ตั้งแต่ผมตำความได้นันปัจจุบัน ผมเป็นเด็กนอกคอกไร้ค่า เเกะดำของตระกูลของแม่ คือโดนยายและพ่อแม่เเท้ๆดูถูกมานารหลาย10ปี ที่ผมไม่เคยทำอะไรได้ดีเหมือนคนอื่นสักเรื่องให้ภูมิใจ เช่น เรียนเก่ง กีฬาดี ดนตรีเด่น ผมไม่มีอะไรที่เก่งจริงๆเลย เรียนเเย่มาก (คือไม่เคยได้มากกว่า2. 5ยกเว้นอังกฤษ แม้เเต่มหาลัยมี2วิชาภาคปโิบัติที่ได้ A นอกนั้น C+ยัน D)
ตอนประถมผมโดนเพื่อนดูถูกบบูลี่อนู่นานนับ3ปี เพราะผมเรียนก็อ่อน เล่นก็อ่อน (พวกวิ่งไล่จับ กระต่ายขาเดียว หรืออะไรจำพวกที่ต้องไว) กีฬาก็อ่อน หลังที่นอนอมทุกข์ร้องไห้โดนบลูลี่ ผมก็ค่อยๆใช้เวลาจับหลัก เรื่องกีฬากับการเล่นมากขึ้นการเรียนผมไม่ไหวปกติผมมักตะเป็นคนสุดท้ายที่ถูกเลือก ยันตอนที่ผมเริ่มสามารถเอาชนะตัวท็อบๆไปได้ กลายเป็นเริ่มถูกเลือกคนเเรกๆไป
ส่วนตอนมหาลัยกับปัจจุบันจะคล้ายๆกันคือ พ่อเเม่แท้ๆดูถูก คือเกลียดมากพูดเเรงทำร้ายจิตใจหนักกว่าคนนอกอีก คือผมเป็นคนที่จับเจตนาคนใกล้ตัวได้ และนี่คือส่วนนึงที่ทำให้ผมป่วยเป็นซึมเศร้า ตอนทำดีไม่มีการพูดถึงแต่ตอนทำพลาด ด่าเละพูดทำร้ายจิตใจราวกับไม่ใช่พ่อแม่ลูกกันเลย ขนาดคนนอกนังไม่ทำเเบบนี้ เพื่อนผมยังมองว่าพ่อแม่ผมตอนนั้นทำเกินไปเท่าที่พวกเข่เห็นที่มาที่ไปจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องของการเรียนที่ได้เกรดไม่ดี ยัน ทำงานจริงๆ ตอนมหาลัยผมฮึตเเบบคนบ้าเพื่อให้อาจารย์ทั้งคณะกับเพื่อนได้เห็น ส่วนตอนโตคือนเน้นทำในสิ่งที่ทำได้แบบไม่โกหกตัวเอง หรือเข้าข้างตัวเอง จนแม้เเต่ตัวเองก็ไม่ค่อยจะเชื่อว่าทำได้จริงๆ
ถึงผมจะเป็นคนชิวๆ ที่ชอบดูหนัง เล่นเกมส์ ชอบการ์ตูนอนิเมะ จนภายนอกเหมือนเด็กโค่ง แต่เอาเข้าจริงๆตอนผมทำงานผมก็ทำได้เหมือนคนอื่นๆ ตั้งแต่สมัยให้คำปรึกษาทางจิตวิทยายันฟรีเเลนซ์หลากหลายรูปแบบเหมือนการเปลี่ยนหัวโขนแยกบทบาท เพราะลึกๆผมชอบเเสดงให้คนอื่นๆหรือเด็กๆเห็นว่า ถึงเเม้ผมตะมีลุ๊คชิวๆ ที่ชอบเบ่นเกมส์ ชอบการ์ตูนอนิเมะยันเเต่งคอสเพลย์ ชอบดูหนัง แต่เวลาจริงจังเราก็ทำได้ไม่เเพ้ใคร
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
