25 เม.ย. 2022 เวลา 13:15 • ความคิดเห็น
“วิริเยน ทุกฺขมจฺเจติ” บุคคลจะล่วงทุกข์ได้ เพราะความเพียร
ในเรื่องเล่าที่เกี่ยวกับ “ความเพียร” มีอยู่สองเรื่องที่ผมยึดถือเป็นแบบอย่าง
“พระมหาชนก”
เรือของท่านพระมหาชนกเกิดแตกกลางห้วงมหาสมุทร ท่านว่ายนำ้กลางทะเลลึกที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายในนำ้เป็นเวลาเจ็ดวัน ถึงได้รับการช่วยเหลือ
ซึ่งในโลกแห่งความเป็นจริงก็มีผู้รอดชีวิตจากเรืออัปปางให้เห็น ทั้งๆที่ไม่มีทั้งนำ้จืดและอาหารนานนับเดือน! จนบางส่วนได้รับการช่วยเหลือให้รอดกลับมา
“ฝนทั่งให้เป็นเข็ม”
ในสมัยราชวงศ์ถังมีกวีผู้ยิ่งใหญ่นามว่าหลี่ป๋าย ตอนที่ท่านยังเป็นเด็ก ไม่ชอบการฝึกฝนเล่าเรียนเป็นอย่างมาก มักจะโดดเรียน มักออกไปเที่ยวเล่นเตร็ดเตร่ จึงมักจะถูกพ่อแม่ดุอยู่เสมอ
จนกระทั่งวันหนึ่ง หลี่ป๋ายก็ยังคงไม่ไปเข้าเรียน เที่ยวเตร็ดเตร่อยู่เช่นเคยจนออกไปนอกเมืองโดยไม่รู้ตัว แสงอาทิตย์ที่อบอุ่น นกกาโบยบินเริงร่า มวลผกาที่พลิ้วไหวตามลม ทำให้หลี่ป๋ายถอนหายใจออกมาว่า “อากาศที่ดีขนาดนี้ หากมัวแต่อยู่ในห้องดูหนังสือทั้งวันจะมีประโยชน์อะไรกันนะ?”
เดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางเข้ากระท่อมทรุดโทรมหลังหนึ่ง ยายชราผมขาวโพลนนั่งอยู่ กำลังฝนแท่งเหล็กหนาแท่งหนึ่ง หลี่ป๋ายจึงเดินเข้าไปถามด้วยความสงสัยว่า “คุณยาย กำลังทำอะไรอยู่หรอครับ?”
“ฉันอยากจะเอาแท่งเหล็กนี้ฝนจนกลายเป็นเข็มเย็บผ้าสักเล่มหนึ่งน่ะจ้ะ” คุณยายแก่เงยหน้าขึ้น พร้อมรอยยิ้มส่งให้หลี่ป๋าย กระนั้นยังก้มหน้าก้มตาฝนเหล็กต่อไป
“เข็มเย็บผ้า?” หลี่ป๋ายถามขึ้นอีกครั้ง
“เข็มที่ใช้สอยผ้าน่ะหรอครับ”
“ใช่น่ะสิ!”
“แต่ว่า เหล็กหนาขนาดนี้ เมื่อไหร่จะฝนจนกลายเป็นเข็มเย็บผ้าอันบางๆได้ล่ะครับ”
“แต่คุณยายอายุมากขนาดนี้แล้วนะครับ”
“เพียงแค่ฉันใช้ความพยายามให้มากพอกว่าแรงกายที่มีอยู่ มันก็ไม่มีะอไรที่เป็นไปไม่ได้”
วาจาที่เปล่งออกมาของคุณยาย ทำให้หลี่ป๋ายเกิดความละอายใจอย่างมาก พอกลับบ้านไปแล้ว เขากลับตั้งใจเล่าเรียนอย่างยิ่งยวด จากนั้นมา เขาจึงตั้งใจขยันอ่านหนังสืออย่างไม่ละละความพยายาม จนกลายเป็นผลในที่สุด
ถ้ายังไม่ประสบผลสำเร็จในด้านใด ลองพิจารณา “hands, head, and heart” ดูครับ
“และจงทำทุกวันให้มีความหมาย”
โฆษณา