นอนอยู่ดีดี กลายเป็นผีซะงั้น
บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของค่ำคืนอันมืดมิด (ตอนที่ 5)
พี่ขอโทษนะอิส มันไม่มีทางอื่นแล้ว นั่นเป็นประโยคที่หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะกดเข็มฉีดยาปลายแหลมเล็กลงบนต้นคอ และผู้ป่วยอย่างฉันไม่มีทางขัดขืนได้เลย เหล็กอันเรียวบางถูกทิ่มแทงลงไปอย่างช้าๆ จนจมลึกถึงเส้นเลือดใหญ่ ก่อนที่สารอะไรบางอย่างจะถูกส่งผ่านเข้าไปหลังจากนั้น
ฉันค่อนข้างแน่ใจว่านั่นคงจะเป็นยานอนหลับที่ถูกเตรียมเอาไว้สำหรับใช้ในกรณีที่ฉันต้องการความผ่อนคลาย แล้วเวลาก็ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที ตัวยาเริ่มออกฤทธิ์ ร่างกายของฉันเริ่มไร้เรี่ยวแรงพร้อมกับตาที่พร่ามัวเกือบมองอะไรไม่เห็นจนค่อยๆ ปิดลงไปในที่สุด
*
*
*
หลังจากนั้นเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง สติของฉันก็เริ่มฟื้นคืนกลับมา เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า พลันหันมองรอบๆ บริเวณห้องก็พบว่าไม่มีใครอยู่เลย..
ฉันครุ่นคิดอย่างใจเย็น นิ่งเงียบไปหลายนาที ลองหาข้อสรุปของปัญหานี้กับหลายๆ อย่าง เธอกำลังขโมยของอยู่งั้นเหรอ? แน่นอนว่าคำถามนี้ฉันเองก็ให้คำตอบไม่ได้
ฉันได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ถึงแม้ว่าจะโชคดีที่ยังปลอดภัย แต่มันกลับไม่น่ายินดีเลยสักนิดเดียวเมื่อครุ่นคิดถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หลับไปตั้งสามชั่วโมง! สีหน้าตื่นตกใจถูกแสดงออกมาในทันทีที่มองเห็นเข็มนาฬิกาชี้ตรงไปยังเลข 6
ต้องทำอะไรสักอย่าง ฉันคิดพลางกวาดตามองไปรอบตัวเพื่อหาอะไรที่พอจะช่วยได้ แต่แล้วก็พลันเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือของพี่สุนี มันวางอยู่บนเก้าอี้ไม้ข้างๆ เตียงในเวลานั้น
มืออันลีบเล็กค่อยๆ ดันตัวเองเพื่อเข้าไปให้ถึง และใกล้พอที่จะหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา ต้องโทรหาแม่! ฉันขยับร่างกายอันบอบบางด้วยแรงฮึด มันเหนื่อยมากจนแทบจะหมดลมหายใจ
ใช้เวลาไปถึงสิบนาทีเต็ม แต่แล้วจู่ๆ เสียงฝีเท้าหนึ่งก็เดินเข้ามา และหยุดลงตรงหน้าประตูห้อง พี่สุนีอย่างนั้นเหรอ? แม่กลับมาแล้วหรือเปล่า? ฉันควรจะทำอย่างไรดี? คำถามผุดขึ้นในหัวมากมาย พร้อมกับภายในหน้าอกเสียงหัวใจเต้นอย่างรุนแรงจนแทบจะหลุดออกมา
ถ้าไม่ได้เจอเข้ากับตัวเองก็คงไม่มีทางเข้าใจเป็นแน่ แทบไม่เหลือเวลาให้ตัดสินใจ ฉันจัดการกับความคิดตัวเองในเสี้ยววิก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก ฉันดันตัวเองสุดแรงโดยหวังว่าร่างกายจะเคลื่อนกลับไปใกล้เคียงกับในตอนแรกให้ได้มากที่สุด
ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสาววัยกลางคนที่เดินเข้ามา เธอมีผมสั้นประบ่าไล่เป็นชั้นๆ งุ้มตรองส่วนปลาย ในชุดพนักงานรัฐวิสาหกิจ มะ แม่! ฉันส่งเสียงเรียกออกไปด้วยความดีใจ ก่อนที่เธอจะส่งยิ้มตอบกลับมาอย่างอ่อนโยน
