เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตช่วงนี้บ้าง...
หายไปนานมากๆๆๆ ไม่เคยหายนานขนาดนี้มาก่อน
คงเพราะเหตุผลเดียว คือ ยุ่งจนไม่อยากพิมอะไร
ถามว่ายุ่งแค่ไหน ต้องบอกว่าทำงาน 16-20 ชม.ต่อวันเลย และทำแบบนี้ทุกวันด้วย!!!
เหนื่อยจนทำงานไป ร้องไห้ไปบ่อยๆ ถามตัวเองตลอด ว่าเพราะอะไร ต้องมาทนทำแบบนี้
บทความนี้ไม่ได้ จะมาบ่น แต่จะเป็นบทความที่ขอแชร์ความรู้สึก ของคนด่านสุดท้าย ของคนไข้โควิดละกัน
- พวกเราเหนื่อยมากจริงๆ
การอยู่ในชุดนานๆ ใส่หน้ากากกดหน้า ร้อน คัน สารพัด
รอบนึงแล้วแต่รพ. อาจจะ 4- 6 ชม. หรือมากกว่า...
ข้าวไม่เคยได้กินตรงเวลา ได้กินก็ดีแล้ว...
- ครอบครัวของพวกเรา เครียดมากจริงๆ
น้องหลายคน แอบร้องไห้กัน เพราะที่บ้านไม่อยากให้ทำงานต่อ
ยิ่งเห็นข่าวบุคลากรติดเชื้อบ้าง ตายบ้าง ก็คงไม่มีใครอยากส่งลูกหลานไปทำงานแบบนั้น เหมือนไม่มีใครอยากส่งลูกหลานไปออกรบ
ไม่มีใครอยากได้รับคำเทิดทูนว่าลูกตนเป็นฮีโร่ แต่ไม่รอดชีวิตกลับมา
เหตุผลนี้คือเหตุผลหลัก ที่คนลาออกตอนนี้...
- ตัวหมอเองมีความอดทนลดลง
ปกติเป็นคนที่รับฟังญาติ เข้าใจครอบครัวมากๆ แต่เวลาที่มีจำกัด (หรืออาจจะเป็นเพียงข้ออ้าง) ทำให้เราฟังเค้าน้อยลง
เกิดความรู้สึกหงุดหงิดง่ายขึ้น
เผลอๆก็เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง บ่อยขึ้น
- ทุกคนในทีม เป็นส่วนสำคัญในการสร้างพลังบวก แก่กันและกัน
แม้เราจะเหนื่อยแค่ไหน แต่ทุกคนถ้าเหนื่อยด้วยกัน ไม่มีใครอู้ ไม่มีการหงุดหงิดใส่กัน
มีแต่ความถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน เข้าอกเข้าใจกัน
ก็พอประคองกันผ่านไปได้
- เลี่ยงพลังงานลบ ในทีมจะไม่มีใครเอาเริ่องการเมือง เริ่องวัคซีนมาคุย
จะคุยกันแต่เรื่องที่พอจะทำให้ยิ้มได้
เช่น จบโควิดไปไหนกันดี... เป็นต้น
- fast charge เป็นสิ่งสำคัญ ซึ่งส่วนตัวที่ทำตอนนี้ คืองีบกลางวัน เอาผ้าปิดตา ที่อุดหูเสียบ นอน 10-15 นาที ก็ตื่นมาสดชื่นมากกกก
อีกอย่างก็คือ การออกกำลังกาย ก็ยังทำอยู่เสมอ และถือเป็นการชารจแบตให้ตัวเอง
ก็ไม่รู้ว่า จะว่างมาเขียนอีกเมื่อไหร่ ขอบคุณหลายคนที่คิดถึงกัน
สบายดีอยู่...แต่เหนื่อยเหลือเกินจริงๆ ^_^
- 47
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
