หลงไพร ep.1
ความลึกลับของป่าดงพงไพร
สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง
Ep.1
"ไอ้วุธ วิ่ง..........." ผมตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งแบบไม่คิดชีวิต
เสียงวิ่ง ของพวกเรา ดัง ปะปนกับเสียงของอะไรบางอย่าง ตามหลังพวกเรามา
"มึงเห็นอะไร" ผมซึ่งวิ่งอยู่ ถามขึ้น
"ผู้หญิง พี่ ผู้หญิง เดินมาเรียก ผมกับพี่บอล ตรง หลังต้นไม้ ข้างแคมป์เรา" ไอ้วุธ พูดออกมาพร้อมกับอาการหอบหายใจไม่ทัน
"-่า เอ้ย กูบอกพวกมึงแล้ว ให้ระวัง มันเอาเราแน่" ผมพูดออก
"พี่แล้วพี่บอล ละพี่" วุธถาม
"กูว่าตายห่าไปแล้ว มึงไม่เห็นเหรอ เครืี่องในมันออกมาจากท้องขนาดนั้น กูว่า พวกเรา 3 คน เอาตัวรอดก่อนดีกว่า........... "
ย้อนกลับก่อนหน้าไปก่อนหน้า 1 วัน
กริ๊งงงง...... กริ้งงงงง.....
เสียงนาฬิกาปลุกจากหัวเตียงทำให้ผมต้องสดุ้งตื่นจากการหลับไหลอย่างสบายในตอนเช้าบนเตียงที่นุ่มและผ้าห่มอันแสนอบอุ่น
ผม ชื่อ..วิทย์. ปีนี้อายุย่างเข้า 24 ปีแล้ว
อาศัยอยู่กับแม่ เพียงสองคน ที่ บ้านต่างจังหวัด เรียกได้ว่า ชนบทพอสมควร
.."วิทย์ ". แม่ เรียกชื่อ ในตอนเช้า
"สายแล้ว วันนี้มีนัดไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ" แม่เอ่ยขึ้นพร้อม กับเคาะประตู
"ครับ ผมตื่นแล้วครับแม่" ผมพูดออกไป พร้อมกับ ฝืน ตัวเองให้ลุกจากที่นอน
ในฤดูหนาว ซึ่งทางภาคเหนือนั้น ในฤดูหนาวจะมีอากาศที่หนาวกว่าภาคอื่นๆในประเทศ
ผมหันไปมองไปที่นาฬิกา ซึ่ง มีตัววัดอุณหภมิ ปรากฏเลข 14 องศา "โห" ผมอุทานออกมา ซึ่งความหนาวนี้เป็นปรกติ ทางบ้านผม แต่ ทำใจให้ชินกับอากาศแบบนี้ไม่ได้จริงๆ
ขณะนี้เวลา 6 โมง เช้าแล้ว หมอกลงจัดมาก ไม่เห็นแม้แต่ถนน หน้าบ้าน ผมหยิบ
โทรศัพท์ มือถือ ขึ้นมาพร้อมโทรหา ไอ้พงษ์ และ ไอ้บอล ปลายสาย เหมือนกำลังตื่นจากการหลับสบายเช่นกัน "เห้ย มึงตื่นหรือยังเนื้ย เดียว ที่นัดกันไว้ก็ไปสายหรอก
ใช่ครับ พวกผม มีนัดไปค้างแรมที่ น้ำตก ในอุทยานแห่งหนึ่ง ใน ต่าง จังหวัด ครับ ไป กัน 3 คน ซึ่ง เข้า ป่า ด้วยกันก็บ่อย พอสมควร พวกเราจึงค่อนข้างชำนาณในการเดินป่า
วันนี้ พวกผมจะเดินทางก็ซึ่งวางแผนกันมานาน โดยจะไป ค้างแรม 3 คืน เต็มๆกับการใช้ชีวิตในป่า
ซึ่งผม ได้จัดของเตรียมไว้พร้อมเรียบร้อยแล้ว
เวลา 8 โมงเช้า ไอ้พงษ์ กับ ไอ้บอล ก็ มาหาผมที่บ้าน พร้อมกับอุปกรณ์ เป้ เดินป่าเต็มหลัง เหมือนจะไปอยู่เป็นเดือน
