รอบกองไฟ
๑๒ "ความรัก" นี่ไม่ใช่เพียงคำพูด แต่เราต้องการความหมายที่แท้จริงของมันด้วย เมื่อเราทำกิจการงานสิ่งหนึ่งสิ่งใดด้วยความไม่เต็มใจ ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า "ฉันทะ" ไม่มี "ธรรมฉันทะ" ไม่มีความรักอันก่อเกิดจากธรรมหรือในธรรม การงานนั้นเป็นความรุนแรงขัดแย้งในใจ
ต่อให้เราทำงานที่ทรงเกียรติ ระดับชาติหรือระดับโลก มันก็หาใช่งานที่ยิ่งใหญ่ไม่
แต่ตรงข้าม ถ้าการหยิบก้อนกรวดเม็ดหนึ่งให้เพื่อน ยื่นให้ด้วยดวงใจทั้งหมด ไม่มีอุบายใดๆ จะเอาคืน ไม่ว่าเอาคืนสิ่งนั้นหรือหลายๆ สิ่งจากเขา แต่ว่า "การยื่นให้" เหมือนกับดอกไม้ส่งกลิ่นโดยไม่เลือกว่าเป็นแมลงตัวไหน การกระทำชนิดนั้นนับว่ายิ่งใหญ่แล้ว
เดี๋ยวนี้ เรามีชีวิตอยู่ด้วยความรักเช่นนั้นหรือเปล่าเล่า? เรามีชีวิตอยู่ด้วยการกำนัลแก่เพื่อนหรือมิตรสหาย คู่รัก บิดามารดาของเราหรือเปล่า?
ถ้าเราไม่เคยลิ้มรสสิ่งนี้ ชื่อว่าเรายังไม่มีชีวิตที่แท้จริงเลย เรามีชีวิตอยู่อย่างว้าเหว่และโดดเดี่ยว ยิ่งเราให้อะไรบางสิ่งที่หวังผลตอบแทนหลายสิบเท่า เราก็ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่นิดเดียว นอกจากเป็นการต้องการอะไรบางอย่างและเป็นเพียง "การลงทุน" เท่านั้น
ความรักไม่ใช่การค้าที่หวังกำไรมหาศาล ความรักไม่ใช่เรื่องขอร้องหรือขอทาน แต่ความรักเป็นสัจธรรมแห่งการให้ การให้ที่เต็มเปี่ยมด้วยสัจธรรมนั้น มันก็คือการให้เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
บุคคลที่ยิ่งใหญ่ในโลกนี้ มิใช่ยิ่งใหญ่เพราะกิจการงานหรือเกียรติยศอันสูงส่ง ไม่ใช่การเป็นจอมทัพหรือจักรพรรดิ หรือเป็นนักปราชญ์ราชบัณฑิต เราน่าจะเห็นได้อย่างถ่องแท้ว่า บุคคลที่ยิ่งใหญ่นั้นคือบุคคลที่เคลื่อนไหวชีวิตด้วยความเต็มใจ
เคลื่อนไหวชีวิตด้วยความรัก เพื่อความรัก เพราะว่าการเคลื่อนไหวในตัวมันบริสุทธิ์เช่นนั้น มันก็ให้ความรู้แจ้งอยู่ในตัวของมัน
ความรักก็คือรากฐาน ก็คือสิ่งสะท้อนออกของความรู้แจ้ง ความรักที่ไม่รู้แจ้งก็เป็นมายาสาไถย ความรักที่ไม่มีการรู้แจ้งในใจของตัว สิ่งนั้นเป็นเพียงมายาภาพเท่านั้นเอง คนนั้นไม่ได้รัก ไม่ว่ารักผู้หญิง ผู้ชาย ครูบาอาจารย์ บิดามารดา เพื่อน
"รัก" จักต้องไม่มีอาการเสแสร้ง หรือความพยายามเป็นนักแสดงทางอารยธรรม บทเรียนของความรักก็คือว่า ดูอะไรอย่างซื่อๆ ทำอะไรอย่างซื่อๆ รู้อะไรอย่างซื่อๆ
ความฉลาดมากเล่ห์มักจะฉกชิงเอาคุณความดีในความรักไปหมดสิ้น แต่ด้วยอำนาจของความซื่อเท่านั้นที่จะเพิ่มเติมสง่าราศีของความรักขึ้น และมันจะคุมความฉลาดไว้ให้ใช้การได้
"ความรัก" ไม่ใช่สิ่งที่เป็นอุดมคติ แต่เป็นสิ่งที่ต้องใช้มันในชีวิตประจำวันแนบเนื่องกับการเคลื่อนไหว ไม่ใช่ตราตั้งหรือพัดยศหรือสายสะพายที่นานๆ เอามาสวมสักทีหนึ่งแล้วทิ้งไปอีกนาน
"ความรัก" ก็คือการพิสูจน์พละกำลังหน้าที่ใช้สอยของมัน การพิสูจน์ของความรักไม่ใช่โดยการอธิบายความหมายของมัน สร้างคุณค่าของมันไว้ข้างหน้าหรืออดีตที่แล้วมาก็ไม่ใช่ ชอบพูดเพ้อว่า "ฉันเคยมีความรัก" หรือ "จะมีความรัก" เพราะการกล่าวเช่นนั้นเขาก็คือผู้ที่ห่างไกลจากความรัก
ผู้ที่มีความรักที่แท้จริงนั้น จะไม่พูดถึงเรื่องอดีตหรืออนาคตอย่างเพ้อฝัน เพราะความรักคือที่นี่และตรงนี้ และพิสูจน์มันด้วยการฉับไวในการรับใช้ ไม่ใช่โวหารตีฝีปาก
รอบกองไฟ
พิมพ์ครั้งแรก พ.ศ.๒๕๒๓
รวมธรรมบรรยายและงานเขียนของ รุ่งอรุณ ณ.สนธยา (เขมานันทะ)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
