นอนอยู่ดีดี กลายเป็นผีซะงั้น
บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของค่ำคืนอันมืดมิด (ตอนที่ 4)
พี่สุนีเริ่มทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้อย่างใจเย็น ก่อนที่จะใช้นิ้วบรรจงเปิดหนังสือ ฉันกลืนน้ำลายดังเอื๊อกพลางมองตามด้วยสีหน้าหวั่นวิตกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าทันใดนั้นเสียงหัวเราะขบขันก็ล่องลอยออกมา หนังสือถูกปิดลงพร้อมคำถามหนึ่งถูกส่งเข้ามาในหู กลัวอย่างนั้นเหรอ? มันเป็นคำถามที่ฟังแล้วรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะตอบ
ฉันตัดสินใจนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ก็แน่ล่ะสิความฝันในคืนนั้นมันยังติดตาฉันอยู่เลย หลังจากเข้าใจสถานการณ์แล้ว เธอก็ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวอยู่ครู่หนึ่งโดยบอกว่าจะไปหาหนังสือเล่มอื่นมาอ่านให้ฟัง
ทันทีที่เธอเดินออกไปฉันกลับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นไปได้ ในหัวของฉันเริ่มสับสน ฉันกลัวอะไรกันแน่! ระหว่างพี่สุนี หรือความฝันนั้น? ฉันคิดอย่างไตร่ตรองก่อนจะได้ข้อสรุปว่าฉันคงหมกหมุ่นกับความฝันนั้นมากเกินไป ความฝันก็คือความฝัน ความฝันไม่ใช่ความจริง ฉันคิดพลางถอนหายใจออกไป..
ในไม่ช้าพี่สุนีก็กลับมาพร้อมกับหนังสือเล่มใหม่ที่อยู่ในมือ มันเป็นหนังสือเล่มแรกที่เธอเคยอ่านให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว ฉันยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้เห็นมันอีกครั้ง และย้อนคืนเรื่องราวในวันวาน
เรื่องราวน่าจะเกิดขึ้นเมื่อประมาณสามปีก่อนในวันที่ฉันกำลังรอพ่อมารับไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายประจำปี จำได้ว่าตอนนั้นฉันยังพอเดินเองได้ และกำลังรู้สึกเบื่อหน่ายเนื่องจากอยากจะออกไปเล่นด้านนอก แต่ว่าช่วงนั้นฝนกำลังตกจึงต้องล้มเลิกความคิดนั้นไป
พี่สุนีที่เห็นฉันมีสีหน้าเศร้าสร้อยจึงเริ่มเสนอวิธีการแก้ปัญหา นั่นก็คือการอ่านหนังสือนั่นเอง ตอนแรกที่ได้ยินฉันรับรู้ได้ในทันที่ว่าต้องทำมันไม่ได้แน่ๆ แต่มาในวันนี้เห็นได้ชัดว่าฉันต้องเปลี่ยนความคิดในเรื่องนั้นใหม่
เมื่อคิดแล้วก็นึกขึ้นมาได้ วันนี้ฉันต้องไปโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ? ฉันพูดขึ้นมาพลางมองไปยังนาฬิกาที่ขณะนี้บอกว่าเวลา 14 นาฬิกา กับอีก 12 นาที พี่สุนีแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะลืมไปเหมือนกัน
เมื่อถึงวันที่ต้องตรวจร่างกาย พี่สุนีมักจะเตรียมฉันให้พร้อมโดยการอุ้มขึ้นไปนั่งบนรถเข็นหลังจากที่ฉันไม่สามารถเดินไปนั่งเองได้ และเนื่องจากฉันมีน้ำหนักเพียง 35 กิโลกรัม นี่จึงไม่ใช่เรื่องยากที่หญิงสาวร่างบางอย่างพี่สุนีจะสามารถทำอย่างนั้นได้
ขั้นตอนนี้มันค่อนข้างโหดร้ายมาก โหดร้ายกว่าการถูกลงทัณฑ์เป็นไหนๆ ไม่เกี่ยวกับว่ามันรุนแรงหรือไม่ แต่เพราะว่าฉันเป็นผู้ชายจึงรู้สึกเขินอายทุกครั้งเมื่อถูกทำอย่างนั้นโดยหญิงสาว
เวลาล่วงเลยผ่านไปแล้วราว 1 ชั่วโมง พ่อยังคงมาไม่ถึงจนฉันเริ่มที่จะรู้สึกแปลกๆ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? หัวใจเริ่มเต้นแรงด้วยความเป็นห่วง พลันเมื่อมองหาความช่วยเหลือพี่สุนีกลับไม่อยู่ใกล้ๆ ฉันถูกทิ้งอีกแล้ว ทำไมกัน?
