ปลาใหญ่ในอ่างเล็ก....
สำนวนฝรั่งคำนี้ ทำให้นึกถึงเพื่อนแถวบ้านเก่าที่คบมาแต่เด็กคนนึง ซึ่งบังเอิญเมื่อคืนมันทักเฟสมาคุยด้วย
เพื่อนผมคนนี้ชื่อ กัน
กันเป็นคนฉลาดมาก สมัยเรียนนี่ถือว่าเรียนเก่งมาก ขนาดค่อนข้างเกเร หนังสือไม่ค่อยอ่าน แต่คะแนนก็มาท็อปๆระดับติดบอร์ดโรงเรียนเสมอ
และเป็นคนไหวพริบดีมาก เรียนรู้อะไรเร็ว พูดจามีหลักการน่าเชื่อถือมาตั้งแต่เด็ก
...พูดง่ายๆ ในสายตาผม ไอ้นี่เข้าขั้นอัจฉริยะเลยแหละ และตัวมันเองก็เป็นลูกคนเดียว เป็นความหวังของที่บ้านเลย....
...แต่เชื่อไหม ทุกวันนี้มันคือคนที่ไม่มีอะไรเลย เรียกว่าล้มเหลวสิ้นเชิงที่สุดในรุ่น อายุเท่าผมนี่แหละ แต่ยังต้องพึ่งพาทางบ้าน ในด้านการกินอยู่เลย งานก็ไม่มี....
ความล้มเหลวของมัน เริ่มเมื่อตอนเอ็นทรานซ์...
จะว่าซวยหรืออะไรก็ไม่ทราบได้ ตอนนั้นที่บ้านมันดันมีปัญหาทางการเงินอย่างหนัก ธุรกิจทางบ้านล้ม ถึงขั้นพ่อแม่หย่าร้างพอดี
ตัวมันเลยเหมือนคนแพแตก เหลือแม่อยู่คนเดียว ส่วนพ่อนั้นต้องหนีหนี้
....สภาพจิตใจมันตอนนั้น เป็นที่เข้าใจได้ว่า มันไม่มีแก่ใจจะทำอะไรเลย จากเด็กบ้านรวย ต้องมาเปลี่ยนเป็นจน ตัว
มันเองก็แตกสลาย เริ่มดื่มหนัก เที่ยวหนัก ตั้งแต่ตอนนั้น....
สุดท้ายคนที่ฉลาดที่สุดในกลุ่มเพื่อนก็เอ็นฯไม่ติด จะเรียนเอกชนที่บ้านก็ไม่มีเงิน
จะเรียนราม หรือราชภัฏตอนนั้นก็ไม่มีคณะที่มันต้องการ(สมัยนั้นคนจบราชภัฏฯ จะได้ ศศบ. ทุกคณะ แค่แยกเอก มันจึงคิดว่าไม่รู้จะเรียนไปเพื่ออะไร และไม่มีคณะให้เลือกมากนักด้วย) ซึ่งตอนหลังมันยอมรับกับเพื่อนๆว่าคิดผิด ที่ไม่ยอมเรียนคณะอื่นไปก่อนตั้งแต่ตอนนั้น
มันจึงคิดว่า มันจะรอจนสถานการณ์ทางบ้านดีก่อน ค่อยเอ็นทรานซ์ใหม่ ช่วงนั้นมันก็ยังดีแหละ ทำงานก๊อกแก๊ก เก็บเงินหาเงินช่วยที่บ้าน
....แต่ความซวยซ้ำสองก็เข้ามา เพราะเกิดการเปลี่ยนแปลงระบบเอ็นทรานซ์ครั้งใหญ่ เมื่อถึงช่วงที่มันพร้อม เด็กสอบเทียบอย่างมัน จึงเข้าไม่ถึงการสอบ...
