เรื่องมิติของที่เป็นนามธรรม ต้องอาศัย การประพฤติปฏิบัติธรรมขึ้นมา ให้จิตนั่นเข้มแข็ง วางเวทนาของกายที่เจ็บปวดได้ จิตไม่ยึดเวทนา ไม่ยึดอารมณ์ที่ปรุงแต่ง แล้วก็มีเรื่องของทำบุญกุศลบารมี ที่หนุนนำจิตให้มีกำลัง นิ่งเฉยอะไรได้ ก็มีโอกาส ได้สัมผัส เรื่องราวของนามธรรม
เรื่องโอปปาติกะ จิตที่เร่ร่อน จิตที่ไปไหนไม่ได้เหมือนคนไข้ติดเตียง พวกเปรตบ้าง จิตที่เพิ่งตายไป จิตที่มาขอบุญกุศล จิตที่เป็นตัวกระทำของไสยศาสตร์ เจ้าพ่อเจ้าแม่ทั้งหลาย เอาแค่นี้ก่อน ไม่ต้องไปถึงนรกสวรรค์ เราพบเห็น เราสามารถกลั่นกรองอะไรได้มั้ย จิตเรานิ่งเฉยได้มั้ย นิ่งเพื่อพิจารณา เรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นขณะนั้น เป็นอย่างไร หรือ เห็นแล้วจะอุปโลกน์ด้วยอารมณ์ของตน เป็นนิยายเพ้อเจ้อไป มันมีหลายเรื่อง บางคนไปเห็นเค้าก็เสีย ก็มีมากมาย แต่เราก็ได้แต่ฟังเค้าเล่าว่า แค่อุปโลกน์กันไปเท่านั้นเอง