บันทึกของหมาอ้วน ตอนที่ 12: ปวดท้องและร้องไห้
ชีวิตของเด็กน้อยที่รอบข้างคือห้องสีขาวนวลแคบ ๆ กิน หลับ สะอึก แล้วก็กิน หลับ สะอึก แบบนี้วนไปวนมา พ่อพาออกไปเที่ยวบ้างบางครั้ง บางครั้งก็เป็นแม่พาไปเที่ยว เวลาพ่อพาไปเที่ยวก็จะเห็นแต่เพื่อนพ่อที่เป็นผู้ชายตัวใหญ่ ๆ คุยกันเสียงดัง คุยแต่เรื่องแปลก ๆ ซึ่งผิดกับการไปเที่ยวกับแม่ที่จะมีแต่สาว ๆ มารุมล้อมผม
เวลาไปเที่ยวกับพ่อ มองผมเห็นไหมครับ
กำลังคิดกันอยู่หล่ะสิ ว่าชีวิตเด็กมันง่ายขนาดนั้น กินแล้วก็นอน มีแต่คนเอาใจ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก ผมจะเล่าให้ฟัง ว่าวัน ๆ ผมต้องต่อสู้กับอะไรบ้าง อย่างเรื่องเมื่อคืนก็ตื่นเต้นเร้าใจมาก เรื่องมันมีอยู่ว่า
คืนนั้นพ่อกับแม่ของผมนอนแล้ว อากาศไม่เย็นมากนัก ผมมองไปรอบ ๆ ห้อง ผมรู้สึกได้ว่านอกจากผมแล้ว ยังมีเจ้าปีศาจร้ายอีกตัว ซึ่งมันก็ยังไม่หลับเหมือนกัน มันเลือกเวลาได้เหมาะทีเดียว นาฬิกาตอนนี้เข็มสั้นเข้าใกล้เลขสองเข้าไปทุกขณะ เจ้าปีศาจร้ายถึงตอนนี้ มันเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งหนึ่ง ขนผมลุกโดยไม่ตั้งใจ ผมอดตื่นเต้นไม่ได้กับการที่จะได้เจอมันอีก ทั้ง ๆ ที่เจอกันแทบทุกวันหลังกินนมอิ่มแล้ว แน่นอนการต่อสู้กับมันครั้งนี้ผมวางแผนไว้ว่าต้องชนะโดยไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ จากพ่อและแม่
เป็นบรรยากาศยามดึกที่เงียบมาก ถึงแม้ห้องพักของเราจะติดถนน แต่ก็ไม่มีเสียงใครอยู่ข้างนอกเลย ความสงบเงียบบวกกับกระแสลมเย็นที่เล็ดลอดเข้ามาจากนอกหน้าต่างช่างเป็นใจกับการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ครั้งนี้เสียจริง ๆ
และแล้วเข็มยาวของนาฬิกาเรือนเดียวบนฝาผนังของห้อง ก็เคลื่อนตัวเข้าสู่เลขสิบสอง ส่วนเข็มสั้นยังแน่นิ่งที่เลขสอง เจ้าปีศาจร้ายไม่รอให้ผมตั้งตัว มันเริ่มพลิกตัวไปมา นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี มันพลิกซ้ายที ขวาที ผมสะดุ้งเฮือกทุกครั้งที่มันพลิกตัว แต่ยัง ๆ ยังไม่มีความเจ็บปวดใด ๆ ที่เกิดขึ้นกับผมจะทำให้ผมยอมแพ้ได้
ถึงตอนนี้ผมจำต้องบิดตัวเพื่อให้อยู่ในท่าที่สบายและเตรียมพร้อมเสมอ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งท่าได้ดีพอ เจ้าปีศาจร้ายซึ่งเจนจัดในการต่อสู้ก็ชิงจังหวะไม่รีรอให้ผมตั้งท่า มันสบับหัวและหางซึ่งเต็มไปด้วยหนามแหลมหลายร้อยหลายพันเล่ม เป้าหมายคือท้องของผม “แอะ แอะ” ผมทำได้ก็เพียงแต่ร้องเบา ๆ ออกมาสองคำ พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดเพื่อไม่ให้มีเสียงร้องไปทำให้พ่อและแม่ตื่น ผมต้องการผ่านคืนนี้ด้วยตัวของผมเอง สู้เต็มที่
ผมสบัดแขนขึ้นเหนือหัวสุดแรงเกิดครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ป่วยการเจ้าสัตว์ร้ายมิเพียงแต่ไม่เป็นอะไร มันยังอาศัยช่องโหว่ของผม ปล่อยหนามแหลมหลายร้อยหลายพันเล่มโจมตีท้องผมไม่หยุดหย่อน
เวลานอนอุปกรณ์จะเยอะมาก ผมนอนท่านี้เพราะผมรักทุกคน
“แว้ แว้ แว้ … แว้ก แว้ก แว้ก” ไม่ไหวแล้ว พ่อแม่ช่วยด้วย พ่อแม่ช่วยด้วย "อุแว้ อุแว้" น้ำตาลูกผู้ชายของผมไหลมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ร่างกายสุดที่จะทนทานต่อไปไหวแล้ว มันทรมานมาก ใครก็ได้ช่วยด้วย "แว้ แว้ แว้"
เสียงพ่อกับแม่คุยกัน ในขณะที่ผมยังคงดิ้นทุรนทุรายต่อไป พ่อเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผม พ่อจับผมขึ้นมาและคว่ำหน้าผมลงกับท่อนแขนข้างซ้าย มือขวาก็ตบหลังผมเบา ๆ สลับกับการบีบนวดที่ท้องผม เจ้าปีศาจร้ายดิ้นทุรนทุรายพร้อมกับกำลังในการสบัดหางที่ลดลงไปเรื่อย ๆ (มันง่ายอย่างนี้เลยเหรอ อยากโตไปเหมือนพ่อจัง) พ่อทำแบบนั้นอีกพักนึง อ้าปากหาวหนึ่งครั้ง (ดูเหมือนจะไม่ให้เกียรติ ศัตรูตัวฉกาจของผมเลย) ซักพักเจ้าปีศาจร้ายมันก็หมดแรงและสงบนิ่งลง มันคำรามออกมาดัง "เอ้อ" สองครั้ง เป็นอันว่าการต่อสู้ของผมกับมันในวันนี้จบลงที่พ่อผมเป็นผู้ชนะ ผมเหลือบดูพ่อนิดหน่อย พบว่าพ่อไม่ได้ลืมตาด้วยซ้ำ เก่งจริง ๆ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
