ซันนี่ : "ว้าว ว้าว ว่าที่ฯ หล่อจังเลย ว่าไหมคุณนาย" หนึ่งนั่งหน้าแดงเขินหนัก
อึ่ง : สวัสดีค่ะพี่หมู มาทานข้าวด้วยกันค่ะ เชิญทางนี้ค่ะพี่ สาวๆ อยากรู้จักค่ะ
หมู : สวัสดีครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับผม ว่าแต่ว่าไม่เจอกันนานมากแล้ว ใครเป็นใครบ้างครับนี่
"ซันนี่เองค่ะพี่หมู สวยสุดในซอยค่ะ"
อึ่ง : เชอะ..ไหนจะสู้น้องหนึ่งได้ จริงไหมคะพี่
หมู : ครับผม น้องๆน่ารักทุกคนครับ
เก๋ : ใครน้องแกยะ อ้ายคุณนายร้อย มาทำปากหวาน หยอดเชียวนะหมั่นไส้
หมู : เก๋ หมูจำได้ครับ ว่าพลางมองหาใครบางคน "กุ้งแห้ง เอ้ย น้องสาวไม่มาเหรอครับ"
อึ่ง : ได้ไงคะ พี่หมู สาวหนึ่งคนสวยอยู่ตรงนี้ยังไปถามหาสาวๆอื่นได้ไงคะ
หนึ่ง : ยัยอึ่ง พี่หมูคงนึกถึงยัยนิกขี้แย กะะละแมติดตูด สมัยเด็กอ่ะ เธอก็
เก๋ : ว่าเข้าไปนั่น น้องฉันมันเลิกขี้แยนานแล้วนะยะ ไปพูดให้หล่อนได้ยินเชียว เป็นเรื่อง
ซันนี่ : จริง จริงค่ะ ซันนี่ยืนยัน แต่ว่าสงสัยยัยนิกกะคู่ซี้กระแต จะช่วยแม่ครัวทำสะอาดครัวอยู่หลังบ้านค่ะ
นิก และ กระแต ได้ออกจากบ้านงานบุญกลับเข้าบ้านสวน
กระแต : นิก ใกล้สอบแล้วเธอจะกลับบ้านในเมืองไหมวันนี้
นิก: ไม่อ่ะกระแต วันนี้เราเหนื่อยมากแล้ว ไว้ไปพรุ่งนี้ตอนเช้ามืด อาทิตย์นี้เราว่าจะพักที่บ้านสวนแล้วไปตอนเช้ามืดทุกวันดีกว่า เบื่อบ้านในเมืองเสียงดัง กลางคืนไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ
กระแต : แต่ว่าเราต้องไปบ้านปู่กับย่า อดมาเล่นกะเธอเลยอ่ะ
นิก : ไปเลยจ้า ดีแล้ว เราจะได้อ่านหนังสือ ไม่มีใครมากวนนนน
05.30 น. เช้าวันจันทร์
กริ๊ง กริ๊ง !!!!!
"จ้า ตื่นแล้วจ้า คุณนาฬิกา ลุกประเดี๋ยวนี้เจ้าค่า "
นิก แต่งตัวเสร็จ คว้ากระเป๋านักเรียน รีบเดินออกประตูบ้านสวนพลางฮำเพลงเบาๆเป็นเพื่อน
" โอ้ล่ะหนอ... วันนี้วันจันทร์ เป็นวันสำคัญ ที่ฉันต้องตื่นแต่เช้า มืดนานแล้วน้า ฟ้าเอ๋ยเมื่อไหร่จะสว่าง นอกจากความอ้างว้าง รู้ไหมว่าฉันกลัววววว...."