เมื่อเห็นใบหน้าของผู้เป็นแม่ฉันก็รู้สึกโล่งใจ พลางพยายามยกมือไร้เรี่ยวแรงขึ้นแสดงถึงความต้องการให้เธอเข้ามาใกล้ๆ แต่ดูเหมือนแม่จะไม่ได้สนใจฉันสักเท่าไหร่ ตาของเธอกวาดมองรอบบ้าน เพื่อมองหาพี่สุนีที่ตอนนี้เธอควรจะอยู่ดูแลฉัน
แม่มองหน้าฉันด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามถึงพี่สุนีด้วยสีหน้าฉงน สุนี สุนีอยู่ไหน แม่ถามมาแบบนี้เล่นเอาฉันโมโหนิดหน่อยก่อนที่มือจะถูกยกขึ้นอีกครั้งเพื่อเป็นสัญญาณบอกแม่ว่าให้เข้ามาใกล้ๆ
ฉันบอกกับแม่เกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อ และคิดว่าฉันคงจะรู้สึกสับสนเพราะเรื่องของพ่อมากกว่า แม่บ่ายเบี่ยงที่จะฟังต่อไปก่อนจะปลีกตัวออกไปเพื่อมองหาพี่สุนีที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน
ไม่นานนักก็เห็นร่างของหญิงสาวที่เดินมาพร้อมกับถุงอะไรบางอย่าง ดูเหมือนมันจะเป็นอาหารมื้อเย็น เอาจริงดิ? ฉันคิดอย่างแปลกใจ เธอทำตัวราวกับเข้าใจถึงสถานการณ์พร้อมออกไปซื้ออาหารเพื่ออยู่ดูแลฉันต่อในตอนกลางคืน
ฉันไม่เข้าใจความคิดของเธอเลยจริงๆ หลังจากเกิดอะไรขึ้นหลายๆ อย่าง จะยังคงเชื่อใจเธอได้อยู่ไหม? ในหัวค่อนข้างรู้สึกสับสน หรือว่าฉันจะคิดไปเองอย่างที่แม่บอกจริงๆ กันแน่..
เสียงกล่าวทักทายของหญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างสดใสในขณะที่ส่งยิ้มใสซื่อไปทางจุดที่แม่ยืน และเช่นเคย แม่หยิบเอาเงินค่าจ้างจำนวน 400 บาทขึ้นมาพร้อมกับยื่นให้พี่สุนีด้วยความรู้สึกผิดจากเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นในวันนี้
เดิมทีในวันที่ฉันต้องไปโรงพยาบาล พี่สุนีจะได้รับค่าจ้างเพียง 300 บาทเท่านั้น แต่ในวันนี้เนื่องจากเธอต้องอยู่ต่อจนถึงเย็นจึงได้รับข้อยกเว้นนั้นไป แม้จะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันกลับสังเกตเห็นถึงความผิดปกติบางอย่างที่แสดงออกมา
เธอควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ? เกิดเป็นคำถามขึ้นเมื่อสีหน้าของพี่สุนีที่ฉันเห็นไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกนั้นแม้แต่น้อย ดูเหมือนเธอจะผิดหวังเสียด้วยซ้ำที่มันเป็นอย่างนั้น
หญิงสาวร่างบางยกมือไหว้อย่างนอบน้อมก่อนจะรับเงิน และย้ายตัวเองเข้ามาใกล้ๆ เตียงของฉัน เธอกล่าวคำบอกลาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ใกล้ๆ
ฉันแอบรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะไม่ได้มีอะไรผิดปกติเหมือนอย่างที่ฉันคิด และเริ่มที่จะเปิดใจให้กับพี่สุนีอีกครั้งในเวลนั้น วันนี้อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้..
ฉันพูดออกไปแทบจะไร้เสียง แต่หญิงสาวยังคงเข้าใจเนื่องจากเธอไม่ได้เดินออกไปจากจุดที่ฉันอยู่มากนัก และแม่ก็เห็นด้วยกับความคิดนั้น พร้อมกับตัดสินใจฝากฉันเอาไว้กับพี่สุนีเพื่อให้สามารถกลับไปดูแลพ่อที่โรงพยาบาลต่อไป โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นค่ำคืนสุดท้ายของชีวิตฉัน..
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
