วันที่รู้ว่ากูผิด
1
ชีวิตเหมือนหินแม่น้ำ
ยิ่งเติบโตผมยิ่งมองเห็นความจริงข้อนี้ชัดเจนขึ้น นั่นเป็นเหตุผลให้มีนิสัยชอบลูบคลำหินแม่น้ำเล่นทุกครั้งที่พบ หลวงใหลเนียนนวลของผิวสัมผัสเรียบลื่นไร้รอยสะดุด เพียงได้ลูบเล่นก็รู้สึกสบายใจ
เติบโตจึงเข้าใจมากขึ้นว่า กว่าหินในมือจะกลายมาเป็นอย่างที่เห็นต้องผ่านกระบวนการยาวนานไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยปี บางทีอาจมากกว่านั้น เพื่อผ่านวันเวลาและกระบวนการ ‘ลบคม’ จากกระแสธารเชี่ยวกราก
กว่าจะน่ารักเป็นก้อนกลมไม่ใช่เรื่องง่าย
กาลเวลามอบของขวัญให้โลกใบนี้ เปลี่ยนหินขรุขระเต็มไปด้วยเหลี่ยมมุมให้กลายเป็นหินกลมกลึงเนียนมือเนียนตา
จากอันตรายกลายเป็นมิตร
มิเพียงเป็นของขวัญกับโลกใบนี้ หากยังเป็นของขวัญแก่ตัวก้อนหินเองด้วย
2
มิใช่หรือว่า มนุษย์ก็ไม่ต่างกับหินขรุขระทั้งหลาย เราเกิดมาพร้อมคุณสมบัติบางอย่าง สะสมความหยาบกร้านตามวันวัย ช่วงหนุ่มสาวเราคิดว่าเหลี่ยมแหลมคมคายนั้นคือความงาม นอกจากทำให้โดดเด่นยังสามารถใช้งานได้อย่างใจ ปกป้องตนเองได้ ฟาดฟันกับใครก็ชนะ
ยิ่งสะสมเหลี่ยมคมมากขึ้นก็ยิ่งมั่นอกมั่นใจ พร้อมใช้ความรู้ความสามารถที่มีเชือดเฉือนโดยไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหม
ในวันวัยนั้นเหมือนช่วงเวลาสั่งสมอาวุธ
เราชอบแหลมมากกว่ามน
ชอบคมมากกว่าทื่อ
เราถืออาวุธที่มีไปทุกที่ ประกาศศักดาว่าข้าแน่ ถ้าแพ้ก็บอบช้ำ ทว่ารอวันขย้ำกลับ
ความพ่ายแพ้เป็นเรื่องปวดร้าวยากยอมรับ ชัยชนะคืออาหารหล่อเลี้ยงอัตตาภายใน
ยิ่งชนะตัวตนยิ่งใหญ่ ยิ่งมั่นใจ ยิ่งฮึกเหิม
ดูคล้ายคนกล้า หากแท้ที่จริงกลับซ่อนความกลัวใหญ่หลวงไว้ภายใน ความกลัวที่ว่าก็คือ—กลัวแพ้!