ฉันร้องเรียกด้วยเสียงอันแหบแห้งพร้อมทั้งพยายามเหลือบมองไปยังรอบๆ บริเวณแต่ก็ไร้เงา เธอหายไปไหนกัน? ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อนที่พี่สุนีจะออกมารับสาย ดูเหมือนเธอจะเข้าห้องน้ำอยู่ก่อนหน้านี้ ฉันมองตามอย่างพะวงแม้ว่าจะไม่ได้ถูกทิ้งแล้วก็ตาม แต่ปลายสายคือใครกัน..
ไม่นานนักเธอก็คุยเสร็จ สีหน้าดูค่อนข้างเคร่งเครียดในขณะที่ค่อยๆ เดินมายังจุดที่ฉันยืนอย่างเชื่องช้า ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำเอาฉันรู้สึกจุกจนแทบจะเป็นลม พ่อของฉันประสบอุบัติเหตุ เธอบอกว่าอย่างนั้น ใจของฉันรู้สึกทรมานพร้อมกับปล่อยโฮร้องไห้ออกมาด้วยเสียงอันแหบแห้งเมื่อได้ยิน
ฉันทำไม่ได้แม้แต่จะไปหาพ่อที่โรงพยาบาลด้วยซ้ำ วันนัดตรวจร่างกายถูกเลื่อนออกไป ระหว่างนี้ฉันต้องอยู่กับพี่สุนีต่อไปจนกว่าแม่จะกลับมา และอาจต้องอยู่กับเธอต่อไปอีกหากว่าแม่ต้องกลับไปหาพ่อที่โรงพยาบาลอีกครั้ง
ฉันถูกพากลับไปที่ห้องนอนหลังจากได้รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นเพราะฉันอีกแล้ว! ฉันได้แต่นอนคิดอย่างนิ่งเงียบอยู่บนเตียง ในขณะที่พี่สุนีก็นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก สังเกตได้จากสีหน้าไม่สบายใจที่เธอแสดงออกมา
แต่ทว่านั่นไม่ได้มาจากความรู้สึกเป็นห่วงพ่อของฉันแต่อย่างใด ฉันเหลือบเห็นสายตาของเธอเฝ้ามองโทรศัพท์อยู่เป็นระยะก็เข้าใจ เนื่องจากว่าในวันที่ฉันต้องไปตรวจร่างกายเธอจะได้เลิกงานเร็วกว่าปกติ จึงเดาได้ว่าเธอคงมีแผนจะทำอะไรบางอย่างในวันนี้
แต่ว่าฉันไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น ในใจของฉันโหยหาความสามารถในการเดิน หากว่าฉันสามารถทำมันได้อีกครั้ง มันคงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันถอนหายใจพร้อมเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่าง ข้างนอกอากาศค่อนข้างสดใส และสดชื่นด้วยกลิ่นของดอกไม้ที่แม่ปลูกเอาไว้
ฉันสูดลมหายใจลึกเข้าไปโดยหวังว่ากลิ่นของดอกไม้จะทำให้รู้สึกสงบใจลงได้บ้าง แต่เปล่าเลยมันไม่ช่วยอะไรนอกจากจะชวนให้นึกถึงเรื่องราวที่ฉันกับพ่อช่วยกันดูแลดอกไม้เหล่านั้น
พี่สุนีแตะมือฉันเบาๆ โดยไม่พูดอะไรก่อนจะลุกขึ้นด้วยท่าทีร้อนรน และกลับมาพร้อมด้วยเข็มฉีดยา นั่นเธอจะทำอะไร? ฉันคิดพลางมองตามการกระทำแปลกๆ นั้นอย่างฉงน
เธอมองหน้าของฉัน พูดประโยคที่ทำให้ค่อนข้างรู้สึกแปลกใจออกมา และเมื่อลองพิจารณาจากหลายๆ อย่าง จากพฤติกรรมรวมถึงการกระทำของเธอในช่วงหลังที่ผ่านมา ฉันก็เข้าใจมันได้ในทันทีว่าเธออยากจะสื่อถึงอะไร
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
