Blockdit Logo (Mobile)
Half Poetry & Nobody Perfect
•
10 ก.พ. 2022 เวลา 07:59 • ไลฟ์สไตล์
นั่นบ้านใคร! ที่ผมไปนอนค้าง...ตอนอายุ 12
  • ●
    นอกจากการเขียนกลอน ผมยังมีนิสัยรักการท่องเที่ยวมาตั้งแต่เด็ก แต่ด้วยฐานะและสภาพทางบ้านที่ไม่อำนวย ทำให้น้อยครั้งที่จะได้ไปเที่ยวกันแบบยกครัว และด้วยเหตุที่อยากเที่ยว ผมจึงหาทางออกด้วยการ “เดินทางคนเดียว” ก็ได้....
naturenickname
  • ●
    (ก่อนเล่าต่อ... ต้องบอกว่า นี่คือเรื่องสยอง ที่เกิดขึ้นประมาณปี พ.ศ.2522 คือราว 43 ปีที่แล้ว อยากให้ทุกคนนึกถึงสภาพบ้านเมือง ถนนหนทาง รถโดยสาร และการเดินทางแบบไม่มี google map ให้ออก)
  • ●
    ภาพแรกของการไปเที่ยว ตจว. ที่ผมพอนึกออกน่าจะเป็นการไปทะเล "บางแสน ดินแดนสุขี" เพราะยังมีภาพถ่ายขาวดำที่ผมยืนแอคท่าอยู่บนชายหาด สองมือเท้าเอว ทำคอเอียงนิดๆ หยีตาหน่อยๆ แต่คงไว้ซึ่งหน้านิ่งยิ่งกว่าหุ่นโชว์ในห้างสรรพสินค้า
  • ●
    ส่วนภาพต่อมา คือการเที่ยวน้ำตกในจังหวัดนครนายก ไม่ว่าจะเป็น น้ำตกสาริกา นางรอง หรือวังตะไคร้ ซึ่งไม่ได้เป็นการตั้งใจไปเที่ยวจริงๆ จังๆ หรอก แต่เป็นการแวะเที่ยวนิดนึง ในวันที่ได้ไปไหว้อาป๊าที่หลุมศพ ที่สุสานวิสุทธมรรคคีรี หนองแค จังหวัดสระบุรี ในช่วงเทศกาลเช้งเม้งของทุกปี ซึ่งจะตรงกับต้นเดือนเมษายน ที่ร้อนโคตร
2
  • ●
    ลองนึกภาพน้ำตกหน้าแล้งร้อน บางปี สภาพน้ำตกก็เหมือนมีใครเอาสายยางมาต่อก็อก แล้วเปิดน้ำประปาให้ไหลทิ้งจ๊อกๆ เรียกได้ว่า ฉี่หมายังแรงกว่า เฮ้อ!... แม้หน้าตาน้ำตกจะเป็นแบบนั้น แต่ด้วยความเป็นเด็กที่ผ่านโลกมาน้อยในขณะนั้น ผมก็ยังอยากไปดูไปเห็น แค่ได้เอาเท้าจุ่มน้ำก็ชื่นใจไปถึงทรวง (จินๆ นะ)
  • ●
    กรณีแบบนี้ ถ้าปีไหนคนในครอบครัวขยาย อันประกอบไปด้วย อาอี๊ อาโกว อาแป๊ะ และอื่นๆ อีกมากมาย โหวตกันว่าไม่ให้แวะเที่ยว คือจะรีบกลับบ้านว่างั้น ผมก็จะโวยวาย กลายเป็นดาราเจ้าน้ำตา และนักร้องหลังกำแพงทันที
1
  • ●
    ที่เด็ดกว่านั้น คือการฝังชิปแบบ "แค้นฝังหุ่น" (เอาไว้จะมาเล่าให้ฟังว่า ผมชำระความแค้นนี้ยังไง รู้จักคนอย่างข้า! น้อยไปซะแล้วววว...)
1
  • ●
    อ้าวเฮ้ย! ยังไม่เข้าเรื่องอีกหรอ เอ้า!! แล้วไอ้ที่ว่า “นั่นบ้านใคร! ที่ผมไปนอนค้าง...ตอนอายุ 12” จะเริ่มเล่าได้ยัง
  • ●
    งั้นข้ามไปในตอนที่ผมจบชั้นมัธยม 1 ในช่วง ปิดเทอมใหญ่ หัวใจว้าวุ่น เลยละกัน
  • ●
    อ้อ! แป้บ... ผมยังไม่ได้บอก เป็นคนกรุงเทพฯ อยู่กรุงเทพฯ และตอนเรียนมัธยมฯ ก็เรียนที่กรุงเทพฯ แต่ด้วยความที่มีเพื่อน 2 คน ที่มีบ้านอยู่จังหวัดระยอง คนหนึ่งอยู่ปากน้ำประแส มีบ้านติดทะเล อีกคนหนึ่งมีบ้านญาติ ที่อยู่ติด หรืออย่างน้อยก็ดูอยู่ใกล้กับ "อนุสาวรีย์สุนทรภู่" เอามากๆ
  • ●
    “เฮ้ย! สุนทรภู่เลยนะ คนบ้ากลอนอย่างผม จะได้ไปกราบครูกวีถึงถิ่นเลย...ไปๆ” ในใจผมคิด
1
  • ●
    ตัดภาพมาเช้าวันเดินทางหลังสอบปลายภาคเสร็จ กลายกลับเป็นผมเบี้ยวนัดเพื่อนๆ ไปซะเอง เช้าวันนั้นก็ได้แต่นั่งๆ นอนๆ คิดไปคิดมาว่าจะไปดีไม่ไปดี จนเวลาเลยมาถึงเที่ยง เอ้า!... ไปก็ไป แต่เอาไงละทีนี้ จะไปยังไงคนเดียว (โปรดนึกภาพเด็กอายุ 12 ที่ต้องไป ตจว.คนเดียว โดยมีแค่แผนที่ ที่เพื่อนวาดไว้ให้ ว่าบ้านอยู่ใกล้กับอนุสาวรีย์สุนทรภู่)
  • ●
    เอกมัยไง! ขนส่งสู่ภาคตะวันออก ออกตอนนี้ยังไงก็ไปถึงระยองก่อนฟ้ามืด... บอกแม่ได้แค่นั้น ก็จัดเป๋า ออกเดินทางอย่างที่ I Roam Alone ก็ชิดซ้าย บ้าบิ่นเกิ๊นนนน...
