นาคเสนกุมารเติบโตขึ้นก็ได้บวชเป็นสามเณร มพระอุปัชฌาย์
ชื่อว่าพระโรหณะ เป็นพระอรหันต์ที่ส่งเสริมให้สามเณรนาคเสนศึกษา
พระอภิธรรมอย่างดี ต่อมาก็ได้บวชเป็นภิกษุ วันหนึ่ง พระนาคเสนออกบิณฑบาตกับพระโรหณะ ก็เกิดความคิดว่าพระอุปัชฌาย์ของเราทำไม
ไม่ฉลาดเลย ให้เราเรียนอภิธรรมก่อนพระพุทธพจน์อื่นๆ
พระโรหณะทราบความคิดของศิษย์จึงกล่าวว่า พระนาคเสนคิดอย่างนี้
ไม่สมควร พระนาคเสนรู้ว่าพระอาจารย์ของตนรู้วาระจิต
จึงเกิดความละอาย กล่าวขอขมาลาโทษ แต่พระโรหณะบอกว่า
จะไม่อดโทษให้ เว้นเสียแต่ว่าพระนาคเสนสามารถทำให้พระเจ้ามิลินท์
มีศรัทธาเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาแล้วไซร้ จึงจะยกโทษ
ด้วยเหตุนี้ พระนาคเสนเถระจึงได้เดินทางไปสาคลนครเพื่อตอบปัญหาคำถามจากจอมกษัตริย์อย่างพระเจ้ามิลินท์ จนกระทั่งท้ายที่สุด
ก็ทำให้พระองค์สิ้นสงสัยเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาได้ในที่สุด