สุดๆจริงๆสำหรับหนังสั้นเรื่องนี้
คำเตือน... โพสต์นี้มีสปอยล์หนังสั้นLove Death RobotตอนJibalo ดังนั้น ใครไม่อยากโดนสปอยล์อย่ากดอ่านต่อนะ เอาละเตือนกันแล้วเน้อ
สำหรับLove Death RobotตอนJibaloนี่ เป็นหนังสั้นที่มีความยาวของหนังไม่นานมาก ลักษณะคือเป็นหนังสั้นๆ ที่มีความยาวราวๆ10กว่านาที จริงๆแล้วมีตอนอื่นๆอยู่ด้วย แต่ตอนที่จะเอามาพูดถึงกันในตอนนี้ คือตอนที่มีชื่อว่า Jibalo(อ่านว่าฆิบาโลตามภาษาสเปน)..
โดยที่ตอนJibaloนี้ เป็นตอนสั้นที่ไม่มีบทพูด หนังจะใช้ภาพเป็นตัวดำเนินเรื่อง โดยจะเล่าเรื่องว่า มีกลุ่มอัศวินกลุ่มนึง เดินทางไปในป่า เพื่อพบกับบรรดานักบวชกลุ่มนึง เพื่อจุดประสงค์อะไรสักอย่าง บังเอิญว่า ป่าที่ทั้งสองกลุ่มนัดพบกันนั้น เป็นอาณาเขตของนางอสูรกายนามว่าไซเรน
ซึ่งหนังเองก็ไม่ได้บอกไว้ว่าชื่อนี้จริงรึเปล่า เพราะหนังไม่มีคำบรรยายใด ให้ภาพเป็นตัวดำเนินเรื่อง แต่ว่าถ้าอิงจากพลังความสามารถของนางอสูรกายในเรื่อง ก็จะคล้ายๆกับอสูรกายประเภทพรายน้ำ หรือเงือก หรือไซเรนตามปกรนัมกรีกนั่นเอง
นางก็เลยปรากฏกายขึ้นมา เพื่อกำจัดมนุษย์ที่รุกล้ำอาณาเขตนางเท่านั้นเอง นางกรีดร้อง เต้นรำ ความสามารถพิเศษของนางนั้น เมื่อใดก็ตามที่มีใครได้ยินเสียงของนาง จะเกิดอาการประสาทหลอน จนต้องเต้นรำตามนางอย่างบ้าคลั่ง ส่งผลให้สิ่งมีชีวิตแทบทั้งหมดจากคณะทั้งสองกลุ่มนั้น ตายกันเกือบหมด จากการเต้นรำลงไปจมน้ำตาย ตวัดดาบฟาดฟันกันเองบ้าง เหลือรอดแต่ม้าไม่กี่ตัวและชายหนุ่มอัศวินคนนึง ที่รอดชีวิตแบบงงๆ
การที่ชายหนุ่มรอดชีวิตนั้น สร้างความประหลาดใจแก่นางอสูรกายเป็นอันมาก เพราะที่ผ่านๆมานั้น ไม่เคยมีใครรอดจากพลังเสียงควบคุมประสาทของนางมาก่อน(โดยหารู้ไม่ว่า ชายหนุ่มคนนี้หูหนวก เขาจึงไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องของนาง) นั่นจึงทำให้ชายหนุ่มเป็นตัวตนแบบพิเศษในสายตานาง และแปรเปลี่ยนกลายเป็นความหลงใหล จนทำให้นางคอยติดตามการเดินทางของชายหนุ่มไปตลอดในป่า
ส่วนชายหนุ่มนั้น แรกๆเลยเค้ากลัว จึงพยายามหนีจากสิ่งที่เกินความเข้าใจของตน แต่พอหนีไปสักพัก เขาก็เริ่มจับจุดได้ ว่านางอสูรกายนั้น ชอบพอตน เนื่องจากนางแอบมานอนกอดร่างเขาในยามค่ำคืนจนถึงรุ่งสาง
จากความกลัว มันเลยเกิดเป็นความอยากรู้อยากลอง เขาได้ลองเข้าไปใกล้นางอสูรกาย ให้นางคลอเคลียร่างกายเขา ก่อนที่นางจะจูบเขา แต่การจูบนั้นสร้างความทรมาณแก่เขามาก เพราะลิ้นของนางอสูรกายนั้นสากและเต็มไปด้วยหนามหรือเกล็ดเล็กๆที่ทิ่มแทงเขาจนปากต้องมีบาดแผล
เมื่อพบว่า เขาไม่สามารถทนสมสู่กับนางได้ เขาจึงทำในสิ่งที่ตนเองต้องการแต่แรก คือทำตามความโลภของตนเอง(ในหนังแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนโลภตั้งแต่เก็บเกล็ดทองคำของนางอสูรกายได้ในช่วงต้นๆแล้ว) เขาเอาหัวโขกนางอสูรกายจนสลบ ก่อนที่จะขอดเกล็ดทองคำและเครื่องประดับกายที่เป็นเพชรนิลจินดาของนางจนหมด เหลือไว้แค่ร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือด และชายหนุ่มก็ทิ้งร่างของนางอสูรกายลงน้ำตกไป ก่อนที่จะแบกสมบัติเดินทางต่อ
แต่ร่างของนางอสูรกายนั้น กลับล่องลอยกลับไปยังบึงที่เป็นอาณาเขตของนาง(ตรงนี้มีจุดเปรียบเทียบเล็กน้อยว่า บึงที่เป็นถิ่นของนางอสูรกายนั้น เป็นรูปหัวใจที่แหว่งๆ เปรียบเสมือนกับความรักที่ไม่สมหวังของนาง) ก่อนที่หนัง จะโชว์พลังอีกอย่างนึงของนางออกมา นั่นคือ พลังในการรักษาฟื้นฟู
เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากบึงจนท่วมท้น และไหลไปตามกระแสน้ำ ไปจนถึงชายหนุ่มที่กำลังวักน้ำจากแม่น้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหาย จนเผลอดื่มน้ำเลือดนี้ไปด้วย แต่พอดื่มเข้าไปและรู้ว่าตนเองดื่มเลือด ชายหนุ่มก็ต้องตกใจเป็นอันมาก เพราะเขากลับมาได้ยินเสียงของสิ่งแวดล้อมรอบตัว เขาถึงกับประสาทหลอนว่าเกิดอะไรกับตัวเองกันแน่
นี่คือเวทย์มนต์หรือคำสาปอย่างนั้นรึ ด้วยความกลัวในสิ่งที่ตนเองไม่เคยมีประสบการณ์พบเจอนี่เอง(ชายหนุ่มหูหนวกมาตั้งแต่เด็กครับ เลยไม่เคยเข้าใจว่าเสียงรอบๆตัวเป็นยังไง แต่ตอนนี้เขาหายหูหนวกด้วยพลังรักษาจากเลือดของนางอสูรกายอย่างกระทันหัน เลยตกใจคิดว่ามันเป็นเวทย์มนต์ของนางอสูร)ชายหนุ่มจึงวิ่งสะเปะสะปะไปเรื่อยด้วยความกลัว
ก่อนที่สติจะกลับมา กว่าที่จะเข้าใจได้ว่าตนเองแค่หายจากอาการหูหนวก ไม่ใช่เวทย์มนต์อะไร ชายหนุ่มก็พบว่า ตนเองกลับมายังบึงที่เป็นอาณาเขตของนางอสูรกายอีกครั้ง
และนาง ก็ผุดขึ้นมาจากน้ำอีกครั้ง ในสภาพที่เปลือยเปล่าไร้เกล็ดหุ้มกาย จนพลังรักษาของนางทำงาน ทำให้เกล็ดที่ถูกเลาะไป เริ่มงอกกลับมาอีกครั้ง นางกรีดร้องออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดทรมาณ แต่เป็นความทรมาณทางใจมากกว่าทางกาย นี่คือความรู้สึกอกหัก ผิดหวัง เจ็บปวด นางอสูรกายพึ่งรับรู้ความเจ็บปวดจากการที่ถูกคนรักคนที่นางเชื่อใจ ทำร้ายร่างกายและจิตใจเป็นครั้งแรก นางทั้งเจ็บปวด และเคียดแค้น
และเสียงกรีดร้องนั้น ก็เป็นเสียงสุดท้ายที่ชายหนุ่มจะได้ยิน ก่อนที่ร่างของเขาจะจมดิ่งสู่ก้นบึงน้ำ ไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆอีกหลายสิบหลายร้อยคนก่อนหน้านี้ เพราะตอนนี้ เขาไม่ได้มีเกราะวิเศษใดๆคุ้มกายจากพลังของนางอสูรกายอีกแล้ว
บทวิจารณ์ส่วนตัว
สำหรับตอนjibaloนี้ ผมคงต้องบอกว่า นี่มันคือความรักที่เราเจอทั่วไปในโลกปัจจุบันเลยครับ เพราะหนุ่มสาวในยุคปัจุบันนั้น มองคนเลือกคบคนที่สิ่งที่เห็นภายนอก เช่น หน้าตาดี รวย มีความเท่ มีชื่อเสียง เป็นต้น สิ่งเหล่านี้มันเลยทำให้เกิดความคาดหวัง
เช่น.. คนนี้หล่อนะ เขาต้องเป็นคนที่เหมาะกับฉันแน่ๆ แต่พอคบกับไปจริงๆได้รับรู้นิสัยใจคออีกฝ่ายจริงๆ กลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ และไปกันต่อไม่ได้ หรือคบหากันเพราะเรื่องผลประโยชน์ มากกว่าที่จะคบหากันด้วยการที่จะเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน ซึ่งสิ่งพวกนี้มันไม่ใช่ความรักครับ มันคือความหลงใหล ที่จะมีแค่ชั่วคราวในช่วงเริ่มต้น ก่อนที่จะค้นพบว่า สุดท้ายแล้วก็ไปกันไม่ได้ในที่สุด และเลิกรากันไป
ดังนั้น ส่วนตัวมองว่าความรักในเรื่องjibaloนั้น เป็นความรักที่ไม่ใช่ความรัก นางอสูรกายนั้นหลงใหลในความพิเศษของชายหนุ่มที่ทนต่อพลังเสียงสะกดของนางได้ นางจึงคิดไปเองว่า ชายคนนี้แหล่ะที่เป็นคู่แท้ที่สวรรค์ประทานมาให้นาง ส่วนชายหนุ่มเค้าหวังผลประโยชน์จากสิ่งติดกายของนางอสูร สิ่งที่มีในใจทั้งคู่จึงไม่ใช่รักที่แท้จริง เป็นเพียงความรักฉาบฉวยที่เราพบเห็นในปัจจุบันนี้เท่านั้นเอง
จอบอ... จบจ้า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