"เห้ย พวกมึงจะไปอยู่ในป่ากันถาวร เหรอ" ผมพูดออกไปพร้อมหัวเราะ
ไอ้พวกนั้นสวนกลับมาว่า "ของจำเป็นทั้งนั้น เพื่อนเอ่ย" พร้อมกับ เดินโยกเยกๆ เข้า บ้านผมมา ยกมือไหว้แม่ และ เอาของวางไว้หน้าบ้าน
"เอ้าาา ลูกๆ มากินข้าวๆ แม่ทำกับข้าวไว้หลายอย่างเลย" แม่ผมพูดพร้อมตักข้าวในชาม ให้พวกผม
ไอ้พงและ ไอ้บอล ซึ่ง รู้ฝีมือของแม่ผมอยู่แล้ว รีบเข้าไปนั่งที่โต๊ะ และ กินกับข้าวฝีมือแม่ผมอย่างอเล็ดอร่อย
หลังจากทานข้าวเสร็จ ก็เตรียมตัวออกเดินทาง
ไอ้บอล บอกกับผมว่า น้องชายของมันกลับมาจาก กรุงเทพได้ อาทิตย์ กว่าๆแล้ว มันอยากไปเที่ยวด้วย "เห้ย ไอ้วุธ มันกลับมาแล้วเหรอ ไม่เห็นรู้เลย" ผมพูดพร้อมตบไหล่ไอ้บอล "ไปสิ ไปเที่ยวด้วยกัน" ผมพูดต่อ
"เออ เดียวเดินผ่าน บ้านกู ก็เจอเอง มันเก็บของเรียบร้อย ไม่ว่ามึงจะให้ไปหรือไม่ มันก็จะไปอยู่ดี มันบอกมันเบื่อ ตึกสูง รถติด อยากไปเที่ยวป่าให้ธรรมชาติ บำบัด" บอลพูดพร้อม เบ้ปากมองบอล
เดินมาได้ สักพัก ก็เจอ ไอ้วุธ น้องชาย ของไอ้บอล ยืนรอตรงหน้าบ้านน
" เห้ย ไอ้วุธไม่เจอกันนานเลย " ผมพูดพร้อมยกมือทักทาย
วุธ ยกมือ ไหว้ผมและ พงษ์ ซึ่งเป็นรุ่นพี่ของพี่ชาย อ่อนกว่า 5 ปี ซึ่งตอนนี้ก็อายุ 19 ปี
ไอ้วุธ มันเป็นเด็กกรุงเทพ ตัวสูงขาว ใส่แว่น ดูท่าทางจะเจ้าสำอางไม่น้อย
"ปะ ไปเที่ยว กัน ห้ามร้องไห้กลับบ้านนะ มึง " ผมพูดพร้อม ตบหัว มันไป 1 ที
ไอ้วุธหัวเราะ พร้อมบอก ว่า " โห พี่ ผมไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ"
พวกเราทั้ง 3 คน มองหน้ากันแล้วหัวเราะ
"5555... เออ พ่อคนเก่ง" พงษ์พูด
ขณะนี้เวลา 9 นาฬิกาเศษ พวกผมนั่งรถประจำทาง ไปยัง ทางเข้าอุทยาน ประมาณ 2 ชั่วโมง ก็ถึงหน้าทางเข้าอุทยาท ที่เป็นจุดมุ่งหมาย
พอถึงอุทยาท ก็ขึ้นไปสำนักงาน เพื่อ ขออนุญาติกับเจ้าหน้าที่พร้อม กรอกเอกสาร โดย ให้ ไอ้บอลเป็นคนจัดการเขียนรายละเอียดจำนวนคนและ จำนวน คืนที่ค้างแรม
เจ้าหน้าที่ มีแค่ 2 คน ในสำนักงาน ซึ่งไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหรนัก
หลังจากกรอกเอกสารเสร็จ พวกเราก็เดินทาง กันต่อ ต้องเดินเท้าขึ้นไปบนเขาอีก 3-4 ชั่วโมง กว่าจะถึง น้ำตก จุดที่เรา จะตั้งแคมป์กัน
ผม ไอ้พงษ์ ไอ้บอล และ วุธ พวกเราทั้ง 4 ได้เดินทางไป โดยมีเจ้าหน้าที่ อีกคนนำทางเราไปยังจุดตั้งแคมป์
