ต้นฝอยทองหลังผ่านความร้อนด้วยการผัดจนสุกก็ยังคงสีทองสุกปลั่ง สิ่งที่เปลี่ยนไปมีเพียงกลิ่นเหม็นเขียวและความกรอบที่หายไปเกินครึ่ง และความเหนียวที่เพิ่มเข้ามา ดังนั้นผู้ที่ชอบกินกรอบแนะนำให้กินสด

พฤติกรรม “กาฝาก” ของต้นฝอยทองพืชล้มลุกที่จะเกาะเกี่ยวตัวเองอยู่กับพืชยืนต้นทั้งไม้พุ่มเตี้ยและไม้พุ่มขนาดกลาง และมีนิสัยชอบแสดงออก ขึ้นไปอยู่บนหัวผู้มีบุญคุณเสมอ ที่เห็นนี้มันกำลังรุกรานรั้วโมกมันข้างคอนโดของผม

แม้ต้นฝอยทองจะมีทั้งปี แต่ฝอยทองในช่วงที่เหมาะสำหรับทำอาหารคือฝอยทองในช่วงหน้าฝน ลำต้นอวบ ฉ่ำน้ำ เลือกเด็ดที่กิ่งก้านอวบๆ และหักได้ง่ายด้วยมือ นั่นคือเครื่องวัดความนุ่มกรอบที่พอเหมาะสำหรับการเคี้ยว

ยางสีดำที่กระเด็นใส่และติดแน่นบนเสื้อผ้าร่างกายของเรา หากเป็นบนผิวหนังซึ่งมีน้ำมันจะสามารถล้างออกได้ไม่ยากนัก แต่ส่วนที่ติดเสื้อผ้า เล็บ และเส้นผมจะล้างไม่ออก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่คนโบราณนิยมใช้ยางของต้นฝอยทองย้อมผมหงอกขาวให้ดำขลับเงางาม

ผัดฝอยทองวัชพืชผักทางเลือกของคนชานเมือง (หากผมเลือกได้ก็จะเลือกไม่กิน โดยเฉพาะทำกินเอง เพราะนอกจากจะเสียเวลาล้างยางออกจากมือแล้ว ตัวของมันเองก็มีรสค่อนข้างจืด ออกมัน หวานปะแล่ม กล่าวโดยรวมแล้วรวมอีก มันไม่มีรสชาติอะไรให้จดจำนัก)