ก่อนที่ผมจะเลิกกับแฟนเมื่อ 28 ปีก่อน เราทะเลาะกันหนักมาก และพอเลิกกันผมก็คิดว่า เราน่าจะหาที่สงบ ๆ สักแห่ง พักใจสักเดือนให้หายเหนื่อยแล้วค่อยกลับมามีใครสักคนใหม่อีกที
ว่าแล้วก็หลีกเร้นสังคมเมือง แบกเต้นท์ออกไปกางอยู่ตามเกาะต่าง ๆ ในภาคใต้ (สมัยโน้นยังมีเกาะเล็กเกาะน้อยที่ไม่พลุกพล่าน มีแต่ชาวประมงอยู่กันไม่กี่ครัวเรือน เยอะแยะ) ผมเป็นฟรีแลนซ์วาดรูปขาย ก็เลยพกกระดาษ สี ภู่กัน ไปทำงานด้วย มันก็จะอยู่เกาะได้นานเท่าที่อยากอยู่
พออยู่ไป ๆ เฮ้ย มันสงบจริงเว้ย ไม่มีคนมารบกวนสมาธิ ไม่ต้องคิดอะไร มีอารมณ์ก็นั่งวาดรูปไป เบื่อก็นอนรับลม หรือไม่ก็ลงไปลอยคอในทะเล มันช่างมีความสุขอะไรอย่างนี้
อยู่แป๊บเดียวเอง อะไรว้า ผ่านไปเดือนนึงแล้วเหรอเนี่ย ไม่นะ ไม่กลับดิ
และแล้วก็อยู่ต่อ ฮา ยิ่งอยู่ยิ่งชอบ ยิ่งติดใจ มันเกิดการเปรียบเทียบกับเมื่อก่อนที่ชีวิตมีแต่ความวุ่นวาย มีแต่ปากเสียง มีแต่การทะเลาะไม่เว้นแต่ละวัน เรื่องเหี้ยอะไรก็เอามาทะเลาะกันได้หมด จิตใจไม่เคยมีความสุขสงบแบบนี้เลย ว่างั้น
เที่ยวตะลอนอยู่ตามเกาะนั้นเกาะนี้ไปครึ่งปี ก็มาคิดขึ้นได้ว่า ที่จริงเราไม่ต้องอยู่เกาะก็ได้นี่ อยู่ไหนก็ได้ เราก็แค่อย่าไปจีบใครมาอีกก็พอ เป็นโสดแบบนี้ดีย์จะตาย ว่าแล้วก็ขึ้นฝั่ง แล้วก็ไปอยู่ที่นั่นที่นี่ ที่เงียบ ๆ สวย ๆ ทั้งหลายในประเทศนี้น่ะ อยู่มาหมดแล้ว และไม่จีบใครอีกเลยตั้งแต่นั้นมา
จนกระทั่งสองปีมานี้เองที่มาเก็บตัวอยู่คนเดียวแถวชานเมืองนครศรีธรรมราช ไม่สัญจรไปไหนมากนัก เพราะโควิดระบาด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
