#วันนี้คะ 20 มีนาคม 2564
ภูฝอยลมในความทรงจำ... ที่คงไม่เหมือนใคร (1)
เคยออกหน่วยแพทย์อาสาบ้างนะคะ แม้จะไม่บ่อย แต่ทุกครั้งที่มีโอกาาสคือยินดีมาก ครั้งแรกคือการออกหน่วยแพทย์พอสว. จำได้ว่ามีความสุขมากตอนที่เจอคนไข้อาการหนักแล้วหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ไม่สามารถให้การรักษาได้ เราให้ได้แค่การดูแลรักษาเบื้องต้น หรือโรคที่ไม่รุนแรงซับซ้อน ตอนนั้นลุกไปปรึกษาพี่เจ้าหน้าที่ที่มาออกหน่วยหลายครั้ง มีประสบการณ์มากกว่า พี่แนะนำว่า หมอเขียนใบส่งตัวเลย เดี๋ยวคนไข้ไปโรงพยาบาลจะมีการดูแลต่อ....
คนไข้จะต้องเสียเงินไหมคะ..... จำได้ว่ายังถามเพราะตอนนั้นสิทธิ๋สามสิบบาทยังไม่มี การป่วยไข้คือค่าใช้จ่ายล้วนๆ
คนไข้จากหน่วย จะเป็นคนไข้ในพระบรมราชูปถัมภ์นะหมอ
จำได้ว่าดีใจมาก เจอเคสหนัก เคสเรื้อรัง เคสรักษายาก รีบเขียนใบส่งตัวเลย รู้สึกว่าตัวเองเป็นหมอหน้าด่านที่มีหน้าที่คอยตรวจจับคนไข้ที่ควรเข้ารับการรักษาในรพ. ส่งให้ถึงมือหมอตามความเหมาะสม..... ต้องหาให้ได้เยอะๆ มันเป็นความสุขของหมอตัวเล็กๆ ที่สามารถฝากหมอคนอื่นดูคนไข้ต่อให้ได้เพราะเราใช้สิทธิ์แพทย์พอสว
.... 😅
แต่พอไม่ได้รับราชการ โอกาสการออกหน่วยพอสว.ก็หายไป เราเก็บแต่เสื้อไว้ และคิดตลอดถ้ามีโอกาส เราจะไป
ตอนร.9 ท่านสิ้น ในงานของท่าน มีโอกาสเป็นทีมแพทย์อาสา ได้ดูแลประชาชนที่มาในงานพระราชพิธีบ้าง... เป็นอีกครั้งที่ทำหน้าที่หมออย่างมีความสุขในอีกแบบที่เติมเต็มหัวใจของตัวเอง
หลังจากนั้นก็มองหาโอกาสเรื่อยๆ โอกาสที่อยู่ในวิสัยที่ตัวเองจะทำได้แบบไม่รบกวนใคร ไม่เดือดร้อนใคร.... ความเป็นหมอจะมีค่ามากในที่ที่ขาดแคลน..... เรารู้ดี
ทั้งๆที่ปกติพ้นจากห้องทำงาน ชีวิตส่วนตัว ไม่เคยอยากมีคำว่าหมอาให้ยุ่งยากเลย ไปไหนไม่เคยอยากให้ใครรู้ว่าเราทำงานอะไร เราชอบคุยกับคนอื่นแบบคนธรรมดา.... คุยแบบเขาไม่รู้ว่าเราทำงานอะไร... มันสนุกกว่าเยอะ 😊
หลายครั้งเราพลาดโอกาสการออกหน่วยแพทย์เพราะไม่รู้ล่วงหน้า หรือรู้ก็เกินวิสัยที่จะไปได้ ทั้งเพราะเวลา สถานที่ การเดินทาง
จนล่าสุด รู้กำหนดการแน่นอนก่อนหน้างานจริงไม่ถึง 24 ชม. หมอมาไหม...
คิดเยอะค่ะ หนักใจลึกๆ....