1
  • ●
    ผมเลือกที่นั่งหน้าสุดหลังขนขับ คันนี้เป็นรถบัสปรับอากาศ กรุงเทพฯ-ระยอง ที่ต้องคอยดูเองว่า จะขอลงตรงไหน เพื่อหารถต่อไปบ้านเพื่อนตามแผนที่ในมือ ก็อาศัยถามคนที่นั่งข้างๆ นั่นแหละ ฮ่า....
  • ●
    เดินทางอย่างเพลิดเพลิน ดูวิดีโอจากจอทีวีหน้ารถอย่างใจจดใจจ่อ ไม่มีมือถือให้เล่นเหมือนสมัยนี้นะ จำได้ว่าเป็นหนังสยองขวัญ ประเภทปลาปิรันยากินคนอะไรเทือกนั้น ดูมันส์จนจบเรื่อง ก็ยังไม่ถึงระยอง โอ้ย...ไกลไปไหม?
  • ●
    “อ้าววว! ลงได้ไอ้หนู ต่อรถสองแถวตรงปากซอยโน่นนะ เข้าไปสัก 10 กิโลก็ถึง” ยังโชคดี ที่นอกจากคำอธิบายของคนขับรถบัสแล้ว ผมยังได้คนท้องถิ่นที่ร่วมเส้นทางตามประกบไปส่งจนถึงบ้านเพื่อน... แต่ แต่ แต่
1
ทุกเส้นทางพลางเดินอาจเพลินหลง
มีขึ้นตรงลงเลี้ยวลดคดซ้ายขวา
หากหมดแรงโรยไร้ไฟศรัทธา
คงอ่อนล้าเดินลับดับเส้นทาง
naturenickname
1
  • ●
    บ้านที่ผมไปเคาะประตู เขาไม่รู้จักเพื่อนผมนะสิ! อธิบายก็แล้ว เล่าก็แล้ว ถามตอบก็แล้ว ก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของบ้านจะรู้จักเพื่อนผม สุดท้ายก็มาจบตรงที่ว่า
  • ●
    “งั้นคืนนี้ ก็นอนนี่ละกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า ป้าจะให้คนพาไปส่งที่ปากน้ำประแส” ซึ่งเป็นบ้านของเพื่อนผมอีกคน ที่ผมเล่าให้ป้าฟัง
  • ●
    สรุปว่า ผมนอนบ้านใคร "ก็ไม่รู้" ที่ว่าไม่รู้... คือเขาไม่รู้จักผมนะ แต่ผมหน่ะรู้ ว่า นี่บ้านใคร?
  • ●
    สายๆ ของวันรุ่งขึ้น หลังอาหารมื้อเช้า ผมก็ได้รับความช่วยเหลือจากพี่ชายคนหนึ่ง ที่ป้าเจ้าของบ้านวานให้พาผมไปส่งที่ปากน้ำประแส ก็นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่เขาขับผ่านถนน บุกสวน ลุยทราย เลียบชายทะเล เข้าโน้นออกนี่ ดั้นด้นกันไป...เป็นสิบกิโล อีกแล้ว
  • ●
    เฮ้ย! นั่นไง กลุ่มเพื่อนผม... "บิงโก" นี่คงนึกไม่ถึงสินะว่า ผมจะมาเซอร์ไพรส์ ฮ่า... หลังจากยกมือไหว้ขอบคุณพี่ชายใจดีแล้ว เพื่อนก็ซักใหญ่ คุยกันถึงที่มาที่ไปสักพัก เพื่อนก็พาผมเข้าบ้านเอากระเป๋าเป้ไปเก็บ จากนั้นจะรออะไรละ ลงทะเลสิครับ.... “ก็ถึงระยองแล้วฮิ...” วิลล่าติดทะเล ฮ่าๆๆๆๆ
  • ●
    2 เดือนต่อมา เมื่อถึงวันเปิดเทอมใหม่ขึ้นชั้นมัธยม 2 ผมก็ได้เจอเพื่อนผู้ที่มีบ้านญาติติดกับอนุสาวรีย์สุนทรภู่ ผมจึงรู้คำเฉลย... ว่าคืนนั้น จริงๆ แล้ว "ผมนอนบ้านใคร" อยากรู้ว่าสยองแค่ไหน หลังไมค์มาเลย
  • ●
    #อ่านแล้วชอบกดไลก์ ถ้าถูกใจกดเลิฟ อย่างเชิบๆ คอมเมนต์เลยยยย...
  • ●
    #กดติดตามกันเถอะ
1
โฆษณา