“เราจะไปโกตาบารูต่อเลย ” ผู้จัดการใหญ่ที่นี่กล่าว เขาจัดตารางการดูงานระบบโรงแรมให้พวกเรา หมายถึง สามคนไทย ที่ถูกส่งจากโรงแรมในประเทศไทย เพื่อมาดูงานระบบเน็ตเวิร์ค ในกัวลาลัมเปอร์ มาเลเซีย ที่เป็นเช่นนี้เพราะ การร่วมทุนร่วมกับบริษัทวางระบบคอมพิวเตอร์ ในประเทศนี้
ต้องยอมรับว่า มาเลเซีย เป็นประเทศที่พยายามพัฒนา ระบบคอมพิวเตอร์ แบบเร่งตัวเอง ได้ดีทีเดียว โดยเฉพาะคนจีน ในประเทศนี้ มีศักยภาพมากพอควร คล้ายๆ ในสิงคโปร์แหละ ที่กล่าวถึงสิงคโปร์ เพราะหลังจากเรียนงานที่นี่แล้ว ก็ต้องไปเรียนที่สิงคโปร์ต่อ ว่าไปแล้ว ก็คนจีนทั่วโลกเป็นเหมือนกันหมด มีความอดทน อดอออม มัธยัสถ์ จนสามารถตั้งกิจการเป็นนายตัวเอง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในโลก
เมื่อมาถึงกัวลาลัมเปอร์ ก็เป็นโอกาสดี ได้พบเจอเพื่อนหญิง มิสชานเธอเป็นคนจีนมาเลเซีย ที่เคยทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายพัฒนาระบบคอมพิวเตอร์ และถูกส่งไปสอนงานเราที่เมืองไทย ก่อนหน้าที่เราจะมา ปัจจุบัน เธอลาออกมาทำงานส่วนตัว เริ่มจากเปิดร้านรับพรินท์งานเล็กๆ จนรับงานพิมพ์ใหญ่ขึ้น หลังจากนั้น ก็ขยายกิจการจนร่ำรวย
เราได้พบกันอีกด้วยความดีใจ และยังมีอีกคนหนึ่ง ไครูห์ เป็นชายมาเลย์ฯ มุสลิม ที่ไม่เคยเคร่งศาสนาเท่าใดนัก กฎของเมืองนี้มีอยู่ว่า เมื่อถึงเทศกาลรอมฎอน มุสลิมทุกคน ต้องทำตามอย่างเคร่งครัด การจะรับประทานอาหารจะเริ่ม ตอนค่ำลงไป พวกเรามาในช่วงนี้พอดี ดังนั้น จึงไม่แปลกใจเลยว่า ทุกโรงแรมจะเปิดบุฟเฟต์ตอนสี่ทุ่ม ทุกวัน ละยามค่ำคืน จะคึกคัก เพราะผู้คนจะพากันมารับประทานบุฟเฟ่ต์ในโรงแรม และที่เราพักอยู่ก็เช่นกัน พวกเราพลอยผสมโรง ทานอาหารดึกไปด้วย หากแต่เป็นมื้อที่สี่ของวันนะ เออ
หลังจากเรียนงานที่กัวลาลัมเปอร์กว่าสัปดาห์ ก็ได้เวลาออกเดินทาง ไปยังรีสอร์ต ในย่าน โกตาบารู เมื่อเดินทางมาถึงโดยรถยนต์ส่วนตัว ก็เป็นเวลาบ่ายคล้อย ผู้บริหารรีสอร์ต ให้การต้อนรับอย่างดี รีสอร์ต ในฤดูรอมฎอนนั้น เงียบเหงา และอีกทั้งไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวด้วย คนพักนั้นมองเห็นแต่ชาวญี่ปุ่นไม่กี่คน และเรือนพักแต่ละหลังนั้น อยู่ห่างกัน พอควร เรานำกระเป๋าเสื้อผ้า เข้าห้องพัก เราได้พักเรือนละคน ช่างสะดวกสบายดีจริงๆ ทุกเรือนออกแบบคล้ายกัน ใช้โทนสีขาวสะอาดตาตั้งหันหน้าออกไปทางทะเล เป็นเรือนไม้ยกพื้นสูงมีบันไดไม้สามขั้น ขึ้นมาเป็นระเบียงด้านหน้า มีโต๊ะไม้อยู่ด้านหนึ่ง สำหรับนั่งพักผ่อน แต่ด้านหน้าบุกระจกทั้งหมด แม้กระทั่งประตู เพื่อมองเห็นทะเลสวยงาม มีม่านหนาหนักใช้ปิดเมื่อยามค่ำย่างกราย
