พระแม่พระธรณี ..(๖)..เราไปเสาะแสวงหากรรม มามัดตัวเอง เรากอดรัดกรรมอยู่ ธรรมอยู่ที่ตัวเราเอง
ขอให้ตั้งพิจารณาให้ดี ฟังแล้ว ไม่ใช่มันสนุกสนาน ฟังแล้วเฉยๆ ฟังแล้วไปพิจารณา..จริงมั้ย กับสิ่งที่เราหวงแหน เรื่องราวต่างๆ เราทำงานเหนื่อยแทบตายจะให้ไปให้ขอทานมั่ง ให้คนนั้นคนนี้ไม่ได้เก็บไว้ๆ เก็บไว้แล้วเราเป็นยังไง ทุกข์มั้ย ทุกข์ซิ มันผูกมัดเราเสียอยู่เลย ไม่ไปไหนเลย จะไปทำบุญที่วัด หรือทำบุญให้ทานเนี่ย มันไปไหนไม่ได้ ก้าวออกจากบ้านไม่ได้ ไอ้นี่ มันเป็นเชือกผูก ผูกขาเราไว้ตรงนั้น ไม่ได้ไปไหนเลย จมอยู่ตรงนั้น แล้วในที่สุดก็เป็นมดเป็นปลวกไป เป็นไก่บ้าง เปันสัตว์ต่างๆ ต้องไปสร้างเวรสร้างกรรม ที่ต้องจมอยู่ในนรกอบายภูมิ ไม่มีบุญบารมีที่จะไป ขึ้นไปเบี้องบนเค้าได้ จมอยู่อย่างนั้น ทุกข์ทรมาน เอามั้ย ไม่เอาก็ไม่ได้ เพราะเรากอดรัดกรรมอยู่ เพราะกรรมมันผูกมัดเราอยู่ เราดิ้นไม่หลุดนั้นเอง
ก็ฝึกหัดปฏิบัติทีละเล็กทีละน้อย ไม่ต้องมากมายอะไรนะ ฝึกให้กายเป็นบุญ จิตให้มีธรรม โดยนำสิ่งที่เราลำบากที่สุด คือ เรื่องการไปหามาเนี่ย มันลำบากมันเหนื่อย มันเหนื่อยมันลำบากเหลือเกินกว่าจะได้มา ขยับขยายไป ให้สิ่งนั่นเป็นบุญบารมี ให้แก่จิตของเรา ให้กายของเรา ไม่ใช่ว่าขนำปทิ้งหมด ไม่ถึงขนาดนั้น
คนที่มีบุญ ไปทางไหนๆก็มีสุข ไม่มีจะกิน เดินไปไหน ไม่มีจะกิน ก็มีสุขไม่เดือดร้อน
แต่ไอ้คนที่โลภ ที่หาเงินเป็นกระสอบตระกร้าน่ะ พอเดิน ไปทางไหน หิวอะไร อยากจะกิน กระวนกระว่าย กระตือรือร้นทนไม่ไหวแล้ว จะเป็นจะตาย จะเป็นลมเป็นแล้งเกิดขึ้น แต่คนที่มีบุญมาสร้างบุญกุศล แจกจ่ายไป อย่างโน้นอย่างนี้ จิตมันกว้างขวางเกิดขึ้น มันเดินเฉย มันไม่ได้
สมมุตินาย ก นาย ข เป็นอย่างไง นาย ก็เป็นผู้บริจาคนาย ข เป็นคนที่รก มักมาก ในอารมณ์ต่างๆ กระวนกระวาย จะเป็นจะตายเกิดขึ้น แต่ว่านาย ก.เป็นยังไง เดินเฉยเลย ไม่รู้ไม่ชี้ หิวก็หิว แต่เค้าก็ทำใจได้ เพราะอารมณ์เป็นทานในตัวหิว แต่นาย ข.อารมณ์ไม่เป็นทาน แต่เป็นอารมณ์ที่กดดันให้ทุกข์เพิ่มขึ้นๆ
นั้นแหละ เห็นมั้ยว่า การบริจาคทานทำบุญ มันได้อะไร เกิดขึ้นจากจิตบ้าง แต่เรา..ทำไปเรื่อยๆ จนกว่าจิตของเรา จะรู้จักบุญที่แท้จริง บารมีที่แท้จริง นั่นแหละ วันนั้นแหละ จะเป็นผู้รู้จัก คำว่า บริจาคทาน ต่อๆไป ชาติต่อๆไป มันจะทิ้งหมดเลย ไม่อยากได้ ไม่อยากอยู่แล้ว แม้แต่ภิกษุสงฆ์ เค้าจะสร้างกุฎิวิหารให้อยู่ ก็ไปบวชไปเรียนแล้วนี่ ถ้าบารมีมันเกิด ไม่อยู่หรอก อยู่ไม่ได้ ต้องหนีจากกุฏิ เพราะว่าไม่อยากเป็นขี้ข้า ไม่อยากเป็นขี้ข้าของกรรม ไม่ใช่ขี้ข้าของกุฏิ ไม่ใช่ขี้ข้าของอาหารการกิน
แต่เป็นขี้ข้าของอารมณ์กรรมตัวกระทำของตํวเอง ที่สะสมตัวขี้เกียจ ตัวที่ไม่พยายามหนีออกจากกรรม ยึดแต่ความสุข๕วามสบาย ยึดแต่เรื่องราวอย่างโน้นอย่างนี้ กลัวโน้นกลัวนี้ ไม่ปลดปล่อยเรื่องราวอารมณ์กรรม เห็นมั้ย เนี่ย..ผู้ที่มีปัญญาเค้าไม่เอา ยังไม่มีปัญญาก็อยู่อย่างนี้ไปก่อนค่อยๆรักษาจิตรักษาใจอย่างนี้ไปเรื่อยๆ นี่ก็อธิบายมาจนชี้ เรื่องราวต่างๆ มากมายก่ายกองที่จะเอาไปคิดพิจารณากัน