...ตอนนั้นมัน 22 แล้ว มันก็เริ่มรู้สึกว่ามันแก่เกินไป จะไปเรียนกับเด็กก็อาย จะเรียน ม.เอกชนก็ไม่มีเงินมากพออีก
และความน้อยใจในโชคชะตา ที่ดูเหมือนมันจะซวยมาตลอดในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ทำให้มันท้อแท้ และชีวิตก็เริ่มออกทะเลในที่สุด
ที่สำคัญคือช่วงนั้นเพื่อนร่วมรุ่นส่วนมาก เริ่มเรียนจบกันแล้ว อย่างผมตอนนั้นทำงานแล้ว และเป็นงานที่ค่อนข้างดี ด้วยความที่บ้านใกล้กัน ผมว่าก็คงมีบ้าง ที่มันจะเปรียบเทียบแล้วทัอ อาย
มันจึงเริ่มถอยห่างจากเพื่อนวัยเด็กด้วยสาเหตุนี้ แล้วไปคบเพื่อนนอกบ้านอีกลุ่มซึ่งเป็นกลุ่มเด็กเที่ยว เด็กร้านเน็ตร้านเกมส์....แล้วก็ออกทะเลไปไกล ในที่สุด
ด้วยความที่เป็นคนฉลาด และหน้าตา บุคลิกค่อนข้างดี ทำให้ไม่มีใครแยกออกว่า ที่จริงแล้วกันอยู่ในสถานะแบบไหน
บางทีแม้แต่ตัวมันเองก็แยกไม่ออก
...มันเริ่มหลงไปกับสถานะใหม่ของมัน เริ่มหลอกคนไปเรื่อยๆ สุดท้ายหลอกแม้กระทั่งตัวเอง ว่านั่นคือตัวตนของมัน
ข้อดีอย่างนึงของมันคือ มันไม่เคยเอาความฉลาดของมันไปหลอกเอาเงินทองจากใคร
การหลอกของมัน เหมือนแค่เพื่อหาคนที่ยอมรับในสถานะปลอมๆที่มันสร้างขึ้น เพื่อปลอบใจตัวมันเองเท่านั้น
...มันมีแฟนทำงานดีๆได้ มันมีเพื่อนไฮๆได้ คุยกับผู้หลักผู้ใหญ่จนเขาเอ็นดูได้ ทั้งที่ตัวมันเองนั้นบางช่วงแทบไม่ได้ทำงานอะไรเลย
...อย่างที่บอกแต่ต้น มันเป็นคนฉลาดมาก รายได้ของมันส่วนมากมาจากการวิเคราะห์โน่นนี่ให้คนอื่น เช่น บอล หุ้น เลยเถิดไปถึงแผนธุรกิจ ที่มันพูดได้แบบเป็นฉากๆ
....ไม่ก็ทำงานเป็นนายหน้า และงานเล็กน้อยอื่นๆ แต่นั่นกลับสร้างรายได้ให้มันไม่น้อยเลยทีเดียว
...แต่ เงินที่ได้มา เท่าไหร่ก็หมดไปกับการสร้างสถานะปลอมที่เกินรายได้นั่นแหละ และเพื่อรักษาสถานะเหล่านั้นไว้ มันก็เริ่มเป็นหนึ้สิน
...และดูเหมือนว่า ยิ่งมันเห็นเพื่อนร่วมรุ่นไปไกลแค่ไหน มันก็ยิ่งสร้างตาม ดังนั้นมันจึงมีหนี้สินพะรุงพะรังไปหมด ยังดีที่มันเก่งพอที่จะหมุนได้ทัน ไม่โดนเจ้าหนี้กระทืบตาย
ความซวยจากสิ่งที่ตัวมันเองก่อไว้ เริ่มมาเยอะขึ้นเมื่ออายุมากขึ้น
มันก็เริ่มสร้างภาพยากขึ้น เพราะถ้าคุณอายุ 35 ไปแล้ว คุณจะอาศัยเงินไม่กี่หมื่นบาทสร้างภาพ มันก็คงไม่มีใครเชื่อถืออีกแล้ว
....มันเริ่มเหงา โดยเฉพาะเรื่องความรัก ที่คนรักเมื่ออายุมากขึ้นย่อมต้องมองความมั่นคง มากกว่าฉาบฉวยแบบความรักหนุ่มสาว เหมือนสมัยวัยรุ่น
...สุดท้าย มันเสียทุกอย่าง เพื่อนจากความปลอม และที่สำคัญคือรักแท้แต่เกิดขึ้นจากสิ่งปลอม ที่ดูเหมือนทำให้มันเจ็บที่สุดจนแทบกู่ไม่กลับ....
