16 พ.ค. 2022 เวลา 15:25 • ปรัชญา
จะยอมไปเฉยๆ หรือจะสู้แม้ใช้วิธีสกปรก
นิทานปรัมปราของชายตาบอด
เรื่อง กระต่ายกับกระต่าย
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในป่าดงพงไพรที่มีสรรพสัตว์น้อยใหญ่
ยังมีกระต่ายที่ภูมิใจในความเร็วและว่องไวของตัวเองอยู่หนึ่งตัว
แต่มันได้โอ้อวดกับเหล่ากระต่าย สัตว์อื่นๆ ที่ช้ากว่ามัน หรือกระทั่งผู้ล่าที่มันหลบได้เสมอๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง มันก็พบกับกระต่ายประเภทเดียวกัน
“ข้าเร็วกว่าเจ้าเป็นแน่แท้ เจ้ากระต่ายจอมโอหัง ข้าหลบมาแล้วแม้กระทั่งเสือเลยนะขอบอก”
“ชั้นก็หลบได้แม้กระทั่งคมเล็บของพญาอินทรีย์ เสือหรือจะเคลื่อนไหวเร็วเท่าราชาวิหก”
“โถ เจ้ากระต่ายขี้กลาก อินทรีย์มันเจอกิ่งไม้รากไม้มันก็ถอยหนีแล้ว”
“โฮ่ เจ้ากระต่ายขี้เรื้อน แค่เจ้ายืนปากรูแล้วทำท่ายั่วเสือ เจ้าก็กล้าเรียกว่าวิ่งหนีเสือได้แล้วเหรอ”
“เหอะ อย่างเจ้าก็คงวิ่งชนะได้แค่เต่าล่ะว้า”
“นั่นสินะ ก็คงดีกว่ากระต่ายที่วิ่งชนะหอยทากละกัน”
“หา!?”
“จะเอาไงล่ะ!?”
ทั้งสองฝ่ายต่างพูดเถียงกันไป เกทับกันมา จนสุดท้ายทั้งคู่จึงตกลงจะวิ่งแข่งกัน
ถึงวันแข่ง เมื่อทั้งคู่เริ่มวิ่ง มันต่างพบว่า
“เฮ้ย มันเร็วกว่าที่คิด” ต่างฝ่ายต่างวิ่งผลัดกันแซงไปมา แล้วแต่ใครความเร็วตก หรือพลาดพลั้งในจังหวะไหน
เมื่อตัวหนึ่งเข้าเส้นชัยแค่ปลายจมูก เจ้ากระต่ายทั้ง 2 ตัว ต่างไม่พอใจกับผลการแข่งขันนี้
“มันแค่ก้ำๆ กึ่งๆ เช่นนี้ ข้ารับไม่ได้หรอก เราต้องแข่งกันใหม่”
“ใช่ๆ ต้องแข่งกันให้ชนะขาดลอยไปเลย จะได้ไม่ต้องมาทำตัวกร่างอีก” แล้วทั้ง 2 ตัว ก็ตกลงนัดวันเวลากันใหม่
วันแข่งขันวันที่ 2 มาถึง เจ้ากระต่ายทั้งสองตัวออกวิ่งไปอีกครั้ง
“เฮ้ย!?” กระต่ายตัวหนึ่งวิ่งตกลงไปในหลุมพราง
“ฮะ ฮ่าๆ ข้าไปก่อนล่ะ”
“หนอย ไอ้ทุเรศ” มันเป็นหลุมดักที่กระต่ายอีกตัวทำไว้นั่นเอง
“เย้ย!!!” มีท่อนไม้หล่นลงมาเฉียดหัวเจ้ากระต่ายอีกตัว
“เจอมั่งเป็นไงล่ะ ฮ่าๆ” พูดเยาะเย้ยเสร็จมันก็รีบวิ่งพุ่งแซงไป
“หึๆ เดี๋ยวจะรู้ว่าข้ายังมีที่เด็ดกว่านี้อีก”
ทั้งสองต่างวิ่งไปเจอกับดักมากมายตามทาง ทั้งต้นไม้รากเหนียว หลุมโคลน หรือกระทั่งละอองของดอกไม้พิษ
กระต่างทั้งสองตัว ต่างสะบักสะบอม แต่ก็ไม่มีใครยอมใคร
แต่แล้วจู่ๆ กระต่ายตัวหนึ่งก็เกิดชะลอความเร็ว ปล่อยให้อีกตัววิ่งนำห่างไปเรื่อยๆ
“ฮ่าๆ เจ้าถอดใจแล้วสิ สมน้ำหน้า กลายเป็นอาหารหมาจิ้งจอกเถอะ”
ทันทีที่มันพูดจบ ตรงหน้ามันก็มีงูพุ่งออกมาจากข้างทาง ฉกเข้าไปที่คอกระต่ายจนมันถึงแก่ความตาย
“เฮอะๆ ในที่สุด ข้าก็กำจัดมันได้ ข้าชนะแล้ว”
กลางป่าแห่งหนึ่ง มีหมาจิ้งจอกกำลังคาบกระต่ายป่าไปให้ลูกๆ ของมันกิน
.
.
.
นิทานเรื่องนี้เป็นยังไงกันแน่
สรุป กระต่ายทั้งสองตัวต่างวางแผนที่จะกำจัดอีกฝ่ายเพื่อให้ตัวเองเป็นฝ่ายชนะโดยที่ไม่เลือกวิธีการ
จนสุดท้าย ทั้งคู่ต่างต้องตาย
ไม่ต่างกับการกระทำของคนเราที่เมื่อบางคนมีความขัดแย้ง แก่งแย่งเอาชนะกันและไม่ยอมกัน
บางทีต่างคนต่างพร้อมทำเรื่องสกปรกหรือทำลายอีกฝ่ายเพื่อให้ตัวเองได้ผลประโยชน์
บางที ก็ร้ายฝั่งหนึ่ง ดีฝั่งหนึ่ง
บางทีก็ร้ายทั้งสองฝั่ง
บางครั้งการที่เรายอมแพ้ ให้คนบางคนชนะมันอาจจะปลอดภัยมากกว่า
ถ้าเรื่องที่ยอมๆ ได้ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อชีวิตในระยะยาว
อย่างเช่นบังเอิญเดินชนแล้วขอโทษ หรือยอมทำตัวหงอๆ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาต่อให้อีกฝ่ายจะทำตัวกร่างก็ตาม
หรือการอวดอ้างสรรพคุณข่มกัน ก็ปล่อยๆ ไป
ในขณะที่ถ้าเราไม่ยอม ท้าตีท้าต่อย วันนี้ชนะ วันหน้าอาจจะมีคนมาเอาคืน ทำไปกันมาไม่จบ
จนสุดท้ายก็จบเห่ทั้งคู่ก็เป็นได้
ฉะนั้น หากมีปัญหาอะไรกับใคร ยอมได้ก็ยอมดีกว่า
“อย่าไปสู้กับคนพาล เพราะพาลจะพาจนไปด้วย”
Martin Zen
โฆษณา