มาแล้วครับ เรื่องสั้นสยองขวัญ หักมุมเรื่องแรกที่เคยเขียน
คลังเรื่องสั้น ม่านฉากจากความมืด ตอน : ตัวผมกับชายแปลกหน้า
(ตอนเดียวจบ)
มองไปทางไหนก็มีแต่ความพินาศ !
ซากปรักหักพังจากสงครามมีอยู่ทั่วไป
หลังกลับจากสมรภูมิอันหนาวเหน็บ ทหารจำนวนมากกลายเป็นคนเร่ร่อน และผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
เราคิดผิดที่เชื่อผู้นำ แล้วกระทำการรุกรานประเทศอื่น
แน่นอนว่าท้ายสุดก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ของพวกเราเอง ไม่เหลือความรุ่งเรืองของที่นี่อีกแล้ว มีแต่กลิ่นอายของความตายและความอับอายขายขี้หน้า ตอนนี้พวกข้าศึกเข้ายึดเมืองเรียบร้อย
ผมเดินทางกลับเมืองเกิดมาหลายวันแล้ว ทว่าดันต้องลงเอยด้วยการนั่งคุดคู้อยู่ในอาคารที่พังทลาย เพดานด้านบนเคยถูกทะลุทะลวงโดยระเบิดจากอากาศ ตอนนี้เงยขึ้นแล้วมองเห็นฟากฟ้ายามสนทยา
เครื่องแบบอันเคยทรงเกียรติไร้ความหมายเสียแล้ว คราวนี้สำหรับผม มันก็กลายเป็นเพียงเสื้อผ้าธรรมดาที่ช่วยห่อหุ้มร่างกายให้ไม่เปลือยเปล่า แต่ดูเหมือนคืนนี้อากาศจะไม่เป็นใจเลย
โอ้พระเจ้า... ผมหนาวเหลือเกิน...
แต่คนแปลกหน้าข้างกายผมดูท่าจะหนักกว่า เขาเป็นทหารเหมือนกัน หมอนั่นตัวสั่นงันงงอย่างกับเจ้าเข้า สงสัยจะหนาวมาก ใบหน้าซีดเซียวนั้นราวว่าเขาจวนจะจับไข้ในไม่ช้า
“นาย... ได้กลับบ้านตัวเองรึยัง” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน ผมผงกหัวแทนคำตอบ
“บ้านของนายคงโดนโจมตีจนพังสินะ”
“ไม่เลย ที่จริงบ้านฉันยังสภาพดีอยู่นะ โชคดีไปเลยใช่ไหมล่ะ”
เขาเลิกคิ้วทันควัน “แล้วทำไมนายมาอยู่ที่นี่ ไม่กลับบ้านไปซะจะดีกว่าเหรอ?”
คำถามคราวนี้ผมจึงค่อยๆ หันไปหาเขา
“แน่นอน ฉันเคยกลับไปแล้ว” ผมคลี่ยิ้มช้า ๆ “แต่ภรรยาของฉัน... เธอไม่มีวันมองเห็นฉันอีกแล้ว เธอเลยไม่ได้เชิญเข้าไปน่ะสิ”
จบประโยคทหารข้างกันก็สะดุ้งโหยง หน้าของเขาซีดหนักกว่าเดิมซะอีก ดวงตาฉายแววตะลึงใจอย่างรุนแรง สนุกชะมัดเลยที่ได้แกล้งพวกที่ยังมีชีวิตอยู่
“โอ้พระเจ้า ให้ตายเถอะ!” เขาร้องลั่น เบิกตากว้าง มองผมที่กำลังยิ้มร่า “นึกว่าฉันเป็นคนเดียวซะอีกที่ครอบครัวมองไม่เห็น!” พูดจบก็เอามือกุมปาก
แสงจันทร์สะท้อนรูกระสุนเล็ก ๆ ที่กลางอกของเขา และคราบเลือดก็เกือบจะกลมกลืนกับเสื้อสีเข้ม
จบตอน
ใครสนใจอ่านเรื่องอื่น ๆ มี E-book ใน meb ด้วยนะครับ หากสนใจเยี่ยมชมกันได้
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
