ความสุขที่แท้จริง ก็หาได้จากกายที่เราอาศัยนี่แหละ จิตร่วงร่นมาอาศัยกาย อาศัยกายที่มีอารมณ์สลับสับเปลี่ยน เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา อารมณ์ให้ทิฐิความคิดเห็น อยากได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ ได้มาแล้ว มันก็สงบลงไป ได้สมหวังตามที่อารมณ์สั่งจิต(ตัวเราที่เป็นนามธรรมไม่ค่อยมีสติของจิต สติที่พูดถึงกันมันเป็นสติของอารมณ์ สติตามอารมณ์ ไม่ใช่สติที่จะรู้จักอารมณ์ เท่าทันอารมณ์ ยับยั้งอารมณ์) อารมณ์ก็สงบลงไป ถ้าไม่สมหวัง อารมณ์เศร้าโศกเสียใจ ก็มาย่ำยีจิต แล้วมันเป็นเรื่องจดจำอยู่ภายใน กาย เดี๋ยว..อารมณ์ก็ลุกขึ้นมาใหม่ ไปเสาะแสวงหาใหม่ หาสิ่งของมาบำรุงบำเรอกาย กายนั้นมันก็ไม่เคยหยุดนิ่งคงที่ โตวันโตคืน โตไปเรื่อย ไปสู่ความแก่เฒ่าชรา