน่อย หลังจากที่ก่อนหน้านี้ต้องใช้วิธีซักแบบชุ่ยๆ ตอนอาบน้ำ
แต่เช้าวันนั้นเราไม่ต้องซักผ้า เรามีเวลาอาบน้ำแต่งตัวอย่างดีด้วยเครื่องแบบที่ถูกกำหนดไว้ (ชุดฝึกนั่นแหละแต่เลือกชุดที่เหม็นน้อยที่สุด)
สิบเวรพาเราเข้าไปในห้องอบรมของหน่วยฝึกซึ่งอยู่ใต้โรงนอน ห้องนี้ปกติเราจะได้ดูหนังที่ฉายผ่านโปรเจคเตอร์ในวันอาทิตย์ โดยผู้เลือกหนังคือสิบเวรในวันนั้น แต่วันนี้ไม่ได้เปิดหนัง เราทำแค่ปิดประตูและปิดไฟให้ห้องมีแต่ความมืด
ครูฝึกสั่งให้เรานอนหงายก่อนจะพูดคุยถึงกำหนดการและระเบียบการเยี่ยมของวันนี้ ผ่านไปไม่กี่นาทีก็สั่งให้เราร้องเพลงแม่ของเสก โลโซ
ป่านนี้... จะเป็นอย่างไร จากมาไกลแสนนาน
คิดถึง คิดถึงบ้าน
จากมาตั้งนานเมื่อไหร่จะได้กลับ
แม่จ๋า แม่รู้บ้างไหม?
ว่าดวงใจ ดวงนี้เป็นห่วง
จากลูกน้อย ที่แม่ห่วงหวง
สู่เมืองหลวงศิวิไลซ์ ไกลบ้านเรา...
คิดถึงแม่ขึ้นมา น้ำตามันก็ไหล... (ถึงท่อนนี้เสียงแต่ละคนเริ่มไม่ราบเรียบ รวมถึงผมเองด้วย)
อยากกลับไป ซบลงที่ตรงตักแม่... (นอกจากเสียงที่สั่นเครือแล้วน้ำในตาก็เริ่มเอ่อล้น) 😭😭😭
สรุปว่าเราร้องเพลงไปร้องไห้ไปเพราะคิดถึงแม่จริงๆ แต่เดี๋ยวก่อน! ยังไม่สาแก่ใจ สิบเวรจัดเพลงแม่ของพี่ปู พงษ์สิทธิ์ ให้อีกรอบ
ถึงแม้ว่าเนื้อหาทั้ง 2 เพลงไม่ตรงกับเรา 100% แต่ประเด็นการลาจากและอยู่ห่างไกลแม่นั้นมันชัดเจนจนกลบประเด็นปลีกย่อยอื่น ๆ เสียหมด น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่ต้องอายอีกต่อไป (เพราะห้องมืดไม่มีใครรู้ว่าเราเสียน้ำตาหรอกน่า 🤣🤣)
ประมาณ 10 โมงญาติ ๆ ของเราก็เดินทางมาถึงกองพัน รวมตัวกัน ณ จุดที่เจ้าหน้าที่จัดไว้ให้เพื่อรอชมการแสดงเล็ก ๆ น้อย ๆ จากเรา เช่น การเข้าแถว การเดิน การวิ่งในรูปแบบทหาร แต่ไม่มีการแดก (ลงโทษ) แบบทหารให้ครอบครัวได้เห็น (ถือว่ายังเมตตา)
พ่อ แม่ พี่สาว น้องสาว น้องชาย มาเยี่ยมผมครบทุกคนพร้อมเมนูอาหารที่เดาว่าผมคงอยากกิน
ผมจำบทสนทนาในวันนั้นไม่ได้แล้ว อาหารก็เช่นกัน แต่ความสุขในช่วงเวลาราว ๆ 3 ชั่วโมงในการเยี่ยมใกล้ชิดครั้งนั้น การได้สวมกอด สบตา ส่งยิ้ม ฯลฯ ได้เติมพลังใจให้ผมพร้อมสู้ต่อในอีก 6 สัปดาห์ที่เหลือของการฝึกซึ่งจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ ตามหลักสูตร
พักจากเรื่องผมไปเรื่องเพื่อน ๆ ในรุ่นกันบ้าง หลายคนที่มีแฟนสาวหรือเมียกับลูกแล้ว ก็จะได้พบเจอคู่รักของตัวเองด้วย (ผมไม่มีตรงนี้เลยต้องเอาเพื่อนมาเผา 🤣)
ทหารเกณฑ์เกือบทั้งหมดคือหนุ่มวัยกลัดมันที่ฮอร์โมนพลุ่งพล่าน การได้ reunion กับคนรักหลังจากพักไป 1 เดือน ผู้อ่านคงพอเดาได้ว่าความถวิลหามันทะลุปรอทเพียงใด
สถานที่น่ะหรือ ห้องน้ำนั่นแหละครับ ตามแต่ท่านสะดวกเลย ครูฝึกจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ถือว่าเป็นวันปล่อยผีช่วยลดความเครียดให้พลทหารได้มหาศาล
แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะพบกับความสุขนะครับ บางคนไม่มีคู่รักมาเยี่ยมในวันนั้น ไม่ใช่ไม่ว่าง แต่ในวันนั้นพวกเขากลายเป็นแค่ "คนเคยรัก" ไปแล้ว
อย่างที่บางคนกล่าวไว้ว่า "รักแท้แพ้ระยะทาง" การเป็นทหารเกณฑ์บอกผมว่ามีส่วนที่เป็นจริงครับ เพื่อนผมบางคนเข้ามาฝึกได้ไม่นานนักคนรักก็โทรเข้ามาฝากครูฝึกให้แจ้งพลทหารชื่อนี้ให้หน่อยว่าเราเลิกกันนะ!
รุ่นพี่ซึ่งเป็นผู้ช่วยครูฝึกเล่าให้ผมฟังว่า "กูไม่รู้จะบอกกับมันยังไงดีเลยว่ะ แค่ต้องจากกันมาฝึกชั่วคราวแม่งก็เครียดอยู่แล้ว ถ้าต้องมารู้ว่าต้องจากกันถาวร..." (สุดท้ายมันก็ได้รู้อยู่ดีแหละ)
ผมได้ข้อสรุปว่า สุดท้ายแล้วครอบครัวนั่นแหละคือบ้านที่แท้จริงของเรา บ้านคือผู้คนหาใช่สถานที่! ไม่ว่าจะอยู่ด้วยกันที่ไหนที่นั่นก็จะกลายเป็นบ้าน
การที่พวกเขาปรากฏตัวที่นั่นทำให้ผมเหมือนผมได้กลับสู่บ้านอีกครั้งแม้ว่าในความจริงตัวผมจะอยู่ห่างจากบ้านไปหลายร้อยกิโลเมตรก็ตาม แต่ความรู้สึกนั้นได้กลับสู่บรรยากาศที่ปลอดภัยที่สุด อบอุ่นที่สุด เหมาะกับการชาร์จพลังได้มากที่สุด
อย่าลืมใส่ใจคนในครอบครัวกันนะครับ เพราะสุดท้ายแล้วในยามวิกฤตจริงๆ ก็มักเป็นพวกเขานี่แหละที่อยู่กับเราเสมอ และพวกเขาก็คงต้องการให้เราอยู่ด้วยในยามวิกฤตเช่นกัน
ขอให้ทุกคนมีความสุขในครอบครัวครับ
สวัสดี 🙏
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