"พี่ครับ ช่วงนี้ไม่มี นักท่องเที่ยวเลยเหรอครับ"
ผมเอ่ยถามกับลุงเจ้าหน้าที่
"ไม่ค่อยมีหรอก ช่วงนี้ป่าจะเงียบๆ " เจ้าหน้าที่ตอบ
"แล้วพี่ ไปส่งพวกเราแล้วก็กลับเลยเหรอครับ"
ไอ้บอล ถามขึ้นมาบ้าง
"ใช่" เจ้าหน้าที่ตอบ สั้นๆ
ตอนนี้เวลา 15 นาฬิกาแล้ว เจ้าหน้าที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก พวกเราซึ่ง แบกทั้งของและ การเดินทางมาตลอดทั้งวัน เหนื่อยจนขาแทบขาด
" -่า เอ้ย ใครเป็นคนคิดมาตั้งแคมป์ที่นี้ว่ะ
ไกล -ิบหาย" พงษ์ พูดประโยคแรกหลังจากที่เดินเงียบๆกันมานาน
"ไอ้บอลเลย ตัวต้นคิด" ผมพูดพร้อมชี้หน้า ไอ้บอล
"ก็พวกมึงอยากไปนอนกันในป่าลึกๆกูก็จัดให้แล้วไง ดีนะกูไม่ได้จองทริปเดินป่า พม่าไว้ ลึกกว่านี้อีกนะมึง" ไอ้บอลพูดขึ้นพร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
" เอาที่มึงสบายใจ" ผมพูดพร้อม กระโดดเตะก
ตัดขา ไอ้บอลไว้
ไอ้บอลรู้อยู่แล้วกระโดดหลบอย่างชำนาญ
แล้วพูดขึ้นว่า" ไม่ได้แดกกูหรอกโว้ยย "
" เฮ้า ไกล้ถึงกันแล้ว รีบหน่อย เดียวจะค่ำมืดกันหมด" เจ้าหน้าที่พูดพร้อมกับโบกมือ เมื่อเห็นพวกเรา เล่นกันเป็นเด็ก
สักพัก ก็มาถึง ลานกว้างริมน้ำตก เสียงน้ำตกกระทบหิน บรรยากาศดีมากครับ
พวกผมพอถึงก็แทบจะลงนอนกันตรงนั้น เหนื่อย แต่สนุก กับการเข้าป่า
หลังจากเตรียมของได้สักพัก ตรงจุดตั้งแคมป์ เจ้าหน้าที่ก็เดิน มา ที่พวกผมพร้อมกับยืนธูปในมือให้ พูดว่า "ไหว้เจ้าป่าเจ้าเขา กันซะ จะได้ปลอดภัยจากอันตราย" พูดจบก็หยิบธูป ชูขึ้นเหนือหัว พร้อม ท่อง คาถา อะไรของแก พึมพัมๆ
พวกเรา ก็ แจกจ่ายธูป ให้ครบทุกคนพร้อมยกมือไหว้พร้อมกัน
"ผีมันจะปกป้องเรา เพราะ ไอ้ธูป ดอกเดียวเนี้ยนะ" ไอ้บอลกระซิบในหมู่พวกเรา
" เห้ยย ปากหมานะมึง อยู่ในป่าอย่าพูดดูถูกเจ้าป่าเจ้าเขา" ผมพูดพร้อมทำหน้ายักษ์ ใส่มัน
"ระวังปากมึงให้ดี ไอ้บอล" ไอ้พงษ์ ผู้พูดน้อยที่สุดกล่าวขึ้น
"มาเลย ผีสางนางไม้ อะไร กูก็อยากเห็นเหมือนกัน" ไอ้บอลยังพูดต่อไป
ผม ยืนมือไป ตบหัว ของไอ้บอลแรงๆ จนมันหยุดพูด
" เอ้า เตรียมของอะไรกันเสร็จก็ เข้านอนแต่หัวค่ำนะ ดึกๆ ได้ยินเสียงอะไร อย่าทัก อย่าออกมานอกเต้น" เจ้าหน้าที่พูด
"ผีจะมาหลอกเราเหรอครับ" ไอ้บอล ปากไม่ค่อยจะดีนัก พูดขึ้น เชิงขำๆ
"เด็กหนุ่มนี้ช่างไม่รู้อะไรเลย ในป่าในเขาอย่าพูดเล่น กันแบบนี้" เจ้าหน้าที่ พูดพร้อม โบกมือไปมา
