คุณเคยอยู่กับใคร จนลมหายใจสุดท้ายมั้ย...
เมื่อวานผู้หญิงคนหนึ่ง ที่รู้จักกันมา 47 วัน ได้จากไปต่อหน้าต่อตาฉัน
เค้าเป็นผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน เป็นโควิดรุนแรง ใช้ High flow มาตลอด
ทีแรกเหมือนดีขึ้น ลดเครื่องลงได้ แต่แล้วก็มาไข้ขึ้นอีก ตรวจพบว่าเป็นเชื้อรา เป็นโพรงฝีในปอด
วันหนึ่ง โพรงฝีนั้นแตกออก ก็มีลมรั่วในช่องปอด ใส่สายระบาย
แต่นั่นช่างมันเถอะ ที่อยากเล่าคือความรู้สึก ความผูกพันกับคนไข้คนนี้
เราคุยกันบ่อยๆ มักเป็นตอนสามสี่ทุ่ม เพราะเป็นเวลาเข้าเยี่ยมเคสของฉัน
เขาเป็นคนน่ารักมากเสมอมา
ขี้เกรงใจ สุภาพ
จนช่วงที่เขาเริ่มอาการทรุดลง สิ่งที่ฉันทำเสมอคือ คุย advance care plan คุยกับเขาถึงการเตรียมตัวเจอกับเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น
คุยถึงเรื่องการรักษาที่เขาต้องการ หรือ ไม่ต้องการเมื่อวันที่อาการแย่ลงมาถึง
การคุยค่อนข้างบีบหัวใจ เพราะเขาอายุเท่าๆกับฉัน เพียงแต่ เขามีครอบครัว และมีลูกแล้ว
เค้าบอกฉันตรงๆว่า เขากลัว
ฉันก็บอกเขาว่า ฉันก็กลัว
แต่สิ่งที่ฉันทำให้เขา ฉันจะพยายามทำสิ่งที่ดีที่สุด เพื่อหวังว่าจะให้เขากลับไปบ้านพบครอบครัวได้
วันนั้นบทสนทนา ไม่ได้จบที่ว่า เค้าจะใส่ท่อมั้ย หรือเค้าจะใช้เครื่องพยุงชีพมั้ย
แต่จบแบบ ให้เค้ากลับไปทบทวนเวลาที่มี....
จนวันที่อาการแย่ลง เชื้อราในปอดดูควบคุมไม่ได้ ขณะเดียวกัน ปอดอักเสบจากโควิด ก็ยังดูต้องใช้ steroid ในการรักษา แต่ก็ใช้ไม่ได้เพราะมีเชื้อรา
ทุกอย่างจึงเหมือนพายเรือในอ่าง
และเมื่อวานก็มาถึง เขาแย่ลง แย่ลงอย่างรวดเร็ว
อ้อกซิเจนเหลือ 50%
นาทีนั้น ฉันหาสาเหตุทุกอย่าง ที่พอจะแก้ไขได้ (correctable causes) แต่ก็ไม่พบ นอกจากปอดที่ทำงานต่อไม่ไหว
ฉันตัดสินใจ โทรบอกแฟนเขาให้รีบมา
และเข้าไปบอกเขา ว่าเหนื่อยเยอะเนอะ หมอจะใส่ท่อนะ เดี๋ยวให้หลับนะ
บอกเพราะว่าไม่เคยฟังจากเค้าเลย ว่าเค้าอยากหรือไม่อยากใส่ท่อ
สิ่งที่เขาตอบฉันมา คือ การส่ายหัว เขาไม่ต้องการใส่ท่อช่วยหายใจ...
