เรื่องสั้น : นักล่า
นายตำรวจหนุ่มเดินเข้าไปยังโถงกลางบ้าน เขาแหงนมองโคมระย้าแสนวิจิตรที่แขวนเด่นอยู่กลางโดมโค้งที่วาดประดับไปด้วยภาพเขียนเทพปกรณัมกรีก รายล้อมราวกับกลุ่มดาวที่ประดับอยู่กลางท้องฟ้าและเหล่าทวยเทพล่องลอยอยู่บนนั้น
"หมวดทางนี้ครับ" จ่าสมคิดกวักมือเรียกเขาอยู่ไหว ๆ ตรงประตูทางเข้าที่ประดับด้วยลวดลายเถาองุ่นฉาบสีทองอร่ามตา
"ครับ ทราบแล้ว" หมวดมาโนชพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนเดินตามจ่าเขาไปในห้องที่อยู่ด้านใน
หมวดมาโนชเดินตามไป เห็นหน่วยชันสูตรที่กำลังง่วนกับชายร่างท้วมนอนคว่ำหน้าอยู่บนพรมที่พื้นข้างโต๊ะอาหารใหญ่ปูด้วยหินแกรนิตดำลายธรรมชาติ ขาประดับโลหะสีทองหลายหลุยส์สุดหรู บนโต๊ะยังมีอาหารวางอีกหลายอย่าง บ้างก็ถูกตักกินไปครึ่งค่อน บ้างก็เกลี้ยงเกลาจนไม่แน่ใจว่าเป็นเมนูใดที่ใส่อยู่ก่อนหน้า
"ผู้เสียชีวิตเป็นใครเหรอครับจ่า" หมวดมาโนชเอ่ยถามจ่าสมคิดที่ยืนจ้องขาหมูที่วางอยู่บนโต๊ะตาเป็นประกาย
"อ่อ เสี่ยบำรุง นักอสังหาฯ รายใหญ่ของย่านนี้เลยครับหมวด เห็นคุณหมอทีมชันสูตรบอกสาเหตุการตายคร่าว ๆ คือหัวใจวายครับ โน่น ภรรยาเสี่ยนั่งคุยกับจ่าสมพรที่โซฟาโน่นไงครับ หมวดลองไปคุยกับเธอดู ทางนี้เดี๋ยวผมจะเก็บรายละเอียดส่งให้เองครับ" จ่าสมคิดร่ายยาวแต่ยังปักตามองสามชั้นคั่วพริกเกลือที่ดูกรอบกรุบสีทองอร่ามวางอยู่มุมโต๊ะ
"สวัสดีครับ ผมร้อยโทมาโนช พนักงานสืบสวนคดีนี้ครับ" ผู้หมวดเดินเข้าไปแล้วเอ่ยขึ้นจนหญิงวัยกลางคนที่นั่งหันหลังให้ต้องเหลียวมามอง
"จ่า เดี๋ยวผมต่อเองครับ" เขาเดินไปนั่งที่โซฟาข้าง ๆ จ่าที่สอบอยู่ก่อนหน้ายื่นเอกสารบันทึกคำให้การให้แล้วลุกขึ้นวันทยหัตถ์แล้วเดินไปสมทบกับจ่าสมคิดที่โต๊ะอาหาร
"คุณภารดี คุณเป็นภรรยาของคุณบำรุงใช่ไหมครับ" หมวดมาโนชอ่านรายละเอียดในรายงานแล้วเอ่ยขึ้น
"ค่ะ" น้ำเสียงเธอราบเรียบจนน่าแปลก
"คุณอยู่ด้วยในตอนคุณบำรุงเสียชีวิตไหมครับ" เขาถามต่อขณะพลิกหน้ากระดาษไปมา
"ก็บอกไปหมดแล้วนี่ค่ะ มีเรื่องอื่นที่ฉันต้องทำอีกเยอะ ยังไงรบกวนขอรวบรัดนิดนึงนะคะ" เธอมองหน้าหมวดหนุ่มน้ำเสียงขุ่นขึ้น