โดยรวมแล้วรีสอร์ตนี้สวยงาม จัดตั้งในสถานที่เหมาะเจาะ มีพื้นที่กว้างขวาง อีกด้านหนึ่งนั้นเป็นตึกโดมโปร่ง ปลูกไว้เป็นที่สำหรับห้องจัดเลี้ยง และมีห้องโถงกลาง สำหรับจัดเป็นบุฟเฟ่ต์ยามเช้าสำหรับลูกค้าที่มาพัก เรียกว่า เป็นรีสอร์ตที่ใหญ่ และหรูมากในโกตาบารูเลยแหละ ระบบคอมพิวเตอร์ที่นี่ทันสมัยสุดๆแล้ว พวกเราจึงเลือกมาเรียนงานที่นี่
เราอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกจกห้องพักเดินไปสมทบกับกลุ่ม ที่ห้องโถงกลาง ระยะทางนั้นห่างพอควร ต้องเดินผ่านสระว่ายน้ำ กลางแจ้ง เลี้ยวโค้งผ่านหมูไม้พุ่มที่ปลูกเป็นแนวยาวทอดไปทางถนน เพื่อไปยังห้องอาหาร
เวลาเริ่มโพล้เพล้ แล้ว เรามองเห็นนักท่องเที่ยวญี่ปุ่นสองสามคน เล่นน้ำในสระ ยามนี้ มันดูเงียบสงบ อืม ไม่ใช่สิ เงียบเหงาวังเวง จริงๆ เราได้ยินเสียงละหมาดลอยมาตามลม เขาคงสวดมนต์กันกระมัง
เราเดินไปเรื่อยๆ สมทบกับรุ่นน้องอีกสองคน และชมสถานที่โดยรอบ เมื่อมาที่โถงกลาง มีรูปภาพแขวนอยู่รอบๆ เป็นภาพสมัยก่อน ของสถานที่นี้ ดูไปเรื่อยๆ ไม่ได้ให้ความสนใจใดๆ เป็นพิเศษ และไม่ได้ลงลึกในข้อมูล แค่ดูผ่านๆ เพราะเราต้องไปรวมตัวกันที่ห้องอาหาร และนี่ก็เริ่มมืดค่ำแล้ว
นักท่องเที่ยวน้อยมาก จริงๆ มีเพียงโต๊ะพวกเราที่นั่งรับประทานอาหารกัน คุยกันเรื่องงาน ว่าจะเริ่มเรียนงานในวันพรุ่งนี้ ไม่นาน ก็แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนที่ห้อง เราไม่ลืมถามเบอร์โทรภายในติดต่อของเพื่อนร่วมงานแต่ละห้องไว้เป็นข้อมูล
เมื่ออยู่ในห้อง เรือนพักหลังใหญ่ เพียงลำพัง ความมืดโรยตัวเข้ามา ความเงียบสงบครอบคลุมไปทั่วบริเวณ ห้องพักอยู่ด้านหน้า เราปิดม่านให้มิดชิด สำรวจกลอนประตูให้เรียบร้อย เพราะแปลกถิ่น ก็เป็นธรรมดาที่จะกลัวคนร้าย อ้อมห้อไปด้านข้างเป็นแนวห้องครัวเล็ก ๆ และด้านหลังเป็นห้องน้ำ อืม ก็กว้างขวางอยู่นะ กลับมานั่งดูทีวีดีกว่า
ไม่นาน สามทุ่มกว่าแล้ว ชักง่วง ปิดทีวี ล้มตัวลงนอน แต่ทีวีนี่ท่าจะเก่ามากสินะ มีจุดแดงขึ้นที่หน้าจอตลอดเวลา รบกวนสายตาชมัด เราลุกขึ้นดึงปลั๊กออกเสียเลย จะได้ไม่มีไฟค้าง แต่จะปิดไฟนอนรึก็ รู้สึกมันจะทั้งเงียบทั้งมืด น่ากลัวยังไงชอบกล เอาน่ะรีบๆ นอนเถอะ เหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้ต้องเรียนงาน
ตึกๆๆๆ เอ๊ะ เสียงอะไรน่ะ ดังที่ปลายเตียง เราก้มลงดูใต้เตียง เอ ก็ไม่เห็นมีอะไรนะ
