เมื่อแม่ต้องเข้าสู่สนามรบ...
ฉันและแม่ของฉัน
วันนี้เมื่อหลายสิบปีที่แล้ว ที่โรงพยาบาลศิริราช แม่ต้องเผชิญกับความเป็นความตาย เพราะต้องพยายามคลอดลูกชายที่มีน้ำหนักกว่า 4 กิโลกรัมให้ได้ออกมาลืมตาดูโลก
โบราณท่านเปรียบเทียบว่า วันเกิดของลูกนั้นบางครั้งก็อาจจะเป็นวันตายของแม่ การออกลูกโดยวิธีธรรมชาตินั้นถือว่าเหมือนกับการออกทัพจับศึกสงครามเลยทีเดียว
ดังนั้นวันนี้ในเวลา 16 นาฬิกา 42 นาที จึงเป็นเวลาที่เวียนบรรจบครบมาถึงวันเวลาเสมือนกับแม่ได้ออกศึกสงคราม
วันนั้นแม่รอดชีวิตมาได้ พร้อมกับลูกชายตัวใหญ่ ๆ ที่แม่ได้ให้โอกาสให้เกิดมาเพื่อมามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้
เวลากว่าเก้าเดือนที่แม่ทะนุถนอมชีวิตหนึ่งชีวิตที่ตามติดอยู่กับตัวแม่เองตลอดทั้งวันทั้งคืน ไม่ว่ายามหลับหรือว่ายามตื่น แต่ก็ต้องทนฝืนสังขาร จนครั้นก้าวล่วงถึงกาลเวลาที่เหมาะสม เพื่อรอวันที่จะชื่นชมหน้าของลูกน้อยกลอยใจ
ลูกของแม่
เมื่อลูกได้ลืมตาขึ้นมาแล้ว ความทุกข์ ความเหนื่อยยากลำบากของแม่ก็มิได้มลายหายไปไม่
แม่ยังต้องให้ดื่มน้ำนมจากอก ที่กลั่นออกมาจากสายเลือด เพราะเลี้ยงดูลูกน้อยให้เติบใหญ่
ครั้นเมื่อเติบโตเจริญวัย แม่ก็ต้องคอยฟูมฟักเอาใจใส่ ให้การเรียน การศึกษา ให้เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ทะนุถนอมปกป้องในทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าลูกจะทะเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเท่าใด แม่ก็จะคอยปัดกวาดเช็ดล้าง ให้ลูกของแม่นั้นอยู่สุข อยู่สบาย
ดังนั้นวันนี้ จึงเป็นวันพิเศษที่ข้าพเจ้าได้มีโอกาสมาย้อนรำลึกถึงพระคุณของแม่ที่แม้แต่ขุนเขา หรือแผ่นน้ำแห่งท้องทะเลก็มิหาเปรียบเทียบเทียมได้ พระคุณแม่นั้นสูงยิ่งเกินกว่าท้องฟ้าสุราลัย มิรู้ว่าวันใดจะทดแทนพระคุณของแม่นั้นให้หมดสิ้นแม้นสักร้อย สักพันปี
ฉันและแม่ของฉัน
พระคุณแม่ มากล้นฟ้า นภากาศ
พระคุณแม่ สูงค่ามาก หาใดเหมือน
พระคุณแม่ มิมีอัน จะลบเลือน
พระคุณแม่ มิบิดเบือน ด้วยคำใด
***
พระคุณแม่ กว้างล้น มหาสมุทร
พระคุณแม่ มิสิ้นสุด เส้นขอบฟ้า
พระคุณแม่ นั้นสูงยิ่ง กว่าโลกา
พระคุณแม่ นั้นสูงค่า ยิ่งเกินใคร
***
อันลูกเอ๋ย พึงรู้พระ คุณของแม่
พึงแน่วแน่ กตัญญู รู้คุณท่าน
พึงเลี้ยงดู เมื่อท่านป่วย แก่เฒ่ากัน
อย่าหุนหัน ดุด่าว่า ให้ช้ำใจ
***
พึงถนอม น้ำใจท่าน ด้วยพูดเพราะ
อย่ามัวเสาะ แสวงหา พระที่ไหน
พระที่แท้ อยู่ในบ้าน อยู่ไม่ใกล้
แน่แท้ไซร้ พระที่แท้ คือแม่เรา
***
พึงก้มกราบ ซึ่งแทบเท้า แทบตักแม่
พึงแน่วแน่ ตอบแทนบุญ พระคุณท่าน
พึงสนอง เลี้ยงใจกาย สุขอนันต์
พึงสร้างสรรค์ ความสุขแท้ ให้แม่เรา
***
สุขที่แท้ คือสงบ หมดโลภหลง
โกรธปลดปลง ทิ้งอดีต ที่ยึดมั่น
สุขที่แท้ คือปล่อยวาง ทุกสิ่งอัน
สุขแท้นั้น คือสงบ พบนิพพาน...
สุขใดจะเสมอด้วยความสงบนั้น ไม่มี...
บันทึกที่เกี่ยวข้อง
กำเนิดชีวิต "เด็กชาย ชาย วงศ์ชิดวรรณ" https://www.blockdit.com/posts/603dad26dd89760c0ccc32e1
บ้านหลังนี้ “ไอ ซี ยู (I see you)…”
รักของแม่แน่กว่าไม้ไอติม…
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
