ภาษาจีนเรียกคำทับศัพท์ว่า 外来语 (wàiláiyǔ) หรือ 借词 (jiècí) เช่นเดียวกับภาษาทางเอเชียตะวันออกหลายภาษาเป็นภาษาที่มีเสียงหรือพยางค์ที่เป็นไปได้ในการพูดน้อยกว่าเมื่อเทียบกับภาษาไทยและภาษาอังกฤษ อย่างที่เราได้เห็นในตารางพินยินที่เรียนกันมาตั้งแต่พื้นฐาน ภาษาจีนกลางมีทั้งสระและพยัญชนะที่ผสมกันไม่ได้อยู่หลายตัว ตัวอย่างเช่น j, q, x ใช้กับ a ไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ยิ่งทำให้เสียงหรือพยางค์ที่เป็นไปได้น้อยลงไปกว่าภาษาอื่น
จากวิทยานิพนธ์ Linguistic Complexity and Information: Quantitative Approaches โดย Yoon Mi Oh ปี 2015 ของ the University of Lyon ได้ทำการวิจัยถึงจำนวนพยางค์ที่สามารถออกเสียงได้ในแต่ละภาษาและเป็นพยางค์ที่ออกเสียงกันจริงๆ ได้สรุปตัวเลขเพื่อเปรียบเทียบที่น่าสนใจไว้ขอยกบางส่วนมาดังนี้