“ใจเป็นทั้งต้นเหตุและเป็นผู้รับผล”
ใจเป็นตัวสำคัญที่สุด เป็นทั้งต้นเหตุและเป็นผู้รับผล ต้นเหตุก็คือความคิดต่างๆ ที่มีทั้งกุศลและอกุศล คือคิดดีก็มี คิดร้ายก็มี เมื่อคิดไปแล้วผลก็จะเกิดขึ้นในใจทันที คือความสุขและความทุกข์ เวลาคิดดี ใจก็มีความสุข เวลาคิดร้าย ใจก็มีความทุกข์ จึงควรให้ความสนใจกับใจมากกว่าสิ่งอื่นใด เวลาเห็นอะไรควรย้อนกลับมาดูที่ใจ ว่ามีปฏิกิริยากับสิ่งที่เห็นอย่างไร พอใจหรือไม่พอใจ
ความพอใจและความไม่พอใจเป็นสิ่งที่จะทำให้จิตเกิดกุศลและอกุศลขึ้นมา สิ่งที่พอใจก็จะคิดดีกับสิ่งนั้นๆ ใจก็มีความสุข เวลาเห็นคนที่เรารักเช่นบิดามารดาของเรา ก็จะระลึกถึงพระคุณของท่าน สำนึกในบุญคุณ มีความปรารถนาที่จะทดแทนบุญคุณที่ท่านมีกับเรา คิดแบบนี้ใจก็จะมีความสุข แต่ถ้ามองคนแล้วเกิดความไม่พอใจ เพราะเขาไม่กระทำตามความต้องการของเรา ก็จะเกิดความโกรธ เกิดความแค้นขึ้นมา
ถ้าไม่ดูที่ใจจะไม่รู้ว่า ความโกรธความแค้นเป็นอกุศล เป็นโทษเป็นภัย เพราะเป็นเหมือนกับไฟที่กำลังเผาผลาญจิตใจ แทนที่จะรีบระงับดับความโกรธความแค้นนั้น กลับไปมีเรื่องมีราวกับคนที่สร้างความไม่พอใจ ยิ่งไปมีเรื่องมีราว ความโกรธความแค้นก็จะมีมากขึ้น ความทุกข์ก็จะเพิ่มตามขึ้นไปด้วย นี่เป็นเพราะไม่ดูใจ มัวแต่ไปดูคนที่สร้างความทุกข์ ความไม่พอใจให้กับเรานั่นเอง
กำลังใจ ๑๔, กัณฑ์ที่ ๑๙๔
วันที่ ๑๓ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๗
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วัดญาณสังวรารามฯ จังหวัดชลบุรี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
