#ตอนที่ 5. "เมื่อพาลูกเล็กออกนอกบ้าน อย่าประมาทแม้แต่วินาทีเดียว"
#From a mom, to moms #เรื่องเล่าจากแม่คนหนึ่ง
ฉันอยากจะแชร์ประสบการณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นเมื่อลูกของฉันยังเล็กให้ฟัง เป็นประสบการณ์ที่ฉันไม่เคยลืมรายละเอียดที่เกิดขึ้นในวันนั้นไปแม้แต่นิดเดียว
Image by StockSnap from Pixabay
วันหนึ่งฉันพาลูกวัยอนุบาลไปเที่ยวในเมืองโดยรถไฟฟ้า ทุกอย่างก็สนุกดี พอถึงเวลาประมาณบ่ายสองบ่ายสาม เราก็นั่งรถไฟฟ้ามุ่งหน้ากลับบ้านเช่นเดียวกับขาไป เมื่อมาถึงสถานีปลายทาง เราแม่ลูกก็เดินมาถึงทางออกตรงจุดที่ต้องแตะหรือเสียบบัตร โดยเราถือบัตรกันคนละใบ ซึ่งเป็นบัตรแบบเติมเงิน
ฉันให้ลูกแตะบัตรของเขาแล้วออกไปก่อน โดยมีฉันเดินตามหลังมา แต่เมื่อถึงเวลาที่ฉันเอาบัตรของตัวเองแตะที่เครื่อง ปรากฎว่าเงินในบัตรของฉันไม่พอจ่าย ฉันมองแวบนึงไปที่ลูก แล้วก็เดินไปเติมเงินที่ช่องพนักงานที่ว่างอยู่ ซึ่งห่างไปเพียงแค่ประมาณสองสามก้าว และก็เดินกลับมาแตะบัตรออก
แล้ววินาทีนั้น ฉันก็ไม่เห็นลูกอยู่ที่จุดเดิม!!!
คำว่าใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเป็นยังไง ฉันเข้าใจมันอย่างดีในวินาทีนั้น ฉันมองไปทางนั้นทางนี้อย่างลนลาน ใจของฉันอยากจะสำรวจให้ทั่วบริเวณให้เร็วที่สุด ทำให้ฉันเดินกลับไปกลับมาอย่างบ้าคลั่ง
ใจมันหายไปจนแทบจะร้องไห้ แม้แต่ในตอนที่เขียนอยู่นี้ ฉันก็ยังอดน้ำตารื้นไม่ได้ ในช่วงเวลานั้นซึ่งจริงๆแล้วคงกินเวลาไม่ถึงสองนาที แต่สำหรับฉันเหมือนมันเนิ่นนานกว่านั้น
และในช่วงเวลาที่ฉันกำลังเดินหน้าเสียอยู่นั่นเอง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนมา เขาถามฉันว่ากำลังหาลูกอยู่ใช่ไหม ฉันรีบตอบไปว่าใช่ ผู้ชายคนนั้นจึงชี้มือไปยังทางลงบันได และบอกว่าเห็นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้
ฉันรีบกล่าวขอบคุณอย่างลวกๆ และรีบวิ่งไปตามที่ผู้ชายคนนั้นบอกอย่างไม่คิดชีวิต ฉันภาวนาว่าขอให้เป็นลูกของฉันเถอะ
ตรงหัวมุมบันไดก่อนที่จะลงไปจากสถานีรถไฟฟ้า ลูกของฉันจริงๆด้วย ลูกของฉันยืนอยู่ตรงนั้น ฉันรีบวิ่งเข้าไป คุกเข่าลงกอดลูกโดยที่ไม่สนใจว่าพื้นมันจะสกปรกแค่ไหน ลูกบอกว่า เขานึกว่าแม่เดินไปไม่รอ
แล้วทั้งแม่ทั้งลูกก็ร้องไห้อยู่ตรงนั้น ใจที่หายไปของฉันกลับมาอีกครั้ง
ฉันนึกอยากจะกล่าวคำขอบคุณกับผู้ชายคนนั้นให้ดีกว่านี้ ฉันรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่เหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดขึ้นที่สถานีสยามแต่เป็นสถานีแถวบ้านที่คนบางตา และโชคดีเหลือเกินที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่แทบไม่มีคนเลยที่สถานีนั้น
อย่างไรก็ตามตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาฉันก็ไม่เคยประมาทแม้แต่วินาทีเดียวอีกเลย และก็ยังตั้งกฎกับลูกใหม่ว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์พลัดหลงกัน ให้ลูกยืนอยู่ที่เดิม อย่าเดินไปไหนและอย่าไปกับใครเด็ดขาด แม่จะเป็นคนเดินไปหาเอง และจำไว้ว่าแม่จะไม่เดินไปไหนโดยไม่รออย่างแน่นอน
ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง แต่ฉันก็อยากให้เป็นเรื่องเตือนใจพ่อแม่ทุกคนว่า อย่าประมาทแม้แต่วินาทีเดียว เพราะวินาทีนั้นอาจทำให้ไม่จบสวยงามแบบนี้ก็ได้ และควรตั้งกฎกับลูกเอาไว้ก่อน เผื่อกรณีพลัดหลง
โปรดติดตามตอนต่อไป ...
#สมองสองช้อน ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามอ่านนะคะ
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
