ความสุขที่แท้จริง ก็หาได้จากกายที่เราอาศัยนี่แหละ จิตร่วงร่นมาอาศัยกาย อาศัยกายที่มีอารมณ์สลับสับเปลี่ยน เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา อารมณ์ให้ทิฐิความคิดเห็น อยากได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ ได้มาแล้ว มันก็สงบลงไป ได้สมหวังตามที่อารมณ์สั่งจิต(ตัวเราที่เป็นนามธรรมไม่ค่อยมีสติของจิต สติที่พูดถึงกันมันเป็นสติของอารมณ์ สติตามอารมณ์ ไม่ใช่สติที่จะรู้จักอารมณ์ เท่าทันอารมณ์ ยับยั้งอารมณ์) อารมณ์ก็สงบลงไป ถ้าไม่สมหวัง อารมณ์เศร้าโศกเสียใจ ก็มาย่ำยีจิต แล้วมันเป็นเรื่องจดจำอยู่ภายใน กาย เดี๋ยว..อารมณ์ก็ลุกขึ้นมาใหม่ ไปเสาะแสวงหาใหม่ หาสิ่งของมาบำรุงบำเรอกาย กายนั้นมันก็ไม่เคยหยุดนิ่งคงที่ โตวันโตคืน โตไปเรื่อย ไปสู่ความแก่เฒ่าชรา
แล้วสุขของจิตนั้นอยู่ตรงไหนล่ะ มันก็อยู่ที่เราเพียร ลดละอารมณ์ ที่เกิดขึ้นที่กาย แล้วเราจะทำอย่างไรดี ให้อารมณ์ที่เร่าร้อนภายในกายหายไปได้ อารมณ์เค้าปรุงแต่งที่กาย แต่จิตนั้นไม่เป็นใหญ่ในกายต้องทำตามอารมณ์ จิตก็ไม่ได้พัก นานไปจิตก็เหนื่อยล้า อ่อนแรง คราวนี้ทำอะไรก็เหนื่อย เหนื่อยไปทั้งกายทั้งจิต จิตก็หาความสุขไม่ได้ เราก็ต้องค่อยๆเรียบเรียงเหตุผลขึ้น ทำความรู้จักเรื่องราวของกาย เรื่องราวของอารมณ์ที่กดทับจิต จิตหยุดอารมณ์เสีย เอาอารมณ์ออกไปได้ จิตก็มีความสุข ไม่ต้องไปดิ้นตามอารมณ์ เรื่องร้อนๆด้วยอารมณ์ภายในกายก็ไม่เกิด
เวลาเราเข้าไปโรงพยาบาล ไปดูคนที่เค้าเจ็บป่วย คนจนคนรวยก็เจ็บ เด็กหนุ่มสาวคนเฒ่าคนคนแก่ก็เจ็บ มันก็เกี่ยวเนื่องเรื่องราวของกรรมทั้งนั้น ทำไมถึงเจ็บ คนเจ็บตอนที่เจ็บเป็นยังไง หายจากเจ็บป่วยไปทำอะไร บางคนก็เข้าๆออกโรงพยาบาลเข้าออกจนตายไป แม้แต่คนรักษาหมอพยาบาลก็เจ็บป่วยได้ แล้วเราก็มาเปรียบเทียบเอาว่า ตอนที่เรายังมีร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ เราจะทำอย่างไรดี ในการดูแลทั้งกายทั้งจิตของเรา ให้สุขกายสุขใจ
สุขของโลก มันเป็นสุขของอารมณ์ ไม่ใช่สุขของจิต จิตที่สงบ ปราศจากอารมณ์ปรุงแต่ง นั่นแหละ คือสุขของจิต
2 ถูกใจ
1 แชร์
540 รับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
- 2
- 1
โฆษณา
