โคลงโลกนิติ บทที่ ๔๔
เข้าใจว่าโบราณอาจารย์รจนาโคลงบทนี้เอาไว้เพื่อสอนลูกหลานอนุชนรุ่นหลังว่า นักปราชญ์สมควรเลี้ยงชีพด้วยสติปัญญาความรู้ความสามารถ โดยอุปมาเทียบกับหงส์ ช้าง และแมลงภู่ ที่พึ่งพาลำน้ำ ป่าไม้และดอกไม้
ทั้งนี้ กลิ่นเสาวคนธ์จากเกสรดอกไม้ หลายครั้งหลายคราครูอาจารย์จะอุปมาเป็นตัวแทนของศีลธรรมและความดี
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
