ปล่อยเก่าจึงพบใหม่
1
สมัยเด็กผมชอบดูกายกรรมเปียงยางซึ่งมาเล่นที่อินดอร์สเตเดี้ยมหัวหมาก มันคือยิมนาสติกผาดโผนที่ผู้แสดงโยนตัวไปมากลางอากาศ ทั้งกระโดดเกาะราวเหล็กที่แกว่งไกวและกระโดดคว้าหมับที่แขนของเพื่อนร่วมทีม ผู้เล่นต้องมีร่างกายแข็งแกร่งอย่างยิ่ง ทั้งยังต้องฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดีจึงไม่เกิดข้อผิดพลาดระหว่างแสดง
ระดับความสูงเกินสิบเมตรที่ร่างกายห้อยโหนและล่องลอยอยู่กลางอากาศชวนให้หวาดเสียว แต่เพียงเสี้ยวอึดใจผู้ชมก็จะพบว่าผู้ที่ห้อยโหนอยู่ที่ราวเหล็กขวาสามารถโยนตัวไปคว้าราวเหล็กข้างซ้ายได้อย่างงดงาม หมับ! กระชับ มั่นคง และยืนขึ้นบนแท่นที่พักอีกข้างอย่างสง่าผ่าเผย
กายกรรมเช่นนี้ชวนให้คิดถึงสมัยเรียนร.ด.ที่ต้องเดินขึ้นหอสูง 34 ฟุตเพื่อเตรียมตัวโดดลงมา ผมคิดว่าช่วงเวลาหวาดเสียวที่สุดคือช่วงก่อนตัดสินใจกระโดด ทั้งกลัว กังวล ขนลุกขนชัน จะว่าไปมันเป็นธรรมชาติที่จะหวาดกลัวอันตราย ไม่แปลกแต่อย่างใดที่เราจะนึกภาพของการร่วงหล่นลงไปโดยลวดสลิงมิได้ดึงร่างของเราไว้ จึงตรึงเท้าและขาสองข้างไว้แน่นบนหอสูงที่ว่ากันว่าคิดคำนวณมาอย่างดีสำหรับระยะที่น่ากลัวที่สุด
2
เปาโล โคเอโย นักเขียนบราซิลเคยกล่าวไว้ว่า “If you’re brave enough to say goodbye, life will reward you with a new hello.” -- “ถ้าคุณกล้าพอที่จะกล่าวคำลา ชีวิตจะมอบรางวัลให้ด้วยคำทักทายครั้งใหม่”
กี่ครั้งในชีวิตที่เราผิดหวังและบอบช้ำกับสิ่งเดิม ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจ การงาน สถานที่ ผู้คน แต่ด้วยความคุ้นชินกับสิ่งเดิมที่คาดเดาได้ทำให้เราไม่กล้าปล่อยมือจากเรื่องเดิมๆ นั้น กระทั่งยอมทนทรมานกับเรื่องร้ายที่ไม่เปลี่ยนแปลง เพียงเพราะอย่างน้อยมันก็คาดเดาได้ และอยู่กับมันมานานเสียจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกับมัน
แปลกแต่จริง, บางครั้งเราหลอมรวมกับเรื่องร้ายจนกลายเป็นเนื้อเดียวกับชีวิต เราจึงไม่ยอมเดินออกจากการงานที่สร้างความทุกข์ใจ ไม่ยอมกล่าวลาใครบางคนที่สร้างบาดแผลให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เรายอมทนเพียงเพราะเรารู้จักมันดี และรู้ด้วยว่าเมื่อเจอแล้วเราจะรู้สึกอย่างไร อย่างน้อยก็เป็นความทุกข์ที่คาดเดาได้ เราเผลอคิดไปว่ามันน่าจะดีกว่าการเสี่ยงภัยกับใครหรืออะไรใหม่ๆ เพราะสิ่งใหม่นั้นไม่แน่นอนอย่างยิ่ง
สุดท้ายแล้วสิ่งที่ล่ามเราไว้เหมือนโซ่ล่องหนก็คือความเคยชินเดิมๆ
และกำแพงล่องหนก็คือความกลัวความไม่แน่นอน
3
สำหรับบางคน ชีวิตคือการเปลี่ยนแปลงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สำหรับบางคน ชีวิตกลับกลายเป็นการอ่านเรื่องราวบนหน้ากระดาษเดิมซ้ำๆ
ยิ่งเปลี่ยนบ่อยก็ยิ่งรู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งเปลี่ยนน้อยก็ยิ่งพบว่าการเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องใหญ่โตและยากเย็น