เขาไม่อยากให้ฉันใส่ท่อ
วินาทีนั้น ฉันต้องทบทวนตัวเองทั้งหมด ว่าการใส่นั้น ฉันทำอะไรให้เขาได้อีกมั้ย
หรือทุกอย่างได้ทำไปหมดแล้ว การใส่ท่อเป็นเพียงการต่อเวลาไปชั่วคราวหรือไม่
คำตอบของฉันคือ ฉันได้ทำทุกอย่างแล้ว ที่ฉันทำได้
ดังนั้น การใส่ท่อคราวนี้ คงเป็นเพียงการประคองระบบหายใจของเขาเฉยๆ แต่ฉันไม่มีการรักษาอะไร ที่ทำเพิ่มให้เขาได้อีก
อ้อกซิเจนเริ่มต่ำลง เหลือ 40
สามีกำลังมา
ฉันถามเขาอีกครั้ง ว่า ถ้าสามีมาไม่ทัน ใส่ท่อก่อนมั้ย
เขายังยืนยันว่าไม่ใส่ ส่ายหัวตลอด
ฉันถามเขาว่า ถ้าไม่ใส่ จะไม่ไหวนะ เขาพยักหน้ารับทราบ
ทุกอย่างชัดเจน...
ฉันจึงให้มอฟีนเขา 2 มก. เพื่อลดอาการเหนื่อย
เอาหน้ากาก NIV มาเแทน HFNC ประคองหน้ากากบนหน้าเขา เพื่อหวังให้ออกซิเจนคงระดับได้นานพอที่สามีเขาจะมาถึง
ถามว่าเขาอยากเช็ดหน้ามั้ย
เขาก็พยักหน้า จึงเอาผ้าเย็นๆมาเช็ดหน้าให้เขา
บอกเขาว่า คิดถึงเรื่องดีๆนะ ถ้าตอนนี้ไม่ไหว ก็อนุญาตให้พักได้
บอกเขาว่า เขาเก่งมากแล้ว ที่สู้มาขนาดนี้
ขอบคุณเขาที่ไว้ใจฉันมาตลอด
เขามีสติตลอดเวลาจริงๆ...
หายใจเบาลงเล็กน้อยหลังได้มอร์ฟีน
และแล้วสามีก็มาถึง...น้องพยาบาลฉันจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย
เนื่องจากคนไข้ ผล pcr เป็นลบแล้ว จึงเข้ามาได้
สามีมาถึง ไม่มีคำว่าสู้ๆใดๆ
มาพร้อมกับบอกว่า เก่งมากเลย เขาอยู่ตรงนี้แล้ว ให้รู้ลมหายใจนะ ให้คิดถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์นะ ไม่ต้องกังวลอะไรอีก ป๊าจะดูแลทุกอย่างเอง
เขาพยักหน้ารับรู้ตลอด อ้อกซิเจนลดเหลือ 30-40
สามีเปิดบทสวดมนต์ให้ฟัง ฉันให้มอร์ฟีนเพิ่มอีกเล็กน้อย
การหายใจเขาเบาลง ดูสบายขึ้น
มือของฉันยังประคองหน้ากาก niv อยู่ ไม่ใด้ใช้สายรัด เพราะฉันอยากอยู่กับเขา (แต่ไม่รู้สามีอยากให้ฉันอยู่มั้ยนะตอนนั้น ลืมคิดไป)
เขาค่อยๆหายใจเบาลง เบาลง เป็นเวลา 1+ ชม ที่ฉัน อยู่กับเขา และสุดท้าย เขาค่อยๆหลับไป...
เป็นการอยู่กับคนไข้ แบบแทบไม่สนใจ monitor ใดๆ ดูเพียงการรับรู้ของเขา ดูเพียงการหายใจของเขา
เป็นอีกครั้ง ที่ฉันสูญเสียคนไข้
แต่ฉันคิดว่าฉันไม่ได้ล้มเหลวในการเป็นแพทย์ให้เขา
ฉันทำดีที่สุดแล้วจริงๆ
และเขาก็สู้มาที่สุดแล้วจริงๆ
การเคารพการตัดสินใจของเขา คือสิ่งที่ฉันควรทำ และได้ทำ
และถ้าฉันเป็นเขา ฉันก็คงตัดสินใจแบบเดียวกัน
ขอให้เขาหลับให้สบาย ไปอยู่ที่ดีๆ ไม่มีโควิด
และวันหนึ่ง เราอาจจะได้เจอกันที่ฝั่งนั้น ฉันหวังว่าเขาจะทักฉันที่โลกฝั่งนั้น
- 122
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