เมื่อตอนก่อนนอนยังไม่ได้ยินเสียงนี้เลย นอนต่อดีกว่า หรือว่าเราเอาเครื่องคอมเพรสเซอร์แอร์ไว้ด้านใต้ถุน ตรงกับเตียงนี่นะ เราคิด
เอาน่ะ อย่าคิดอะไรเลยเถิดเลย เราก็ปิดประตูดีทุกจุดแล้ว ไม่น่าจะมีโขมยเข้ามาได้
พยายามนอนอีก แต่คราวนี้ข่มตาไม่หลับเลย อะไรอีกล่ะ ก็ปลายเตียงมันสั่นมากๆ เลยละ เริ่มกลัวแล้วสิเรา หรือว่าขาเราสั่นไปเอง อึ๋ย ไม่ใช่หรอกน่ะ พอลุกขึ้นเตียงก็หยุดสั่น
ไม่ได้การละ เราลุกขึ้น นำพระเครื่องที่พกติดตัวออกมาจากกระเป๋า ตั้งนะโมสามจบ และสงบจิต บอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทาง บอกว่าขออนุญาต พักที่นี่ชั่วคราวนะ ขออย่ามารบกวนกันเลย แม้คนละศาสนากัน ถ้าจะมาก็ขอให้มาดีละกัน เจ้าประคู้ณ ! เราก็มั่นใจว่า ความตั้งใจนั้น คงสื่อถึงกันได้ จะมีอะไรดีกว่าการทำจิตให้สงบล่ะ แล้วเกือบเที่ยงคืน ก็ผล็อยหลับไป
ในฝัน มีหญิงสาวชาวมลายู คนหนึ่งเดินมาพบ หล่อนเป็นสาวคมขำ ใบหน้าสวยแบบชาวมาเลเซีย รูปร่างสันทัด ใส่เสื้อผ้าแบบหญิงพื้นเมือง หล่อนกำลังบอกเรื่องราวให้เราฟัง เหมือนกำลังนั่งดูหนังที่ เลื่อนไปทีละฉากทีละตอน จากตลาดพื้นบ้าน ขายผักขายปลา ผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ เราได้เห็นความเป็นอยู่ของคนพื้นถิ่น หล่อนไม่ได้พูดกับเรา แต่กำลังสาธยาย สถานที่นี้ ให้เราชม ….
เช้าแล้ว เอ๊ะ เราพิ่งตื่นนี่นา แต่เรื่องราวที่เราเห็นอยู่นั้น เสมือนจริงทุกอย่าง เหมือนนั่งดูภาพยนต์ ที่เขาฉาย เป็นเรื่องราว เสมือนเราอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ เทียว หญิงสาวนั้นหายไปแล้วกับความฝัน…
“ไอ้ต๊ะ เมื่อคืนพี่โทรหาเอ็งทำไมไม่รับสายวะ” เราถามรุ่นน้องที่ไปด้วย และได้พักในเรือนหลังถัดไป เมื่อเจอเรื่องแปลก ๆ เมื่อคืนก็ชักกลัว จึงจะโทรถาม แต่ไม่รู้มันหายหัวไปไหน “ไม่เห็นได้ยิน เลยอ้ะพี่ สงสัยหลับไปน่ะ” ต๊ะตอบ
“โอ เมื่อคืน ข้าเจอผีเข้าจังๆ ว่ะ “ แล้วก็เล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง
“มา ๆ เลยพี่ มานี่ ๆ” ว่าแล้ว ต๊ะก็พา เดินไปที่โถงกลาง
“อะไร แกจะให้ข้าดูอะไร เมื่อวานก็ดูแล้วไง”
“อ้ะ แล้วไม่อ่านล่ะ พี่รู้ไหม รูปที่เขาติดไว้เนี่ย เล่าเรื่องราวของที่มาที่ไปของรีสอร์ต และสถานที่นี้น่ะ นี่ๆ ดูภาพนี้ สิ ทหารญี่ปุ่นขึ้นบกที่ บริเวณนี้ เขาว่าย่านนี้ ชาวบ้านล้มตายกันมากมายเลยละ “ ต๊ะบอก
“เหวออออ…. ไอ้ต๊ะ งั้นเมื่อคืน ข้าก็เจอดีเข้าให้แล้วละ ดีที่พกพระมาด้วย”
ใช่เลย โกตาบาลู ที่ระ(ลึก)ทึก !!!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