พลัน นิกก็แว่วได้ยินเสียงเหมือนคนไอ ขลุกๆ เบาๆ เอ๊ะ!! หรือเสียงกลั้นหัวเราะ ด้านหลัง
นิก ตกใจ หันขวับกลับไปดู ใครอ่ะ ห่างออกไปประมาณ 20 เมตร ในความมืด นิก มองเห็นเหมือนเป็นผู้ชาย ใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืด รองเท้ากีฬา ออกกำลังกาย กำลังวิ่งเหยาะๆ มาทางนิก
นิก กลัวมาก รีบเดินจ้ำอ้าว แต่ว่าก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง ข้างหล้ง ก็พบว่าผู้ชายคนนั้นยังคงเดินตามแต่รักษาระยะห่างพอสมควร
พอถึงหน้ากองรักษาการ ผู้ชายคนนั้นก็ยังยืนดูอยู่จนนิกขึ้นรถโดยสารออกไป
เช้าวันอังคาร เช้าวันพุธ เหตุการณ์เหล่านี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม
นิก ไม่ได้เล่าให้พี่ๆ ฟังเนื่องจากคิดว่าดูเหมือนเขาคนนั้น จะไม่มีเจตนามุ่งร้าย ในทางตรงกันข้าม คิดว่า " เขา " เจตนามาดักรอหน้าบ้านสวน และเดินตามหลังไปส่ง
" เขา " เป็นใครนะ นิก พยายามครุ่นคิด แต่ว่ามันมืดมาก จึงทำให้ไม่เห็นหน้า เอางี้ดีกว่า เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเราคิดถูกหรือไม่ พรุ่งนี้เช้าเราจะออกจากบ้านสวนให้ช้าลงกว่าเดิม ดูซิว่า " เขา " จะรอไหม และ อาจจะได้เห็นหน้าก็ได้นะ
20.00 น. นิก ยังคงอ่านหนังสือ และทำงานส่งอาจารย์ เช่นเคย เสียงเพลง
จากการเล่นกีต้าร์ลอยมา
" พ้นขอบฟ้า แสนไกลชายฝั่ง นกน้อยยังโผบิน ท้องฟ้าแสนไกลเจ้าบินไปไกลถิ่น โผบินสู่อ้อมอกใด... ใจเธอคิด จะบินไปให้แสนไกลห่าง สุดฝั่งขอบฟ้า.. สุดฝั่งขอบฟ้าห่างใกล... เจ้าโบยบินมาจากถิ่นใด...
คงเหนื่อยแรงเพราะว่าบากบั่น ความฝันอันกว้างใกล .. ท้องฟ้าแสนใกล เจ้าทอดถอนฤทัย เกินตัวจะไปได้ถึง
เธอไม่รู้ เธอคงไม่รู้ว่ามีใครคอยอยู่ กลับสู่รังน้อย กลับสู่รังน้อย เจ้าสักที ... เธอคงยังไม่สิ้นความหวัง...
(เพลง นกเจ้าโผบิน : จำรัส เศวตาภรณ์)
นิกมองออกไปนอกหน้าต่าง ทางบ้านของหนึ่ง หนุ่มสาวกพลังล้อมวงเล่นกีต้าร์และร้องเพลง ยัยหนึ่ง ยัยอึ่ง ยัยซันนี่ และอีก 2 หนุ่ม
นิก เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ตามองผ่านความมืดไปที่หนุ่มคนที่เล่นกีตาร์ ร้องเพลง เพราะจัง ใครกันนะ แฟนหนึ่งแน่ๆ เลย
นิก รู้สึกเหมือนเขามองมาทางหน้าต่างตรงที่นิกนั่งอยู่ บ่อยๆ ครั้ง จึงปิดไฟในห้องและเพ่งสายตามองดูหนุ่มคนนั้น
"อุปทานรึเปล่า เรารู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน" ช่างเถอะ แฟนชาวบ้านเขา เรานอนดีกว่า
เช้าวันพฤหัสบดี เวลาประมาณ 05.50 น. นิก เดินถือกระเป๋าเปิดประตูบ้านสวนออกไป สายตามองถนน ซ้าย-ขวา
" ไม่มีใคร " จบทฤษฎียัยนิก
นิกเดินผ่านหน้าบ้านของหนึ่งจึงมองเข้าไปพลางพูดกับตัวเองว่า
" หนุ่มเสียงเพราะคงกลับบ้านนอนแล้ว" และเดินต่อไป
ฟ้าเริ่มสว่าง มองเห็นแสงทองของพระอาทิย์ส่องรำไร กระทบกับน้ำค้างบนยอดหญ้า สวยงาม วิบ วับ นิกรู้สึกสดชื่นเพลิดเพลิน จึงเดินทอดน่อง มองไปเรื่อยๆ
" วันนี้ คนขี้เซาตื่นสาย สงสัยจะไม่ทันเข้าเรียน" เสียงพูดเบาๆ จากด้านหลังของนิก โดยสัญชาตญานนิกหันหลังกลับทันที
วินาทีนั้นเหมือนนิก เกิดอาการช็อค แทบจะหยุดหายใจ
ชายหนุ่ม ผิวเข้ม ผมสั้นเกรียน สวมชุดกีฬา ที่ยืนตรงหน้าโน้นคือ ....
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