...ซึ่งนั่นคือทั้งหมดจนถึงตอนนี้ และดูเหมือนว่าตัวมันเองก็เพิ่งจะตื่นจากฝัน
...ฝันที่มันสร้างขึ้นเอง มาสู่โลกของความจริง...
....โลกของความจริงในวัย 45
...วัย 45 ที่ไม่มีอะไรเลยในชีวิต แม้แต่ที่อยู่ที่ทุกวันนี้ต้องไปอาศัยกับญาติทางแม่....
(ซึ่งผมกลับมองว่า ไอ้บ้านหลังนี้แหละที่ทำให้มันเหมือนสับสนกับสถานะตัวเอง เพราะญาติทางแม่มันค่อนข้างรวย บ้านใหญ่โต มันเองก็อยู่สบาย วางตัวไฮได้ แต่จะยังไงก็ไม่ใช่ของมัน)
เรื่องของกัน ผมขอมันมาเขียนในที่นี้ เพราะเห็นว่ามันสอนอะไรคนเราได้หลายอย่าง
....คนเราบางครั้งต้องยอมรับชะตากรรม และเดินไปตามนั้น การดื้อดึงแข็งขืน มันอาจไม่ใช่เรื่องดี เพราะไม่แน่หรอกว่า ความโชคร้ายในตอนแรก มันอาจทำให้เราพบทางใหม่ที่ดีกว่าไม่ได้
...ความรัก ที่แม้รักจะเกิดขึ้นจากความปลอม แต่เมื่อความรู้สึกมันจริง แล้วต้องเสียไป มันสร้างบาดแผลได้หนักหนาสาหัสจริงๆ ดังนั้นอย่าไปหลอกใครเพื่อให้ได้ความรักมา
...คนเก่ง ในที่ที่ไม่เหมาะไม่ควร บางครั้งมันก็น่าเสียดายจริงๆ มันเหมือนปลาใหญ่ในอ่างเล็ก ที่ตัวปลาเอง ยังไงก็ไม่สบายตัว จะทำให้ตัวเล็กลงก็ไม่ได้ ดิ้นไปดิ้นมา สุดท้ายก็ตกออกมาตายนอกอ่าง มันเป็นแบบนี้จริงๆ
...และ คนที่หลอกตัวเองนั้น ไม่มีใครได้รับผลดีในบั้นปลาย แม้แต่คนเดียว ไม่ว่าคุณจะเก่งขนาดไหนก็ตาม....
เมื่อคืนตอนมันทักมา ผมยังนึกว่ามันจะยืมเงินด้วยซ้ำ เพราะไม่ได้คุยกันจริงจังมานานแล้ว
แต่มันกลับทักมา เพราะได้ข่าวว่าผมจะเปิดร้านใหม่เลยทักมาของานล่วงหน้า มันว่างานผู้จัดการร้านอาหารมันเคยทำมาก่อนมีโควิด เลยอยากสมัครไว้ล่วงหน้า วันละ 3-4 ร้อยก็ไม่เกี่ยง
" กูอยากทำงานก๊อกแก๊กแบบนี้เก็บเงินไปก่อน เก็บเป็นทุนจะได้มีทางไป "
....มันบอกผมแบบนั้น....
ผมถามมันว่า ขอเรื่องชีวิตมึงไปเขียนได้ไหม มันสอนใจคนดี
" เอาเลย กูไม่อยากให้ใครเป็นแบบกู ถ้ามันช่วยคนอื่นได้ กูก็ยินดี "
....นี่คือคำตอบของมัน และเป็นที่มาของโพสต์นี้ในวันนี้ครับ....
- 13
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