ยิ่งเก่งยิ่งกลัวพลาด ยิ่งฉลาดยิ่งกลัวโง่ ยิ่งโดดเด่นยิ่งกลัวดาษดื่น
ในเวลาอัตตาพองตัวนั่นคือช่วงน่ากลัวอย่างยิ่ง เพราะนั่นคือสภาวะอ่อนแอที่สุด ไม่ต่างจากลูกโป่งพองลมเต็มที่ ยิ่งใหญ่ผิวยิ่งบาง และถูกเจาะแตกได้โดยง่าย
ความกลัวทำให้เราปกป้องตนจากคำตำหนิ วิพากษ์วิจารณ์ และถ้อยคำที่เป็นลบ ไม่ยอมรับว่าตัวเองอ่อนด้อย โง่เง่า สู้เขาไม่ได้ ทำทุกอย่างเพื่อปิดจุดอ่อน ซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น หลอกกระทั่งตัวเองว่าจุดอ่อนนั้นไม่มีอยู่
เหมือนหินขรุขระที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองน่าเกลียด
นั่นคือสภาวะอันตราย เพราะความกลัวเช่นนี้เองทำให้พลาดโอกาสได้เรียนรู้จากผู้แนะนำสั่งสอน วิพากษ์วิจารณ์ หรือกระทั่งคำด่าว่าที่เป็นคุณ
แข็งแรงภายนอก แต่อ่อนแอภายในมากขึ้นทุกวัน
3
แต่แล้วชีวิตจะลากพาไปสู่ ‘ไฟต์บังคับ’ ให้ต้องขึ้นชกกับใครบางคน เหตุการณ์บางอย่าง สถานการณ์บางประเภทที่เราไม่สามารถซ่อนความกระจอกงอกง่อยได้อีกต่อไป ในเวลานั้นเราจะพบสิ่งเลอค่าอย่างหนึ่งที่ซ่อนไว้ภายในตัวเองมาเนิ่นนาน
สิ่งนั้นคือ ‘จุดอ่อน’
เมื่อพบจุดอ่อนย่อมแปลว่าเรากำลังจะพัฒนาไปเป็นคนที่เก่งกว่าเดิม หรือสมบูรณ์กว่าเดิม
จุดอ่อนคือสิ่งที่เราขาด สิ่งที่ทำให้พลาดแบบเดิมบ่อยๆ สิ่งนี้ที่ถูกซ่อนไว้-ไม่ยอมรับ-จะเผยออกมาพร้อมความล้มเหลวในวันใดวันหนึ่งซึ่งอาจเกิดจากอัตตาที่สูงจนล้นนำมาซึ่งความมั่นใจผิดๆ ไม่ฟังใคร ประมาท จองหอง และอีกสรรพสิ่งที่มาพร้อมอหังการ์
ไฟต์บังคับนี้เราถูกทุบจนน่วม ครวญครางกับชะตากรรม และยอมรับอย่างหมดทางสู้ว่า “โอเค กูโง่” “โอเค กูผิด”
และนั่นคือพรวิเศษ
การยอมรับในความผิดพลาดและความไม่ฉลาดของตัวเองคือจุดเริ่มอันประเสริฐที่มนุษย์ผู้เปี่ยมอัตตากำลังเปลี่ยนทิศทางชีวิตกลายเป็นคนที่น่ารักกว่าเดิม
นุ่มนวล เปิดกว้าง ยืดหยุ่น รับฟัง
คุณสมบัติเหล่านี้ประดิษฐ์ไม่ได้ มันเกิดจากการเปลี่ยนแปลงภายในซึ่งเกิดขึ้นได้ผ่านประสบการณ์จริง เจ๊งจริง เจ็บจริง จุกจริง แล้วจึงสลายตัวตน ลบเหลี่ยมลบคมที่เคยฟาดฟันผู้คนไปทั่วกลายเป็นหินก้อนกลมที่น่าอยู่ใกล้
4
หลังเรย์ ดาลิโอ นักการเงินผู้มั่นใจประสบความล้มเหลวครั้งใหญ่ เขาเรียนรู้บทเรียนสำคัญ โดยบอกว่า “ความผิดพลาดของผมเป็นหนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้น เพราะมันทำให้ผมมีความอ่อนน้อมถ่อมตน” เขาค้นพบตัวตนอีกด้านและเปลี่ยนคำถามกับตัวเอง “ผมได้รู้ซึ้งถึงความกลัวที่จะคิดผิด จนเปลี่ยนความคิดจากเดิมที่เชื่อเสมอว่า ‘ผมถูก’ กลายเป็น ‘ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าผมถูก’