"คุณบำรุงมีโรคประจำตัวทั้งโรคความดัน โรคหัวใจขาดเลือด โรคเบาหวาน คุณน่าจะทราบ" หมวดขมวดคิ้วมองหน้าภารดี
"ทราบสิคะ ฉันทราบทุกเรื่องของเขาแน่นอน" เธอพลิกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้างพร้อมกอดอก
"แล้วอาหารบนโต๊ะนั่น?" เขาเหลือบไปมองดูจ่าทั้งสองที่กำลังยืนกำกับเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานที่กำลังเก็บตัวอย่างอาหารกันวุ่นวายรอบโต๊ะ
"เขาก็ทานประมาณนี้ทุกวัน ทุกมื้อ ไม่เคยขาด เขาร้องขอเอง" เธอหันไปมองร่างที่นอนนิ่งนั่น
"ทุกมื้อ คุณภารดีหมายถึง เช้า กลางวัน เย็น แบบนั้นเลยเหรอครับ" หมวดจดขยุกขยิกในขณะถาม
"ใช่ค่ะ ถ้าไม่ติดธุระสำคัญจริง ๆ เขาจะกลับมาทานอาหารที่บ้านทุกมื้อ เขาบ่นเสมอว่าทานข้าวนอกบ้าน ไม่อร่อยสักนิด" เธออมยิ้มเล็ก ๆ แต่มันดูเยือกเย็นชอบกล
"คุณทำอาหารพวกนี้เองทั้งหมดเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ เขาจะทานแต่ฝีมือฉันเท่านั้น แม่บ้านไม่เคยทำได้ถูกใจเขา" เธอหยิบกาแฟในแก้วตรงหน้าขึ้นจิบ
"คุณดูมีฝีมือทำอาหารมากนะครับ แต่ละอย่างดูน่าทานมาก มิน่าคุณบำรุงถึงกับทานข้าวนอกบ้านไม่ได้" หมวดมองหน้าภารดีอย่างพิเคราะห์
"แต่เขาก็ไม่เคยอิ่ม" เธอมองกร้าวสวนกลับมาอย่างไม่กริ่งเกรง
"ไม่อิ่ม... กับข้าวเยอะขนาดนั้น ยังไม่อิ่มอีกเหรอครับ"
"จะเยอะ จะดี จะวิเศษขนาดไหน มนุษย์ผู้ชายไม่เคยอิ่มหรอกค่ะ" ภารดีหยิบการแฟมาดื่มอึกใหญ่
"อืม ผมพอจะเข้าใจแล้ว" หมวดจนโน๊ตอย่างว่องไว
"แต่บางคนก็อิ่มนะครับ" มาโนชพูดขึ้นมาเบา ๆ
"คุณว่าอะไรนะคะ"
"ไม่มีอะไรครับ ผมทบทวนคำให้การเฉย ๆ ครับ" มาโนชยิ้มแก้เก้อให้สาวสวยตรงหน้า
"คุณเรียนทำอาหารมาเหรอครับ"
"ไม่ค่ะ ฉันหัดเอาเอง คนมีเวลามากเกินพอก็แบบนี้ ฉันรอได้ค่ะ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องไปเรียนอะไรที่ไหน ค่อย ๆ หัดไป ปรุงไป ไม่ยากเย็นหรอกค่ะ"
"สามีคุณก่อนเสียชีวิต มีอะไรผิดสังเกตไหมครับ"
"ไม่มีนะคะ เขาก็ปกติดี กลับจากข้างนอกตามเวลา มาถึงก็ทานแล้วก็ทาน ปกติเราไม่ได้คุยอะไรกันมากนักหรอกค่ะ" เธอสลับขาไขว่กันอีกครั้ง
"อาหารพวกนี้ มีอะไรพิเศษไหมครับ อย่างเมนูที่ไม่เคยทำมาก่อน"
