#บางทีก็อยากเป็นผู้ชาย บางทีก็อยากเป็นฝรั่ง
วันนี้มาขีดเขียนเรื่องเบาๆกันบ้างนะคะ ขอไม่มีสาระบ้างสักวัน … ไปอ่านกันค่ะ ว่าทำไมถึงรู้สึกอยากเป็นผู้ชาย และ อยากเป็นฝรั่ง …
Image by 建鹏 邵 from Pixabay
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า …
เวลาที่เราเขียนบทความต่างๆ หรือ เขียน/ตอบ comment ในบางครั้งเราก็ต้องแทนตัวเอง ถูกมั้ยคะ … ปัญหานี้จึงมักเข้ามาเสมอ คือ จะเรียกแทนตัวเองว่าอะไรดี?
เมื่อถึงเวลาพูดแทนตัวเอง หรือเขียนแทนตัวเอง ผู้หญิงจะมีช้อยส์ของสรรพนามให้เลือกใช้เยอะเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็น ฉัน ดิฉัน อิชั้น เดี๊ยน เรา หนู พี่ ป้า น้า อา หรือ แทนด้วยชื่อเล่นตัวเองไปเลย
ตัวเลือกมันเยอะเหลือเกินค่ะ จนบางครั้งก็เลือกไม่ถูกว่าจะใช้อันไหนดี …
“ดิฉัน” ดูเป็นทางการไปมั้ย
“เดี๊ยน” มันดูเฟี้ยวไปหน่อย
“พี่” เขาแก่กว่าหรือเด็กกว่าเราหว่า
“ป้า” ใครกันป้า? เรียกป้า ไม่หันนะ
การที่เรามีตัวเลือกเยอะ ก็ใช่ว่าจะดี มันทำให้เราต้องทำการคิด ว่ากับคนๆนี้ เราควรใช้สรรพนามแบบไหนถึงจะเหมาะ
ส่วนผู้ชาย … ช่างน่าอิจฉาจริงๆ ให้ตายสิ! … “ผม” คำเดียวจบ!
“ผม” ใช้ได้กับทุกสถานการณ์ ไม่ว่าจะเป็นทางการหรือไม่เป็นทางการ หรือถ้าจะนับความเป็นอาวุโสกัน ก็แค่มี พี่ ลุง น้า อา เพิ่มเข้ามา แค่นั้นเอง
ส่วนฝรั่ง … โอ้ว! พระเจ้าจอร์จ มันง่ายมาก … “I” คำเดียวสั้นๆ
คำเดียวจริงๆ ไม่ต้องแบ่งเพศ ไม่ต้องนับความอาวุโส … และที่สำคัญทำให้เราไม่ต้องคิดว่าสรรพนามแทนตัวที่เราใช้นั้น ดีแล้วหรือไม่
สุดท้ายนี้ ไม่มีข้อคิดใดๆ นอกจากอยากตะโกนดังๆว่า “มันไม่แฟร์”
วันนี้ “I” ขอลาไปก่อน แบบสมองใสๆนะคะ … See you tomorrow.
#สมองสองช้อน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ
*ถ้าไม่อยากพลาดบทความใหม่ๆ ของทุกๆวัน กดติดตามไว้เลยนะคะ
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
