นิวยอร์ก ห อกหัก
35 ความพยายาม
เป็นอีกครั้งที่ไร้บทสนทนา ในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ มันเป็นความเงียบที่ชวนให้อึดอัด รอเวลาที่ใครซักคนจะมาทำลายความรู้สึกนั้น
“ทำไมเธอต้องทำอย่างนั้น” และวิวก็เป็นคนทำหน้าที่นั้นเอง “เธอไปผลักโจ้ทำไม”
ปริศนาทั้งหมดได้คลี่คลายไปก่อนหน้านี้แล้ว ว่าจริงๆ โจ้เพิ่งกลับมาจากไปงานปาร์ตี้บ้านเพื่อน แล้วบังเอิญมาเจอกับวิวที่สถานีรถไฟ ด้วยความห่วงใยฉันท์เพื่อน เห็นว่าเวลานั้นก็ดึกแล้ว โจ้เลยอาสาเดินมาส่งวิว เรื่องราวทั้งหมดมันก็มีอยู่แค่นั้น แต่ความคิดของผมเองต่างหากที่เตลิดไปไกล
“เราขอโทษ เราเข้าใจผิด คิดว่า...”
“คิดว่าอะไร”
“เราคิดว่า” ผมยังลังเลที่จะพูดต่อ... “มันเป็นแฟนใหม่ของเธอ” ความลังเลไม่สามารถรั้งไม่ให้ผมพูดออกไปได้
วิวหันมามองผม เธอมองผมนิ่งอย่างนั้น ผมไม่สามารถตอบตัวเองได้เลยว่าสายตาแบบนั้น มันหมายความว่าอะไร
“ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น”
แล้วทำไมผมจะไม่คิดอย่างนั้น ในเมื่อทุกอย่างที่เธอทำกับผมตลอดหลายวันที่ผ่านมา นั่นแหละที่บีบให้ความคิดของผมไปทางนั้น แต่ในสถานการณ์อย่างนี้ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มตอบคำถามนี้ยังไงดี
“ก็เพราะเธอถึงทำตัวเหมือนพยายามอยู่ห่างเราตลอดเวลา เหมือนเธอพยายามหลบหน้าเรา”
หลายอารมณ์ที่สะสมเอาไว้เริ่มไหลหลากออกมา
“ตั้งแต่มาถึงที่นี่ เราไม่เคยมีเวลาที่ดีด้วยกันเลย... ไม่มีเลยซักครั้ง ที่เราจะไปเที่ยวด้วยกันแบบที่คนแฟนกันจะได้ทำ ทุกครั้งต้องมีเพื่อนของเธอไปด้วย มีซักครั้งมั้ยที่เราได้ไปนั่งกินข้าวกันสองคน มีซักครั้งมั้ยที่เราได้เดินจูงมือกัน มีซักครั้งมั้ยที่เราได้หัวเราะด้วยกัน...”
ผมพ่นความรู้สึกออกมา ขอบตาผมเริ่มอุ่นๆ สัมผัสได้ถึงมวลน้ำที่ค่อยๆ มารวมตัวสะสม รอเพียงที่สุดของอารมณ์แล้วมันจะได้ร่วงลงมา
วิวนั่งฟังและมองหน้าผมอยู่อย่างนั้น
“แม้แต่เวลาที่เราจะมานั่งมองหน้ากันอย่างนี้ เราถามหน่อยเถอะ ตั้งแต่เรามาที่นี่ มีกี่ครั้งที่เธอมองหน้าเราอย่างนี้...ทั้งๆ ที่เราอยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ นอนบนเตียงเดียวกันตั้งกี่คืน แต่เธอก็ทำเหมือนกับไม่อยากให้เรามาอยู่ที่นี่ แล้วทำไม...เธอชวนเรามาที่นี่ทำไม” ผมพยายามทุกวิถีทางที่จะกลั้นความรู้สึกเจ็บที่มี
“วิว...เรามาที่นี่เราไม่ได้อยากมาเที่ยวอะไร หรือไปที่ไหนเลย ให้เราอยู่ในห้องนี้ทั้งวันก็ได้ เราแค่อยากมาอยู่กับเธอ แค่นั้นจริงๆ” ผมเอามือขึ้นมาสกัดกั้นน้ำตาที่กำลังจะไหล
“เราอยากมีช่วงเวลาที่ดีๆ กับเธอที่นี่ แต่การมาครั้งนี้มันกลับกลายเป็นเรื่องที่แย่ที่สุดในชีวิตที่เคยเกิดกับเราเลย”
วิวนั่งฟังผมพรั่งพรูความรู้สึกทุกอย่างออกมา และยังคงมองหน้าผมอยู่อย่างนั้น
“...เราขอโทษ”
วิวพูดคำนี้ออกมา
ตั้งแต่มาถึงนิวยอร์ก นี่คือครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าที่วิวอยากจะพูดคำนี้ออกมาจริงๆ ก่อนหน้านี้ทุกคำที่เธอพูดกับผมมันเหมือนเป็นกำแพงมาปิดกั้นความรู้สึกบางอย่างของเธอเอาไว้
จากแววตาของเธอในตอนนี้ ผมสัมผัสได้ว่านี่คือคำขอโทษที่จริงที่สุดที่เธอมีให้
“มันไม่ใช่ความผิดเธอหรอก ความจริงเราก็พอรู้ว่าเธอไม่พอใจเรื่องที่เราไปเที่ยวผู้หญิง อันนั้นเราเข้าใจ เราเองก็รู้สึกผิด แต่เราสัญญา” ผมมองหน้าเธอ อยากให้เธอได้รู้ถึงความจริงใจของผม “เราสัญญา ว่าเราจะพยายามทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นนะวิว”
“อาร์ม” วิวมองผม มีรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าของเธอ...
“เธออย่าพยายามอีกเลย”
แล้วน้ำตาของวิวก็ไหลออกมา
...
(โปรดติดตามตอนต่อไป...อีกนิด จวนแระ)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