" ขอโทษครับ เพื่อนผมมัน ปากไม่ค่อยดีแบบนี้แหละครับ แล้วพี่จะกลับเลยเหรอครับ นี้มันก็ไกล้จะมืดเต็มที แล้วนะครับ" ผมพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไหรหรอก ลุงอยู่ที่นี้มา 20 ปีแล้ว หลับตาเดินยังได้เลย เอ้าลุงไปละนะ เออ แล้ว บนน้ำตก มีต้นตะเคียน
อย่าเข้าไป ทำอะไร ที่ไม่ดีละ อยู่กันแต่ข้างล่างก็พอ ลุงไปละ โชคดีๆ ถึงเวลากำหนดลุงจะเข้ามารับ " พูดจบแกก็ออกเดินกลับทางเดิม ท่าทีรีบ กว่า เดินนำพวกเรามาเสียอีก สักพักก็หาย ไปกับราวป่า ที่ เริ่มจะสหลัว
พวกเรารีบ ก่อกองไฟ ขึ้นเพื่อให้ความสว่าง
" มึงว่าลุงแก ดูรีบๆ ไหมว่ะ ตอนขากลับ" ไอ้พงษ์พูดขึ้น
" เออ กูก็เห็นนึกว่า กูรู้สึกอยู่คนเดียว"
ไอ้บอลพูดพลาง ใส่ฟืนไปในกองไฟ
"ก็น่าจะ รีบกลับบ้านแกมั้ง สงสัยลืมปิดน้ำหน้าบ้าน" ผมพูดปลอบใจ เพื่อนๆ
"ผมว่าาา.......ลุงแกน่าจะกลัวอย่างอื่นมากกว่านะครับ " ไอ้วุธที่ตลอดเวลานั่งเงียบ พูดออกมาเป็นประโยคแรก พูดพร้อมกับ สีหน้า ซีดๆ และชี้มือขึ้นไปที่น้ำตก ชั้นบนสุด
ทุกคน หันมองตามมือที่ชี้นั้นขึ้นไป ความมืดในป่า ทำให้เห็นอะไรได้รางๆ มันเป็น ร่างผู้หญิง ยืนอยู่บนน้ำตก
" เหี้ย¡¡" ทุกคนอุทานขึ้นพร้อมกันและเข้าไปรวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมาย ตอนนี้ทุกคน ตัวสั่นหน้าซีดทุกคน ไอ้พงษ์ ผู้สติดีที่สุด หยิบ ไฟฉาย ขนาดใหญ่ ส่องขึ้นไป ภาพที่ปรากฎตรงหน้า คือ ทุกอย่างว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่บนน้ำตกทั้งสิ้น ตอนนี้ จิตใจของทุกคน ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกันแล้ว "อาจจะเป็น นักท่องเที่ยว ที่เข้ามาก่อนเราก็ได้ " ผมพูดพร้อมกับ จับขาที่สั่นอยู่
"เออๆ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้" ไอ้พงษ์พูด
"แต่..... ว่า ลุงเจ้าหน้าที่ บอกบนนั้นมีต้นตะเคียน นะโว้ย" ไอ้บอลผู้ที่ ฝีปากกล้าตอนนี้ เสียงสั่นเครือ
"เพราะ ปาก มึงนั้นแหละ มาคืนแรกก็เจอดีเลยมึง" ผมพูดขึ้น
" ผมว่าพวกเรา ขอขมา กันอีกรอบไหมพี่" วุธพูดขึ้น
" เออ ก็ดีเหมือนกัน มาๆ พวกเรา มาขอขมาเจ้าป่าเจ้าเขากันใหม่" ผมพูด คราวนี้ทุกคนทำตามแบบไม่มีคำถามใดๆเพราะ สิ่งที่ทุกคนเห็นนั้น เห็นเหมือนกันหมด จะว่าตาฝาด กันเอง ก็ยืนยันได้ว่าเห็นทั้ง 4 คน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
