เรื่อง : จะรัก…แล้วไง? 🤫
ตอนที่ 12 ฉันจะต้องบอกรักพี่เมย์ให้ได้
"เมย์ทอล์ก"
ฉันออกมาคุยโทรศัพท์กับคุณวีนาห่างออกไปอีกทางหนึ่ง เรื่องที่ฉันเจอกับแก้ว อดีตคนรักของฉัน คุณวีนาดีใจและถามสารทุกข์สุขดิบเหมือนที่ฉันเคยถามตอนที่เจอกัน
"แล้วหนูจะรีเทิร์นมั้ยคะ?"
"ไม่ค่ะ เมย์เดินหน้าต่อ อีกอย่างแก้วเค้ามีคนรักแล้วค่ะ นี่จะจดทะเบียนหลังฝึกงานเสร็จ"
"แสดงว่าหนูมีคนคุยอยู่แล้วใช่มั้ยคะ"
"ก็...ก็เหมือนจะมีนะคะ" ฉันคิดว่าจะลองศึกษาดูกับคนๆนี้
"อุ๊ย! ใครคะใคร? แม่รู้จักมั้ยคะ?"
"ไว้ถ้าชัดเจนแล้ว ค่อยบอกดีกว่า แต่ดูเหมือนว่าทางนั้นจะชัดเจนมากกว่าเมย์เสียอีก"
"ก็ควรจะเป็นแบบนั้นมั้ยคะ เพราะอย่างลูกเมย์น่ะ ชัดเจนกับความรักยากมาก ถ้าจะรักลูกเมย์ต้องรักน้องๆลูกเมย์ด้วย แล้วจะไม่บอกแม่เหรอ แม่จะได้ช่วย"
"ไม่ค่ะ"
"น่านะ บอกหน่อย แม่จะได้ไปบอกว่า ถ้าคิดจะเข้าหาลูกเมย์ ต้องเข้าทางน้องๆ ถ้าได้ใจน้องๆทั้ง 4 อะไรๆก็ง่าย"
"อย่านะคะ เดี๋ยวไก่จะตื่นเสียก่อน"
"แหม ลูกก็พูดเกินไป ไก่ตงไก่ตื่นอะไร น่าจะดีใจด้วยซ้ำที่มีแม่คอยเชียร์ เดี๋ยวแม่ไปเม้าท์ให้คุณพ่อกับน้องๆฟังดีกว่า"
"เวอร์"
"ไม่เวอร์หรอก นี่คุณพ่อจะคุยด้วยน่ะค่ะ แม่รักหนูนะคะ"
ฉันบอกรักแม่กลับไป คุณพ่อก็พูดสายต่อ ด้วยเสียงที่เคร่งเครียด จนฉันรู้สึกได้ว่าเป็นเรื่องไม่สู้ดีนัก
"ลูกพ่อ หนูพอจะรู้เรื่องของสุนิศรามั้ย"
"คะ? ลูกสาวเพื่อนพ่อ?" ฉันเคยให้คนไปสืบอยู่ ตอนนี้มีส่งข้อมูลเข้าทางเมลมาเรื่อยๆ แต่ยังไม่ได้เข้าไปอ่าน
"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"เมื่อเช้าเพื่อนพ่อโทรมาบอกว่า หนูนิเค้าท้อง แล้วบอกว่า เจ้าบีมเป็นพ่อของเด็กในท้อง"
"หา?" บ้าน่า เป็นไปได้ยังไง "เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ คุณลุงเค้าต้องแต่งเรื่องโจ๊กมาอำเราแน่ๆ"
"พ่อก็บอกว่ามันเป็นไปไม่ได้"
ใครก็รู้ว่าผู้ชายบ้านนี้ชอบผู้ชาย ฉันก็ยังนึกขำอยู่ว่า บ้านนี้มันล๊อคสเป๊คกันมาแน่ๆ ตอนนั้นฉันยังมีความหวังที่ไอ้บีมมันคบผู้หญิง จะได้มีทายาทสืบสกุล แต่ก็คบไม่นานก็เลิก
"คุณแม่รู้มั้ยคะ?"
