☘️รสชาติของวัยเด็กที่ควรจะหวานเหมือนแคนดี้ แต่ทำไม…มันขมเหมือนยาเลยล่ะ
รสชาติที่หวานเหมือนลูกอมแคนดี้ กับรสชาติที่ขมเหมือนยาที่แม่บังคับให้กินตอนไม่สบาย แน่นอนอยู่แล้วว่าเด็กก็คงอยากลิ้มลองรสชาติของแคนดี้หวานๆ แต่กับเราถึงพยายามเลือกลูกอมยังไง ได้ลิ้มรสเพียงไม่นาน ก็กลับต้องได้กินยาขมๆ แบบไม่เต็มใจ
เด็กที่มีช่วงเวลาที่ได้เล่นสนุกกับเพื่อน ได้เที่ยวกับครอบครัว ก็เปรียบเหมือนลูกอมหวานๆ ที่เด็กๆอยากจะกินเรื่อยๆ ไม่มีเบื่อ จากบทความที่แล้ว เราได้บอกว่าพ่อเราป่วย มีอาการชัก น้ำลายฟูมปาก คนในชุมชนก็จะพูดกันว่าพ่อเราเป็นบ้า แล้วเรียกเราว่าลูกไอ่บ้า เป็นสรรพนามหลักที่ใช้เรียกแทนชื่อเราไปเลย
เรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อีกเรื่องคือเรื่องเรียน ตอนเด็กประถมต้นแทบไม่รู้เลยว่าเกรด เกรดเฉลี่ยคืออะไร แค่ไปเรียนตามหน้าที่ กลับบ้าน ทำการบ้าน สอบ ก็แค่นั้น จนมารู้ว่ามันสำคัญมากตอนที่ป้าข้างบ้านเค้าอวดเกรดลูกๆกัน เลยคิดว่าอ่อมันสำคัญหนิ แต่ตอนเด็กไม่คิดเลยว่าเกรดจะสำคัญไปในทางที่มันเป็นทางการกว่านี้ แต่แค่คิดว่าต้องเก่งกว่าลูกคนอื่นๆให้ได้
จากที่อยู่กลางๆห้อง ก็ขยับมาเป็นที่ 6 ที่2 แล้วก็ที่1 จนเพื่อนสนิทเราโดนแม่ดุ ว่าอันดับตกมาอยู่ที่3 โดนดุจนกระทั่งเพื่อนสนิทเราแทบไม่คุยกับเราเลย ก็ได้แต่สงสัยนะว่าเราผิดอะไร
ลืมบอกไปค่ะว่าเราเรียน รร.ขยายโอกาส ส่วนลูกพี่ลูกน้องเราสี่คนเรียน รร.ประจำอำเภอ มีชื่อเสียง พอเกรดออกก็จะพากันเอาเกรดมาให้ปู่กับย่าดู เราก็ถูกพ่อบังคับให้ไปหาปู่กับย่าด้วย จากที่บอกไปว่าเราพยายามตั้งใจเรียนจนขึ้นมาเป็นอันดับ1 ของห้อง เกรดเฉลี่ย 4.00 แต่ลูกพี่ลูกน้องเราผู้ชายบอกว่า “ได้4.00 รร.นี้(รร.ของเรานะคะ) ก็ง่ายอะดิ ไม่ใช่โรงเรียนใหญ่ๆซักหน่อย ครูก็งั้นๆ” เราก็เงียบไม่ตอบอะไร
พอจบม.ต้น เราก็ต่อม.ปลาย รร.ประจำอำเภอที่เราอยู่นะคะ แต่รร.เราเป็นอันดับสองของจังหวัด เราสอบได้ห้องกิฟต์ สายวิทย์-คณิต แถมสอบได้อันดับที่สองด้วย ทุนทางโรงเรียนคือถ้าสอบเลือกอันดับได้ที่1 หรือ 2 จะได้เรียนฟรี ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมตั้งแต่ ม.4-6 เลย แต่เกรดห้ามต่ำกว่า 3.80 นะ นี่เลยเอาไปอวดปู่กับย่า แต่ลูกพี่ลูกน้องกลับพูดใส่เราว่า “ไม่ใช่รร.ประจำจังหวัดซักหน่อย ไม่เห็นต้องอวดเลย”
เราอยากบอกว่า ไม่มีสิ่งที่เพอร์เฟคที่สุดในโลก หากมีจริงๆ มนุษย์ก็จะพยายามมองหาข้อด้วยของมันออกมาแล้วบอกว่า ไม่เห็นจะเพอร์เฟคซักหน่อย ขอแค่เราพยายามทำเต็มที่ที่สุด ไม่ต้องเพอร์เฟคสำหรับใครหรอกค่ะ ขอแค่เราพอใจกับมันก็พอ :)
นิสัยของเราที่เด่นๆเลยคือ ไม่ชอบออกจากบ้าน ไม่ชอบเข้าสังคม เงียบๆ ไม่ค่อยพูด เพราะเข้าสังคนแล้วจะถูกเล่า ถูกเอาไปนินทาทั้งต่อหน้าและลับหลังตลอด เลยถูกมองเหยียดผ่านแววตาและสีหน้าท่าท่าง เคยกระทั่งที่ว่าเล่นกับเด็กด้วยกันในซอยแถวบ้าน แล้วมีผู้ใหญ่มาแจกขนม ให้ขนมเด็กทุกคนยกเว้นเรา เราได้แต่คิดว่าทำไม เราทำอะไรผิด และเหตุการณ์มากเลยทำให้ไม่อยากออกไปเจอใครเลย
อยากจะเล่าให้ยาวกว่านี้นะคะ แต่กลัวจะเบื่อและเยอะไปจนไม่มีใครอยากอ่าน แต่อยากบอกว่า หากเราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ดันมีเรื่องแย่ๆผ่านเข้ามา มันไม่ได้เกิดจากการกระทำของเราเลย แต่มันเกิดจากการตัดสินของสังคม เราอยู่ในสังคมแห่งการตัดสิน ก็เหมือนยาขมๆที่เราไม่เต็มใจที่จะกินแต่ก็ต้องกินแบบฝืนไม่ได้ แต่ยาขมๆก็ทำให้เราหายจากโรคที่เราเป็นอยู่ได้นะคะ เพียงแค่ต้องกินให้ถูกโรคด้วย อย่างเช่น…
ป้าข้างบ้าน : “ลูกไอ่บ้า ไม่เห็นหน้าเห็นตา หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน”
เรา : .ยิ้ม (คิดในใจ ลูกไอ่บ้าก็ดีกว่าเป็นลูกป้าละกันค่ะ) :)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