นี่คือคำถามสำคัญ หากใครสักคนกลับด้านความคิดที่มีต่อตัวเองไปในลักษณะนี้ คุณสมบัติในตัวเขาจะพลิกกลับไปเป็นอีกด้านทันที
‘ฉันถูก’ เปลี่ยนเป็น ‘รู้ได้อย่างไรว่าฉันถูก’
นั่นสิ เราไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าเราถูกต้องที่สุด ถูกอยู่คนเดียว ถูกโดยไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย ถูกเสียจนไม่จำเป็นต้องฟังคำท้วงติงจากใคร—นั่นสิ เรามั่นใจได้อย่างไรว่าเราถูก
“เราอาจจะผิดก็ได้” นี่คือคาถาที่ผมทดใส่ใจหลังผ่านเหตุการณ์มากมายที่ผ่านเข้ามาเพื่อเขกกะโหลกว่าอย่าได้มั่นใจเกินไปนัก และผมพบว่านี่คือพรของชีวิต
ผมให้คุณค่ากับความไม่มั่นใจมากขึ้น สิ่งนี้เสมือนบานประตูที่เปิดออกให้เราได้เรียนรู้จากผู้อื่น ไม่ว่าอาวุโสกว่าหรือเยาว์วัยกว่า ไม่ว่ามิตรหรือศัตรู ไม่ว่าครูหรือศิษย์
เมื่อไม่มั่นใจ เราย่อมได้เรียน
ความคมคายในความคิดและตัวตนกลับกลายเป็นเรื่องไม่สำคัญ ไม่ต้องมองเห็นเด่นเป็นสง่า ไม่ต้องอยู่บนแท่นรางวัลที่เหนือกว่าใคร ไม่ต้องต่อยอีกคนล้มคว่ำเพื่อครองเข็มขัด ไม่จำเป็นเลย ตราบที่เราได้เรียนรู้ พัฒนา และเติบโต
เป็นการเติบโตที่ไม่ใช่อัตตา หากคือเติบโตเพื่อเข้าใจและอยู่ร่วม
เข้าใจโลก เข้าใจคนอื่น เข้าใจตัวเอง กลมกลืนกับสิ่งต่างๆ มากขึ้น สบายใจและเป็นสุข
5
‘วันที่รู้ว่ากูผิด’ จึงเป็นวันที่หัวใจเปิดออก ความกลัวถูกปลดล็อก แท้จริงแล้วเราไม่ได้ดี ไม่ได้เก่ง ไม่ได้เจ๋งอย่างที่พยายามบอกกับคนอื่น เราเป็นเพียงปุถุชนคนทั่วไป อ่อนหัด กระจอกงอกง่อย โง่งม ยังต้องเรียนรู้อีกมาก และแน่นอน เราพลาดได้เสมอ
เมื่อไม่ปกป้องตัวเองด้วยเหลี่ยมคมแหลมอันตราย ผู้คนย่อมอยากเข้าใกล้ แนะนำ สั่งสอน ไม่ต่างจากหินแม่น้ำที่นวลเนียนน่าสัมผัสจับต้อง
แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ก็ต้องผ่านวันเวลาแห่งการหลงผิด ผ่านกระแสธารชีวิตที่ขัดเกลาจากเรื่องราวผิดถูก ดีชั่ว สุขทุกข์ โง่ฉลาด แต่ทั้งหมดนั้นคือ ‘พร’ ของชีวิต เหมือนสายน้ำที่ไหลผ่านตัวตนอัปลักษณ์ของเราไป เกลาเหลี่ยมมุมให้ค่อยๆ มนกลมมากขึ้นและต้านทานกระแสธารน้อยลง อยู่อย่างกลมกลืนมากขึ้นทุกวัน
เมื่อหินเหลี่ยมแหลมกลายเป็นหินแม่น้ำ ในแง่หนึ่งเป็นของขวัญสำหรับหินก้อนนั้น
ในอีกแง่, ย่อมเป็นของขวัญกับโลกด้วย
- 55
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