"รู้สิ ฟังด้วยกัน แต่แม่เค้าเอาแต่ยิ้ม พ่อว่ากำลังกลั้นขำแหละ คงกำลังดูว่าทางนั้นจะเอายังไงต่อ พ่อลองคุยกับบีมแล้วนะ น้องว่าให้ปรึกษาเมย์ก่อน"
"ถ้าขืนให้รับผิดชอบ ก็จะมีแต่ปัญหา ไอ้บีมมันเหมือนคนทั่วไปทีไหนกัน" ฉันรู้จักน้องๆทุกคน รู้จักลึกจนถึงนิสัยด้านมืด บีมมันไม่ใช่คนที่ดีเฟอร์เฟตเหมือนอย่างที่เห็นภายนอก
"เค้านัดเจรจาเรื่องนี้อาทิตย์หน้านะ เมย์ว่าไง"
"ตอนนี้ยังไม่ว่าไงค่ะ เมย์ขอคุยกับน้องแล้วก็ดูอะไรๆก่อน"
"โอเค ตัดสินใจยังไงก็บอกพ่อแล้วกัน"
"พ่ออยากดองกับบ้านั้นมั้ยคะ?" ฉันต้องถา่มก่อนเพื่อจะใช้ประกอบการตัดสินใจ
"พ่อยังไงก็ได้แล้วแต่ลูก"
"ถ้าไม่แล้วแต่ลูกล่ะคะ"
คุณประวิทย์เงียบไป ฉันก็รอฟังอยู่ เกือบ 10 วินาทีก็ได้คำตอบ
"ไม่ พ่ออยากได้คนที่ยอมรับครอบครัวของเราได้ และจะไม่หักหลังกันตอนเลิกลา"
"นั่นสินะคะ โอเคค่ะ เอาเป็นว่า ถ้าเมย์คิดอะไรได้แล้วจะบอกคุณพ่อนะคะ"
"พ่อรักลูกนะ"
"เมย์ก็รักพ่อค่ะ"
ฉันกดวางสาย และเห็นการแจ้งเตือนของทวิตเตอร์ นกสีฟ้าๆก็ห้อยตัวเลข 99+ ฉันก็เลยต้องเปิดมันดู
ฉันยืนอ่านทวิตเตอร์ #เมย์แก้ว ที่มีคนรีทวิตเกือบ 300 คน
: งื้อออ น่ารัก เก่ง มีแฟนหรือยังค่ะ #เมย์แก้ว
: น่าร้ากกกก ต้องการสะใภ้มั้ยคะ #เมย์แก้ว
: ฉันเคยเจอ พี่เค้าเคยแข่งกีฬาเยาวชน ฝีมือเทพมาก แต่น่าเสียดายเลิกเล่นซะก่อน #เมย์แก้ว
.... และอีกหลายๆคอมเม้นที่ตามมา
และ แอคเคาท์ "ซีนายค่ะคุณ" ก็กดหัวใจ
ฉันต้องทำยังไงดีกับเจ้าของแอคเคาท์คนนี้ดีนะ
ฉันกลับมาที่เต้นท์ก็เห็นเพื่อนๆ นั่งจับกลุ่มออกันเต้มหน้าเต้นท์ของฉัน ซึ่งข้างในนั้นมีซีนายนอนพักผ่อนอยู่
"พวกมึงทำอะไรกัน นั่นรายงานกูนิ" ฉันเห็นเพื่อนกำลังแยกส่วนรายงานที่ต้องแก้ไขออกเป็นชุดๆ แล้วกระจายกันไป
"พวกกูกำลังช่วยมึงทำรายงานไง" ดาวบอกฉัน มันกำลังดึงปึกกระดาษหน้าสุดท้ายออกพอดี
เพื่อนที่เหลือไม่ชอบรายงานก็ไปแยกไปดีดกีต้าร์ร้องเพลง มีก่อกองไฟไวตรงกลางวงเต้นท์ที่ตั้ง
ฉันดีใจนะที่เพื่อนช่วยทำรายงาน
"กูว่าไปทำที่อื่นมั้ยวะ ตรงนี้รบกวนคนป่วย" ฉันว่าพวกเพื่อนๆคงไม่ทำงานกันเงียบๆหรอก ยิ่งพวกที่กำลังช่วยผสมสีที่จะใช้วาดพรุ่งนี้ด้วยแล้วไม่รู้จักคำว่าเบาเสียงหรอก
"กูให้เอียปลั๊กน้องมันล่ะ รุ่นนี้รับรองไม่ได้ยินแน่นอน ขนาดเสียงปืนดังใกล้ๆก็ไม่ได้ยิน" ทีน่าบอกให้ฉันไม่ต้องเป็นห่วง "ยิ่งน้องมันกินยาไปแล้ว ก็น่าจะเคลิ้มๆแล้วล่ะ"