ในบางครั้งเราจึงกลายเป็นคนที่เกาะกุมราวเหล็กเดิมเอาไว้อย่างแน่หนา ไม่กล้าโยนตัวสู่ราวเหล็กถัดไป ทั้งที่ก็เพราะการโยนตัวไปนั้นมีลำดับขั้นตอนที่น่าหวาดหวั่น หนึ่ง-ปล่อยมือ, สอง-ลอยคว้างกลางอากาศ, สาม-คว้าหมับให้แม่นยำกับราวเหล็กใหม่
เป็นไปได้ว่าจะร่วง
ร่วงก็เป็นไปได้ว่าจะเจ็บและอาย
ผมเฝ้ามองนักกายกรรมผู้กล้าหาญ โยนตัวไปทางนู้นทีทางนี้ที กระทั่งได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า มีสามสิ่งสำคัญที่ทำให้พวกเขาโยนตัวกันโดยไม่กลัวร่วงหล่นลงมา หนึ่ง-ทุกการแสดงจะมีตาข่ายเหนียวแน่นขึงดึงอยู่เบื้องล่างสำหรับรองรับเมื่อเกิดข้อผิดพลาดขึ้น, สอง-พวกเขาฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดีจนช่ำชองในสิ่งที่ตัวเองทำ, และสาม-พวกเขามีความมั่นใจในทีมหรือเพื่อนร่วมแสดงว่าจะแกว่งตัวมารับหรือแข็งแกร่งพอที่จะคว้ามือกันและกันกลางอากาศ
ทั้งสามสิ่งนี้น่านำมาคิดใคร่ครวญกับชีวิตของพวกเรา
4
เวลาที่เรารู้สึกไม่มั่นใจ ไม่กล้าปล่อยมือจากฐานที่มั่นเดิมอาจเป็นเพราะเรายังไม่มี ‘ตาข่ายนิรภัย’ สำหรับรองรับไว้หากร่วงหล่น เราจำเป็นต้องมีเบาะนุ่มๆ เอาไว้หากตัดสินใจปล่อยมือจากของเดิมแล้วพลาดตกลงมา สิ่งนั้นอาจเป็นต้นทุนที่ตุนไว้ เงินเก็บ สายสัมพันธ์ หรือความสามารถที่มากพอ เพื่อยืนยันว่าถ้าพลาดก็ไม่ตาย
เราอาจต้องฝึกฝนสิ่งนั้นจนชำนาญ หากเป็นการงานก็คือทักษะฝีมือ หากเป็นเรื่องความรู้สึกก็คือฝึกฝนจิตใจให้มั่นคง ถ้าเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นก็สามารถประคองจิตใจให้ไม่ไหวติงหรือสั่นสะเทือนไม่มากจนเสียศูนย์ และกลับมาหยัดยืนได้ในไม่ช้า
สุดท้าย, เราต้องการมิตรภาพที่วางไว้ได้ หากมีเพื่อนหรือคนในครอบครัวที่พร้อมสนับสนุน ดูแล และโอบกอดกัน ราวกับมือที่มั่นใจได้ว่าถ้าลอยอยู่กลางอากาศแล้วมือนี้จะคว้าเราอย่างมั่นคง เชื่อใจกันและกัน
หากมีทั้งสามสิ่งนี้เราย่อมมีความกล้าหาญในหัวใจเพิ่มมากขึ้น มั่นใจที่จะโยนตัวออกจากสิ่งเดิมเพื่อทะยานสู่ความว่างเปล่ากลางอากาศ โดยไม่รู้ว่าสิ่งใหม่จะเป็นอย่างไร เราจะทำสำเร็จหรือเปล่า แต่อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่ามีคนที่ปรารถนาดีคอยดูแลเรา และมีความปลอดภัยบางอย่างคอยรองรับไว้
ความกล้าหาญเป็นสิ่งจำเป็นเมื่อต้องการเปลี่ยนแปลง กระนั้น การเตรียมตัวที่ดีก่อนโยนตัวจากสิ่งเก่าไปสู่สิ่งใหม่ก็สำคัญเช่นกัน
แต่เราย่อมไม่มีวันพบเจอเรื่องราวใหม่ๆ หรือโอกาสที่ดีกว่าเลย ตราบที่ยังกลัวและกังวลอยู่กับความไม่แน่นอนเบื้องหน้าโดยไม่ยอมตระเตรียมสิ่งต่างๆ ให้พร้อมสำหรับความเปลี่ยนแปลงที่ต้องการ สะสมทุน สะสมฝีมือ ฝึกปรือจนชำนาญ และสร้างสัมพันธ์ที่ดีในชีวิต เหล่านี้ล้วนนำมาซึ่งความกล้าหาญ จากน้อยกลายเป็นมาก จากไม่มีกลายเป็นพอกพูน
แล้ววันหนึ่งเราย่อมพบว่าเมื่อทุกอย่างมั่นคงมากพอ ความกลัวจะจางหายไป ความกล้าจะเพิ่มพูน และวันหนึ่งจะถึงวันที่เรากล้ามากพอที่จะบอกลาสิ่งเดิม
วันนั้น, ชีวิตจะมอบของรางวัลให้เรา
เป็นคำทักทายใหม่...
ที่เราไม่มีวันได้ยินตราบที่ยังไม่ปล่อยมือจากสิ่งเดิม
- 108
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