เวลาพอได้
การเดินทางล่ะ.....เส้นทางไม่เคยเลย ผ่านป่าไม่ทึบอะไร ป่าใกล้เมือง แต่ก็ยังเป็นป่าบางส่วน เราผู้หญิง ขับรถคเดียว เดินทางคนเดียว งานตรวจเริ่มตอนเย็น หัวค่ำ แปลว่าต้องค้างในนั้น ที่พัก ล่ะ ไม่รู้จักกับคนจัดงานเป็นการส่วนตัว ไม่คุ้นเคย ไม่เคยเห็น แต่รู้ว่าเขาทำจริงด้วยกำลังใจอันหวังดีกับคนอื่นมานาน หลายงานแล้ว.... จะเสี่ยงไหม ถามตัวเอง....
ความกลัว กังวลเยอะค่ะ ไม่ได้กลัวลำบาก เรื่องกินเรื่องนอน แบบไหนก็ได้ นอนเต๊นท์ไม่มีเต๊นท์ มีแอร์ไม่มีแอร์ นอนกลางดิน กินกลางทราย ได้หมดค่ะ ตรวจเยอะ คนไข้มาก หลายคนเคยบอก นี่ก็ไม่กลัวค่ะ ตรวจทั้งคืนก็ทำให้ได้ ...
ขอแค่ ความปลอดภัยที่.... เราจะเอาจากใคร... มีแต่คนไม่รู้จัก.... นึกหาคนที่พอคุ้นเคย... นึกได้หนึ่งคนพี่ผู้หญิง ถามเพื่อนที่เคยไป เพื่อนบอก ทุกคนน่ารักมาก แกเห็นเขาทำงานดูแลพระแล้วแกจะนับถือหัวใจเขาเลย ต้องการมากคือหมอ ส่วนตัวคิดว่า มาช่วยตัดสินใจในเรื่องที่เกินวิสัยที่เขาจะดูแลกันเอง ....
ตัดสินใจ.... ไปค่ะ....ถามตัวเอง ตอบตัวเอง...
.... ภูฝอยลม.....ขับเองคนเดียว ไปได้ ทางแค่นี้สบายมาก ถ้า GMAP มันไม่หลอกเรา ที่พักทางทีงานพร้อมดูแล มีพี่ผู้หญิงที่พอรู้จักกันไปด้วยให้พออุ่นใจ... ตรวจกลางคืน ค้าง ออกแต่เช้า กลับมาทำงานในเมือง.... ทัน... เวลาบริหารได้ก็จบทุกเรื่องที่ต้องคิดวางแผน....
ที่เหลือคือกำลังใจให้ตัวเองที่จะกล้าไปทำอะไรแบบนี้.... คนเดียว.... ไม่มีเพื่อน ไม่มีหมู่คณะของตัวเอง... 😅...
ทุกอย่างไปหาเอาข้างหน้า ไปด้วยหน้าที่ที่ตั้งใจเอาความรู้ไปใช้ โดยบอกทุกคนว่า..... เป็นหมอเด็กนะคะ.... รักษาผู้ใหญ่ไม่เก่งแล้ว....
มาเลยหมอ โรคทั่วๆไป ยาพื้นๆมีให้ครับ
เอาวะ..... จบแพทย์มาก็ด้วยหลักสูตรแพทย์ทั่วไปนี่แหละ จบมาแล้ว 21 ก็ช่าง คนไม่ใช่หมอเขายังพยายามเลย... จะไม่ช่วยเขาเหรอ...
ไปค่ะ....
...... สวดมนต์ไหว้พระก่อนออกจากห้อง เดินทางตอนเย็น ขับรถคนเดียวจากเมือง เข้าเขตอุทยาน ภูฝอยลม เพื่อดูแลพระธุดงค์ร่วมสี่ร้อยรูป ได้ข่าวว่า เราเป็นหมอคนเดียวที่เขาหาได้ในเที่ยวนี้....
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