"มานี่เลย มึงมาแก้งานมึงในคอม พวกกูจะแก้ในกระดาษให้ รีบๆทำก่อนเค้าจะปิดไฟ พวกกูช่วยจะได้เสร็จเร็วๆ" จีเรียกฉันให้ไปแก้งานในคอมฯ
ฉันดีใจที่เพื่อนเข้ามาช่วย ซึ่งเป็นเรื่องดี ถ้าเสร็จเร็วฉันก็จะส่งไฟล์ให้เพื่อนร่วมกลุ่มไปดำเนินการต่อ แล้วจะได้มีเวลาจัดการเรื่องสุนิศรา
จบเมย์ทอล์ก
ซีนายทอล์ก
ฉันไม่ได้ใช้เอียปลั๊กหรอกค่ะ ฉันไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรที่มีเสียงของรุ่นพี่หน้าเต้นท์นอน ยิ่งมีเสียงพี่เมย์อยู่ในนั้นด้วยฉันก็อยากได้ยิน หลังจากที่พี่เมย์ออกไปคุยโทรศัพท์กับคุณน้า พี่จีกับพี่ทีน่ากลับมาที่เต้นท์พอดี เห็นกระเป๋าโน้ตบุ๊คที่ถูกวางทับด้วยรายงานอยู่ จึงเข้ามาดู ฉันบอกว่าเป็นรายงานกลุ่มของพี่เมย์ พวกพี่ๆที่กลับมาที่เต้นท์เพื่อนเตรียมเข้านอน หรือทำกิจกรรมสันทนาการก่อนจะนอน ก็เอาไปช่วยดู และเอาปากกามาช่วยทำ
ฉันรู้สึกถึงความมีน้ำใจของกลุ่มพี่ๆถาปัน ฉันในคณะของฉันไม่ค่อยเจอเพราะทุกคนล้วนแค่เคร้งเครียดเรื่องเรียน สอบ คิวส์ อ่านหนังสือกัน น้อยนักที่จะคุยกันถ้าไม่สนิทหรือได้ทำรายงานกลุ่มด้วยกัน เพื่อนสนิทที่สุดของฉันมีแค่ไอ้บีมคนเดียว
ยิ่งพี่เมย์มาแล้ว ฉันก็ยิ่งดีใจที่ได้ยิน
"พวกมึงเขียนอะไรเนี่ย กูอ่านไม่ออก" พี่เมย์โวยวาย หลังเงียบไปพักใหญ่
"อ่านไม่ออกได้ไง ตัวหนังสือกูออกจะสวย มึงน่ะโง่"
"เดี๋ยวเถอะมึง ถ้ากูไม่ผ่านนะ กูจะโทษมึงโทษฐานที่มึงเสือกเขียนไม่รู้เรื่อง"
"พวกมึงดูนี่ #เมย์แก้ว ติดเทรนทวิตเตอร์ด้วยเว้ย"
ฉันอดไม่ได้ที่จะเปิดโทรศัพท์ดู รูปที่พี่เมย์จับแก้มครูแก้ว เป็นรูปที่มีการกดหัวใจและรีทวิตกันมากที่สุด นิ้วของฉันไปแตะที่ยิ้มของพี่เมย์ ที่กำลังยิ้มให้กับครูแก้ว
มันควรจะเป็นของฉัน! แต่พี่เมย์เฟรนลี่จะตายไป ก็ต้องยิ้มให้กับทุกคนสิ
มันอาจจะดูเหมือนเข้าข้างตัวเอง ฉันก็มีสิทธิ์ที่ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ฉันนั่งอ่านคอมเม้นจำนวนมากใต้รูปนั้น มีกลุ่มข้อความหนึ่งที่ทวิตตบตีแย่งชิง ชมและเชียร์เสียเป็นส่วนใหญ่ ฉันเห็นคอมเม้นหนึ่งที่อาจจะเป็นวัยรุ่นของหมู่บ้านนี้
"สักวันถ้าเราดีพอจะเดินไปสารภาพรัก"
มันฉุกใจให้คิดว่าถ้าฉันเดินไปบอกรักกับพี่เมย์ล่ะ?