ก็ของสรุปนิดน่ะ ธรรมอยู่ที่ ตัวเราเอง อยู่ที่จิตใจของเราเอง เกิดอะไรธรรม ธรรมที่ดึงเอาสิ่งที่เรามาไว้ที่กายของเรานี่ ดึงออกมา เอาออกไปทิ้ง นั้นแหละ คือ ธรรม
เช่นเรา ไปเอา เราพูดจาไม่ดีไม่งาม เราก็เอามาประพฤติปฏิบัติ พูดจาดีพูดจางามขึ้น เช่น อะระหัดสัมมานี่ มันกถอนคำพูดที่ไม่ดีออกไป เนี่ย สมมุติให้ฟังอย่างนี้นะ แล้วเราก็ไปทำกันขึ้น แล้วๆไปพิจารณากันขึ้น ไม่ใช่ทำ หมายความว่าไปพิจารณาขึ้นว่า มันอยู่ตรงไหนกรรม เราไปเอาไว้ตรงไหน มาจากหูตาจมูกลิ้นกายใจ ฝังลงไปที่ในกายของเราเนี่ย ในกระดูกในเนื้อของเรานี่นะ อยู่ตรงนี้แหละ ด฿งจากกระดูกเรา ในเนื้อเรา ไปทิ้งแม่น้ำ ไปฝังดิน ไปลงเผา ไปอะไรก็แล้วแต่ เอาไปทำซะ ก็โดยที่เราไม่ต้องไปทำอะไรมาก ให้แสงของดินผ้าอากาศแสงของธรรมเนี่ย ไปละลายออก โดยการทำกายให้นิ่ง จิตให้นิ่งเท่านั้นแหละ ง่ายๆ เดินบ้าง นั่งบ้าง ยืนบ้าง นอนบ้าง อะไรก็แล้วแต่ก็ทำไปแล้วทรัพย์สมบัติหามาได้ มองดูให้เป็นกรรมเสียบ้าง จะได้สร้างเป็น ..จากกรรม ให้เป็นบุญเสียบ้าง กายเรายัง ทำได้
ถ้าไม่ฝึกหัดในการบริจาคให้กับ ให้เป็นทานบ้าง บุญบ้าง โอกาสที่จะบริจาคกายมันไม่มี ไม่นำกายไปพยายามในการสร้างบุญ สร้างกุศล
การกระทำวันนี้ (ปร) ขอให้บุญกุศลทั้งหมดนี้ เจตนาของญาติโยมทุกคน หรือ จิตทุกดวงที่มาร่วม สร้างบุญสร้างกุศล ถวายต่อพระแม่พระธรณี พระแม่พระธรณีได้รับเป็นกองกุศล อนุโมทนาต่อผู้ที่กระทำขึ้น ให้เป็นที่ประจักษ์ สู่จิตของแต่ละคน สร้างสะสมไป
ท่านก็มีออกมาว่า ปะติการะนัง ตาวะ สังโฆ อะริยะโต โลกุตระ ติยานัง เตติ ท่านอธิบาย เป็นเรื่องราว ขอให้ทุกคนรู้ว่า จิตทุกดวงในสถานที่นี้ รู้ว่าขอให้เกิดทุกชาติทุกภพ ขอให้จิตผู้ที่ได้สะสมดีแล้ว ให้เจอให้พบแต่ธรรมโลกุตระ ให้ทำจิตใจให้หมดจด ทั้งกายวาจาใจ ให้บรรลุธรรมถึงธรรม ผู้ที่ส่องแสงสว่างเหมือนพระอาทิตย์เกิด ดวกบัวก็บานฉันนั้น นั่นแหละ พรที่ท่านให้มา ขออนุโมทนา ในเจตนาที่เกิดขึ้น ด้วยผลบุญอันนี้
เทพทุกองค์ก็ร่วม อนุโมทนาร่วมกับโยม แต่ว่าโยม อาจจะเห็น หรือไม่เห็น อาจจะสัมผัสโดย ผิวกายก็ดีทางลมหายใจก็ดี ก็อาจจะสัมผัสกันพอสมควรแก่เหตุ ก็แล้วแต่บุญบารมี แต่ละคน ทีจะทำจิตทำใจได้ มาทั้ง..วันนี้ มีแต่เทพใหญ่มาอนุโมทนากันก็ บอกให้ฟังเท่านั้นเอง จริงเท็จอย่างไร ก็อยู่ที่จิตของโยม ไม่ใช่ว่าอาตมา มาบอกให้ฟังเฉยๆ ไม่ได้ให้เชื่อถือ ให้อยู่ที่จิตของแต่ละคน ที่จะสัมผัสเท่านั้นเองว่า วันนี้มีอะไรบ้างเท่านั้นเอง ขอให้ทำจิตทำใจกันให้มั่นคง ก็พอประมาณในการที่ได้ชี้เรื่องราวต่างๆ พอเป็นสังเขป สาธุ สาธุ สาธุ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