"ไม่ค่ะ รายการอาหารส่วนใหญ่ก็สลับวนไปมา พวกของทอดเขาชอบมาก พวกยำปรุงรสจัด ต้มก็เข้มข้น ฉันปรุงรสเข้มข้นเสมอ เขาชอบแบบนั้น"
"จากประวัติคุณบำรุง เขาป่วยโรคเรื้อรังมาเกือบสิบปีแล้ว คุณก็ยังให้เขาทานอาหารพวกนี้น่ะเหรอครับ" หมวดทำหน้าสงสัยหนักกว่าเดิม
"ก็เขาเป็นคนร้องขอ แล้วก็ตักเข้าปากเองด้วยซ้ำ คุณตำรวจคิดว่าฉันจงใจให้เขาทานอาหารพวกนี้เหรอคะ ฉันแค่ทำหน้าที่ภรรยาที่ดูแลสามี ให้ในสิ่งที่เขาต้องการ ดูแลให้เข้าอิ่มกายอิ่มใจ ฉันทำผิดกฎหมายข้อไหนเหรอคะ" เธอเผยรอยยิ้มสุดสะพรึง
"คุณภารดีกับคุณบำรุงมีทายาทรึเปล่าครับ"
"ไม่ค่ะ ฉันรู้แต่แรกว่าเขาเป็นหมัน ซึ่งนั่นก็ดีเหมือนกัน ทั้งกับเขาและฉัน…" ภารดีมองเหม่อไปที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง
"ดีกับเขา?"
"ก็เขาไม่ต้องห่วง จะกินเท่าไหร่ก็ได้ กินมากเท่าที่อยากจะกิน ไม่ต้องกังวลว่าจะมีอะไรตามมา" เธอหันมาสบตาหมวดด้วยแววตาดุดันอีกครั้ง
"แสดงว่าคุณคือผู้รับผลประโยชน์ทั้งหมด"
"ค่ะ เขาไม่เหลือญาติพี่น้องคนอื่น ๆ แล้ว ทุกคนก็เหมือนเขาป่วยและจากไปด้วยโรคเรื้อรังสารพัด ฉันเป็นผู้รับผลประโยชน์ในทรัพย์สินทุกอย่าง รวมถึงประกันชีวิตฉบับที่ทำไว้นานก่อนฉันแต่งงานกับเขาด้วย" เธอยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย
"ดูทุกอย่างมันเหมาะเจาะมากนะครับ"
"คุณตำรวจพูดแบบนี้ ดูจงใจให้ฉันเป็นผู้ต้องสงสัยมากเลยนะคะ อย่าลืมสิ เขาหัวใจวายตายนะ ไม่ได้ถูกฆาตกรรม" ภารดีหยิบกาแฟขึ้นจิบอีกครั้งอย่างใจเย็น
"กาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาลสินะครับ"
"คุณฉลาดมากเลยนะคะ ผู้หมวดมาโนช" เธอส่งยิ้มมาให้อย่างผู้มีชัย
"ผมคงไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว ไว้ผลชันสูตรเรียบร้อย จะแจ้งให้ไปรับร่างคุณบำรุงอีกครั้งนะครับ" หมวดมาโนชกล่าวพร้อมลุกขึ้น
"ดีค่ะ ฉันจะได้ทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อย เผื่อจะมีแขกมา" เธอลุกขึ้นยืนเพื่อเป็นมารยาท อวดทรวดทรงของสาววัยกลางคนที่ดูก็รู้ทันทีว่าเธอดูแลสุขภาพเป็นอย่างดี เสื้อตัวบนแน่นรัดจนแทบจะเห็นลอนกล้ามเนื้อหน้าท้อง ช่วงขาเรียวยาวไร้ไขมันส่วนเกิน ผิวเนื้อขาวละมุนเพราะดูแลอย่างดี ถ้าไม่รู้อายุของเธอ หลายคนคงคิดว่าเธอยังอายุยี่สิบปลาย ๆ เท่านั้นเอง
