IV. ประสบการณ์ของฮันนาแสดงให้เห็นว่าเราจำเป็นต้องเทจิตของเราออกมาต่อเบื้องพระ-พักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้าในท่ามกลางความขมขื่นของเรา (1ซมอ.1:6, 10, 15–16); ในเอ็กโซโดบทที่ 15 ชนชาติอิสราเอลมาถึงน้ำขมที่มารา; เมื่อพลไพร่บ่นต่อว่าโมเซ เขาก็ “ร้องทูลพระยะโฮวา พระยะโฮวาจึงทรงชี้ให้เขาเห็นต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อเขาทิ้งต้นไม้นั้นลงในน้ำ น้ำก็กลับมีรสหวาน” (ข้อ 22–25):
1. ต้นไม้ที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงชี้ให้โมเซเห็นนั้นเป็นเครื่องหมายเล็งถึงต้นไม้แห่งชีวิต; วิวรณ์ 2:7 กล่าวถึง “ต้นไม้แห่งชีวิต”; ในภาษากรีก ศัพท์คำว่า “ต้นไม้” ในข้อนี้เป็นคำเดียวกับ “ต้นไม้” ใน 1 เปโตร 2:24:
(1) ต้นไม้แห่งชีวิตในวิวรณ์ 2:7 เป็นเครื่องหมายเล็งถึงพระคริสต์ผู้ตรึงตาย (ซึ่งถูกเผยเป็นนัยโดยต้นไม้ในฐานะที่เป็นไม้ท่อนหนึ่ง — 1ปต.2:24) และเป็นขึ้น (ซึ่งถูกเผยเป็นนัยโดยชีวิตของพระเจ้า — ยฮ.11:25) ดังนั้นเราจึงอาจกล่าวว่าต้นไม้ที่โมเซโยนลงในน้ำขมคือพระคริสต์ผู้ตรึงตายและเป็นขึ้นในฐานะที่เป็นต้นไม้แห่งชีวิต.
(2) เมื่อเราร้องทูลต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าในการอธิษฐาน พระองค์ก็ทรงสำแดงให้เราเห็นนิมิตของพระคริสต์ผู้ตรึงตายและเป็นขึ้นในฐานะต้นไม้แห่งชีวิต; เราโยนต้นไม้นี้ลงในน้ำขมในตัวเราได้โดยการอธิษฐานด้วยการเทสิ่งที่อยู่ในจิตของเราออกมาต่อเบื้องพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้า น้ำขมเหล่านี้ก็จะถูกเปลี่ยนเป็นน้ำที่มีรสหวานแห่งการสถิตอยู่ของพระองค์.
2. คำอธิษฐานของฮันนานั้นออกมาจากสภาพการณ์ที่ขมขื่นและตัวตนที่ขมขื่นของเธอ (1ซมอ.1:6, 10); เธอบอกเอลีว่า “ดิฉันเป็นหญิงที่ถูกกดดันในวิญญาณ.... ดิฉันระบายความในใจของดิฉัน (แปลตามตรงคือ เทสิ่งที่อยู่ในจิตของดิฉัน) ออกต่อเบื้องพระพักตร์พระยะโฮวา.... ที่ดิฉันพูดตลอดมานั้นก็พูดด้วยความกระวนกระวายและถูกคนยั่วโทสะมาก” (ข้อ 15–16); บทเพลงสรรเสริญ 62:8 กล่าวว่า “พลไพร่เอ๋ย จงเชื่อพึ่งในพระองค์ตลอดเวลา จงระบายความในใจของท่านต่อเบื้องพระพักตร์พระองค์ พระเจ้าทรงเป็นที่ลี้ภัยของเรา เซลาห์”; การอธิษฐานที่ติดต่อกับพระเจ้าเช่นนี้ประกอบไปด้วยถ้อยคำที่พูดออกมาจากใจอย่างแท้จริง.
วันเสาร์ - การบำรุงเลี้ยงแห่งการฟื้นฟูยามเช้า
1ซมอ.1:10 [ฮันนา]ขมขื่นในจิตมากจึงอธิษฐานต่อพระยะโฮวาและร้องไห้อย่างหนัก.
อซด.15:23 ครั้นมาถึงตำบลมาราแล้ว เขากินน้ำที่ตำบลมารานั้นไม่ได้เพราะน้ำนั้นขม เหตุฉะนั้นจึงตั้งชื่อว่ามารา.
อซด.15:25 โมเซก็ร้องทูลพระยะโฮวา พระยะโฮวาจึงทรงชี้ให้เขาเห็นต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อเขาทิ้งต้นไม้นั้นลงในน้ำ น้ำก็กลับมีรสหวาน...