49. สมหมาย
ตอนที่เรากู้เงินธนาคารมาปลูกบ้านที่สุขุมวิท จำเป็นต้องย้ายไปเช่าอพาร์ทเม้นในซอยถัดไปนานถึง3เดือน ได้รู้จักกับหนุ่มน้อยชื่อ สมหมาย เขาเป็นหนุ่มเชียงราย เข้ากรุงมาหางานทำ ได้งานก่อสร้างแลกค่าแรงรายวัน ตกเย็นสมหมายก็จะนอนเฝ้าข้าวของเครื่องมืออยู่ที่นั่นอยู่ใกล้ๆบ้านเราที่กำลังสร้าง สามีเดินไปดูทุกวันก็เลยเจอกัน คงคุยกันถูกคอ สมหมายเป็นคนมีน้ำใจ เก็บกวาดถนนหน้างานเลยมาถึงบ้านเราด้วย บางทีก็ปลูกต้นไม้ริมรั้วหวังให้เป็นร่มเงา บ้านเราอยู่ริมทางด่วน สมหมายก็ไปปลูกไม้ใหญ่ไว้เป็นแนวให้คนได้พักพิง กลางวันก็ไม่ร้อนมีมอเตอร์ไซค์มาจอดนอนพักหรือกินข้าวเที่ยงใต้ร่มไม้ สมหมายได้หยุดวันอาทิตย์หนึ่งวัน ไม่ได้ไปไหน ไม่เที่ยวเตร่ ไม่จับจ่ายใช้สอยเพราะต้องส่งเงินไปให้พ่อแม่ ด้วยความเป็นครูดิฉันก็แนะนำให้สมหมายไปเรียนกศน. สมัยนั้นเรียกว่า ศึกษาผู้ใหญ่ เรียนให้จบม.6จะได้ทำงานดีขึ้นไม่ใช่งานใส่บ่าแบกหามแบบนี้
สมหมายอยากเรียนแต่เขาไม่มีเงิน "ถ้าบ้านผมมีลูกสาวเรารวยไปแล้วครับ ลูกสาวขายได้..." โอ้ย...อยากจะร้องไห้ เราเป็นคนส่งให้สมหมายเรียน จนจบม.6 แล้วคุณสามีพาไปสมัครเป็นยามโดยต้องมีการฝึกอบรมช่วงสั้นๆ มีค่าใช้จ่ายบ้างซึ่งสามีก็รับผิดชอบให้เอง บริษัทยามส่งสมหมายมาทำงานที่อพาร์ทเม้นท์ที่เราพักอยู่ ตามคำร้องขอของสามีเขาคงรู้จักใครในบริษัท เดือนถัดมาบ้านหลังใหม่บนที่ดินเดิมของเราก็เสร็จพอดี วันหนึ่งสามีก็ปรึกษาว่าเขาจะกั้นห้องเล็กๆให้สมหมายอยู่ "ไม่ได้อยู่นานหรอกให้มันแข็งแรงพอจะไปเช่าห้องเองได้ก็จะให้ไป" ดิฉันเห็นว่าไม่น่าจะเป็นอะไร เช้าเราออกจากบ้านไปทำงาน สมหมายก็ออกเวรยามพอดีมาอาศัยอาบน้ำกินข้าว นอน ตอนเย็นเรากลับมาสมหมายก็ไปเข้าเวรสวนกันอยู่อย่างนี้
สมหมายจะตื่นนอนตอนบ่าย3กุลีกุจอทำสะอาดบ้าน รดน้ำต้นไม้ หุงข้าวไว้ แล้ว
เดินไปทำงานไกลจากบ้านแค่สองซอย ตอนเช้าเราจะเตรียมอาหารไว้ให้สมหมายพอกินสองมื้อ มื้อเย็นไปหากินเอง ถ้าวันไหนลืมไม่ได้ตักแบ่งอาหารไว้ให้ต่างหากสมหมายก็ไม่กล้าตักอะไรทาน แน่นอน...ข้าวของอะไรในบ้านไม่เคยหายไว้ใจได้เลยเขาขยันมากไปขอเจ้านายทำงานวันหยุดด้วยเพราะเกรงจะเกะกะเราถ้าต้องมาเดินอยู่ในบ้าน ดิฉันแนะนำให้สมหมายไปเรียน มสธ.
เป็นยามมีเวลาอ่านหนังสือดีกว่าหลับยาม สมหมายอยู่กับเราถึง3ปี วันที่เขามาลาเรายังงงๆเพราะไม่มีทีท่าอะไรล่วงหน้า เขาส่งซองเงินให้เราซึ่งไม่ทราบจำนวนบอกว่า "ผมอยากให้ นายกับอาจารย์มีบุญคุณกับผมมาก"เราไม่รับเงินแต่เขียนที่อยู่ไว้ให้ มีอะไรก็ส่งข่าวมาสมหมายกลับไปเยี่ยมบ้านและหายไปเลย...
สามีกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ที่สมหมายทำงานอยู่ คงไปหาข่าวว่าสมหมายหายไปอยู่ที่ไหน ได้ความจากเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ว่าสมหมายเคยมาขอพักในห้องเก็บของเขามีเงินไม่พอไปเช่าห้องและที่ไม่อยากอยู่บ้านเราเพราะกลัวลูกสาวเราเสื่อมเสียเกียรติ ช่วงนั้นมีแต่ข่าวล่วงละเมิดเด็ก ลูกเราอยู่ป.2 มีคนเคยเห็นสมหมายจูงน้องไปซื้อขนมขบเคี้ยว ก็เอาไปพูดในทางไม่ดี เขาคงเก็บไปคิดและตัดสินใจไปจากเรา
สมหมายไม่เคยกลับมาเยี่ยมเราแต่ส่งผลไม้ทางเหนือมาให้เราทุกฤดูกาล ทีละหลายๆลัง รวมทั้งผลไม้แห้งจากตะเข็บชายแดนทางภาคเหนือ ของโปรดของลูกสาว จากเด็ก ม.3 ทำงานก่อสร้าง เรียนจบม.6 เป็นยาม ปัจจุบันผันมาเป็นเจ้าของโรงงานผลไม้อบแห้งเล็กๆ สมหมายแต่งงานแล้วกับสาวเชียงรายด้วยกันเธอเป็นลูกเจ้าของสวนส้ม เวลาผ่านมา20กว่าปีแล้ว เราเห็นต้นหว้าริมทางด่วนทีไร เราก็คิดถึงสมหมายเสมอ เจ้าหนุ่มน้อยที่เสมือนเป็นรางวัลแห่งความดีของเรา
เรื่องราวที่ผ่านมาที่ดิฉันเขียนถึงมีแต่เรื่องแย่ๆ เรื่องของสมหมายดีที่สุดค่ะ ดีต่อใจเราเป็นที่สุดและดีใจที่ได้เป็นครู...
สุขสันต์วันครูนะคะ
"Richy"
16 มกราคม 2565
ต้นหว้า ซื้อมาจากสวนหลวงฯต้นละ 10 บาท สมหมายเป็นคนปลูกริมทางด่วน ให้คนและนกกาได้อาศัยร่มเงาจนถึงปัจจุบัน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