"จ่า กลับกันได้แล้วครับ" หมวดมาโนชเอ่ยเรียกจ่าทั้งสองที่กำลังชื่นชมของประดับสุดหรูในห้องทานข้าวอันโอ่อ่านี้จนเพลิน
"ไม่ส่งนะค่ะ น่าจะกลับถูก" ภารดียิ้มส่งให้หมวดอีกครั้ง
"ครับ ไม่ต้องห่วงครับ" หมวดมาโนชยิ้มตอบ
ขณะที่เดินกลับออกมานั้น หมวดมาโนชยังเงยหน้ามองเพดานที่รูปวาดเทพเจ้ากรีกอีกครั้ง ภาพเทพอาทิมิสกำลังอาบน้ำกับเหล่านางฟ้านางไม้และผู้ติดตาม สวยงามราวมีชีวิต ใครเห็นคงชื่นชมความงดงามของภาพที่เห็น โดยไม่รู้หรอกว่าหลังจากนี้นายพรานป่าจะมาพบพวกนางกำลังอาบน้ำและซุ่มดูจนถูกจับได้ นายพรานจะโดนสาปกลายเป็นกวางป่า ถูกไล่ยิงด้วยศรและรุมกัดกินด้วยสุนัขที่อาทิมิสเลี้ยงไว้
เทพีผู้เป็นนักล่าอันลือเลื่องในความโหดเหี้ยมคนนึงในเทพปกรณัมโบราณ
หมวดมาโนชคิดว่าตอนตกแต่งคงเป็นความคิดของคุณภารดีเป็นแน่ และคุณบำรุงคงไม่รู้หรอกว่ามันคือภาพอะไร
"จ่า ตรวจสอบบริษัทประกันของคุณบำรุงแล้วว่ายังไงบ้างครับ" หมวดถามจ่าสมคิดเบา ๆ
"ทำไว้ร้อยล้านครับหมวด อันนี้แค่ที่เดียวนะครับ ยังไม่ได้ถามที่อื่นเลย" จ่ายิ้มแห้ง ส่วนหมวดมาโนชยิ้มอย่างมีชัย ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือมากดส่งข้อความ
ภารดีกลับมานั่งที่โซฟา เจ้าหน้าที่ชันสูตรเก็บข้าวของ อีกกลุ่มพาร่างเสี่ยบำรุงห่อใส่ถุงซิปใหญ่ แล้วนำออกไป
ภารดีถอนหายใจ พลันข้อความส่งมาในโทรศัพท์ส่งเสียงเตือนดังขึ้น เธอรู้ทันทีด้วยเสียงเตือนเฉพาะ
"เดี๋ยวเสร็จงานจะโทรหานะครับ พี่ แล้วเจอกันนะ"
ภารดียิ้มกับตัวเอง เย็นนี้เธอคิดว่าจะไปฟิตเนสสักสองสามชั่วโมง มาโนชน่าจะไปเวลาเดิม หลังจากออกกำลังเสร็จอาจหาอะไรทานกันนิดหน่อยก่อนฉลองด้วยไวน์ดี ๆ สักขวด เธอแอบคิดถึงกล้ามท้องเป็นมัด ๆ ของหมวดหนุ่มแล้วก็อดยิ้มหน้าแดงไม่ได้
"คนบ้า ใจร้อนจริงเชียว ยังไม่ทันพ้นประตูบ้านเลยมั้งนั้น" ภารดีฮัมเพลงเดินขึ้นห้องตามบันไดเวียนโค้งที่ทอดตัวลงมา บ้านหลังใหญ่โต เธอคงต้องหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนเพิ่มแล้วกระมัง เธอคิดในใจไปอย่างมีความสุข
- 10
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