"มึงๆ มีผู้หญิงจะมาสารภาพรักกับมึงด้วยว่ะ" เสียงพี่คนหนึ่งด้านนอกทัก แล้วมีเสียงร้องแซวเป่าปากตามมา
"กูไปเตรียมบัตรคิวดีกว่า งานนี้มึงเท่าเองละกัน"
"เวอร์มึง ทำต่อไปเลย คืนนี้งานกูต้องเสร็จ"
"มีคนช่วยมึงเยอะละ กูไปปั่นทวิตดีกว่า เดี๋ยวมึงดูรูปที่กูถ่าย กูจะทำให้มันทยานขึ้นอันดับหนึ่งเลยคอยดู" เสียงของพี่ทีน่า
ฉันได้ยินแบบนั้นก็รีเฟสหน้าทวิตเตอร์ไม่หยุดเพื่อรอคอยรูปที่พวกพี่ข้างนอกโอ้อวดเอาไว้
ตึง! รูปที่พี่ทีน่าโพสและติด #เมย์แก้ว ตามด้วย "โมเม้นนนน"เป็นภาพที่พี่เมย์ใช้มือเขี่ยผมที่หน้าผากของครูแก้ว และยิ้มสวยหวาน และครูแก้วหน้าแดง ไม่รู้ว่าอายหรือเพราะร้อนแดด
แต่เชื่อมั้ยคะ? มันทำให้ใจของฉันเจ็บ และอึดอัดขึ้นมา
"มึง!! คนกดหัวใจเป็นร้อย ดูๆมีคนติดตามกูเพิ่มขึ้นด้วย" พี่ทีน่าร้องดีใจที่มียอดผู้ติดตามเพิ่มขึ้นด้วยรูปของครูแก้วกับเมย์เพื่อนรัก
"ไหนดูดิ เออจริงวะ มึงมีรูปอีกมั้ยวะ"
กลายเป็นว่าพี่ๆที่อยู่นอกเต้นท์หันมาสนใจความสัมพันธ์ของพี่เมย์กับครูแก้ว
"ไอ้เมย์ มึงกับครูแก้วนี่ยังไงวะ"
"เพื่อน" พี่เมย์ตอบ ฉันยิ้มที่ได้ยิน แต่ก็หุบลง
"ไม่จริงมั้ง ดูรูปดิ สนิทกันซะขนาดนั้น"
"เพื่อนที่เคยเล่นทีมเยาวชนด้วยกัน ไม่สนิทได้ไง"
"กูไม่เชื่อ" และดูเหมือนว่าเพื่อนคนอื่นๆก็ไม่เชื่อ ใช่...ฉันก็ไม่เชื่อ
เอายังไงดีล่ะที่นี่...
"ทำยังไงพวกมึงถึงจะหยุดแซวกูสักที ถ้าเมย์เค้ามีแฟนแล้ว จะมีปัญหากันนา" พี่เมย์โต้ตอบ แต่น้ำเสียงฟังดูแล้วไม่ได้จริงยังอะไรนัก
"มึงก็มีแฟนสิ เนี่ยๆถ้าน้องที่เม้นว่าจะมาสารภาพรักมึง มึงก็รับรักไปเลย"
"น่าสนใจนะ"
จริงๆใช่มั้ยคะ ฉันได้ยินพี่เมย์เออออไปกับเพื่อน
"คิดดีๆนะมึง" เสียงพี่ดาวเตือนเข้ามา
"ก็กูไม่อยากโดนแซวนี่นา กูไม่ชินกับการเป็นจุดสนใจ มึงรู้มั้ยคนที่ดันทวิตพวกมึงหนึงในนั้นคือแม่กู" พี่เมย์บอก ทำเอาเพื่อนๆฮือฮา
"จริงดิ คนไหนๆ"
หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก เพราะมัวแต่คิดหาทางไปบอกรักพี่เมย์
ซึ่งการทำครั้งที่เหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกถึง 2 ตัว 1 คือฉันได้เป็นแฟนพี่เมย์ และ 2 คือพี่เมย์จะไม่ถูกเพื่อนๆแซวอีกด้วย
ทำการอะไรต้องคิดให้รอบคอบ ถ้าพลาดเราจะมองหน้าพี่เมย์ไม่ติด
จบซีนายทอล์ก
จบตอน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
