มหาสุขาวตีวยูหสูตร
วรรค ๔๕ มีเพียงพระธรรมสูตรนี้เท่านั้น
ตถาคตแสดงธรรมกถานี้เพื่อยังให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย ได้พบพระอมิตายุสอรหันตสัมมาสัมพุทธะและสรรพสิ่งบรรดามีของโลกธาตุแห่งนั้นอันพึงปรารถนาได้ทั้งสิ้น เมื่อตถาคตเข้าสู่อนุปาทิเสสนิพพาน*แล้วในภายหลัง จักเกิดสิ่งเศร้าหมอง คือความเคลือบแคลงขึ้นอีก ยังมรรคธรรมในโลกอนาคตให้สูญสิ้น
*นิพพาน ๒ คือ สภาพที่ดับกิเลสและกองทุกข์แล้ว, ภาวะที่เป็นสุขสูงสุด เพราะไร้กิเลส ไร้ทุกข์ เป็นอิสรภาพสมบูรณ์ มี ๒ ประเภท คือ ๑. สอุปาทิเสสนิพพาน คือ ดับกิเลสแล้ว แต่ยังมีเบญจขันธ์อยู่ (กิเลสนิพพาน) เป็นนิพพานของพระอรหันต์ผู้ยังเสวยอารมณ์ที่น่าชอบใจและไม่น่าชอบใจ ทางอินทรีย์ ๕ รับรู้สุข ทุกข์อยู่และ ๒. อนุปาทิเสสนิพพาน คือ ดับกิเลสแล้ว และไม่มีเบญจขันธ์เหลือ (ขันธปรินิพพาน) สิ้นอายุขัย เป็นนิพพานของพระอรหันต์ผู้ระงับการเสวยอารมณ์ทั้งปวงแล้ว
ตถาคตอาศัยเมตตากรุณาเป็นวิหารธรรม ยังพระธรรมนี้คงอยู่สืบไปอีกหนึ่งร้อยปี* สรรพสัตว์เหล่านั้น เมื่อได้พบพระธรรมนี้แล้ว จักมีมโนปณิธานสมดั่งหมาย อันการได้พบพระตถาคตอุบัติขึ้นในโลกเป็นการยากการได้สดับพระพุทธธรรมคำสอนเป็นการยาก การได้พบกัลยาณมิตรเพื่อฟังธรรมปฏิบัติ ข้อนี้ก็เป็นการยาก หากจักได้สดับยลยินซึ่งพระธรรมนี้ แล้วเกิดศรัทธารับไปยึดถือปฏิบัติ ย่อมถือเป็นการยากกว่าการยากลำบากทั้งปวง ไร้สิ่งที่ยากไปกว่าการนี้ หากมีสรรพสัตว์ที่ได้สดับยินเสียงของพระพุทธะแล้ว มีจิตเมตตาที่บริสุทธิ์เกิดอุเพงคาปีติโสมนัส ยินดีจนเปล่งอุทานบ้าง จนชลเนตรหลั่งไหลบ้าง ล้วนเป็นเพราะเมื่อบุพชาติกาลก่อนเคยได้ดำเนินพุทธมรรคมาแล้ว ด้วยเหตุนี้ (บุคคล) จึงหาใช่บุถุชนสามัญไม่
* ความหมาย คือ เมื่อพระสัทธรรมสิ้นแล้ว จักเหลือเพียงธรรมกถานี้ที่ยังประโยชน์ในโลกต่อไปอีก ๑๐๐ ปี
หากได้ยินพุทธนามแล้ว มีจิตภายในที่กังขาเคลือบแคลงในธรรมโอวาทของพระพุทธเจ้า โดยมิอาจน้อมใจศรัทธาโดยประการทั้งปวงแล้วไซร้ จึงเป็นผู้ที่มาแต่อบายมรรคทั้งสิ้น เป็นผู้มีบุพกรรม ยังมิสิ้น มิอาจอนุเคราะห์ได้ เหตุนี้จิตจึงเกิดวิมัติกังขา มิศรัทธาและเงี่ยโสตสดับฟัง
พระวิศวภัทร แปล
Aputi.com ภาพ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
