รอบกองไฟ
๑๙. ความรักเป็นลีลาของชีวิต เราอาจจะหัวเราะร่วมกันได้ แต่ตอนนั้นเราต้องถึงที่สุดแห่งการหัวเราะ ลงไปสู่ความวิเวก
ความรักที่มุ่งเข้าสู่การยึดถือในตัวตน ไม่ว่าระดับไหน เป็นความรุนแรง ผู้ที่ยังไม่เห็นอริยสัจจ์ รักไม่เป็น รักไม่ได้ รับรักใครไม่ได้ ให้ความรักใครไม่ได้ ผู้ที่ไม่รู้เรื่องความว่าง..... ปล่อยวาง ไม่อาจเลยที่จะเป็นที่รักหรือรักใคร เพราะเมื่อผูกพันเข้า มันฉุดชิงกันจนหัวใจยับเยิน ห่างไกลจากสัจธรรมไปทุกทีๆ
ความรัก ไม่ใช่เรื่องทุกข์หรือน่ากลัว ความรักมีมลทินตรงที่ความไม่รู้แจ้ง ความรักเช่นนั้นมันมีรากฐานของความกลัว ว้าเหว่ เพราะความโง่เง่าจึงกลัวและว้าเหว่
คนรุ่นเรานั้นไม่มีใครตั้งต้นด้วยการเห็นอริยสัจจ์แล้วรักกัน ทุกคนตั้งต้นด้วยความกลัว แต่ก็ด้วยอำนาจของความกลัวที่เป็นจริงเท่านั้น มนุษย์จะรักกัน.....และพัฒนาขึ้นไปสู่การรู้แจ้ง
เดี๋ยวนี้เรากลัวอะไร? การที่ผู้คนถูกปลุกเร้าให้กลัวเรื่องลัทธิการเมือง มันอาจจะเกิดเป็นความรักที่ร่วมกันรุนแรง และสังหารเพื่อนมนุษย์ฝ่ายตรงข้าม แล้ววันหนึ่งสิ่งนี้จะย้อนมาสังหารตัวเขาเอง
ความรักเช่นนี้เป็นความชั่วชนิดหนึ่งที่แฝงเร้นมาในลักษณะของความรัก ชาติ, ศาสนานิยม หรือโบสถ์นิยมหรืออัตตานิยม
แต่มนุษย์ทุกคนจะต้องตั้งต้นด้วยการใส่ใจกันและกัน แต่จงรู้มันและปลดปล่อยความกลัวออกจากใจ ความกลัวจะหายไปได้ไม่ใช่ทำด้วยการทำเป็นกล้า แต่ด้วยการปล่อยให้มันเกิดขึ้นด้วยการปล่อยวางความคิดแบ่งแยกจากความชั่ว จากมลทินของความรัก มุ่งเข้าสู่สาระของมัน
ปล่อยความกระด้าง เข้าสู่ความนุ่มนวลจากความไม่รู้ จ้องจะทำให้รู้แจ้ง จากความยากจนทางปัญญา ต้องทำให้มั่งคั่งขึ้น จากความหื่นกระหายทะเยอทะยานลดมันลงสู่ความมักน้อย และสันโดษ
จากความที่รักในสิ่งๆ เดียว หรือคนๆ เดียว ยึดถือในคนหรือสัตว์ หรือสิ่งของ ต้องค่อยๆ ขยายให้กว้างขึ้น จากการหลงรักพะนอตัวเองต้องสิ้นสุดการพะนอตัว
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
