ความอร่อย...ในแบบของแม่
แม่มักหายไป...
แม่มักจะหายตัวไปจากวงข้าวของเราเสมอ อาจยังวุ่นกับการทำอาหารที่ยังค้างคาอยู่บนเตาบ้าง วุ่นเก็บจานชาม กะละมัง เขียงมีด ล้างให้สะอาดบ้าง หรือหากเป็นมื้อเช้า แม่อาจหายไปอยู่หลังบ้าน เอนตัวพิงโต๊ะอ่านนิยายที่ตีพิมพ์เป็นตอน ๆ ในหนังสือพิมพ์รายวันอย่างมีความสุข
มื้ออาหารของแม่ มักพิเศษเสมอในความรู้สึกของผม คำว่า “พิเศษ” ไม่ได้หมายถึงการใช้วัตถุดิบที่ดีกว่าหรือการต้องลงมือทำอาหารใหม่ แต่มันพิเศษตรงที่ แม่มักจะจัดการกับข้าวที่เหลือในแต่ละมื้อได้อย่างอัจฉริยะ ... “แม่เป็นเหมือนแม่มดในครัวของผม” ที่พร้อมจะเสกให้อาหารที่เหลือน้อยนิด หรือแม้แต่อาหารธรรมดา ๆ พิเศษได้เสมอ
หากน้ำพริกกะปิเหลือก้นถ้วย แม่สามารถที่จะทำให้มันกลายเป็นข้าวผัดน้ำพริกกะปิได้และแน่นอนว่าอร่อยมากด้วย เมนูขึ้นชื่อของแม่คือ “ข้าวผัดก้นกระทะ” ของสารพันเมนูที่แม่ทำ ไม่ว่าจะผัดเผ็ดอะไรซักอย่าง ผักบุ้งพริกแกงหมูสามชั้น กะเพรา หรืออะไรก็แล้วแต่ ทุกครั้งเมื่อแม่ทำอาหารเสร็จ แม่มักจะตักใส่จานเปลเพื่อเตรียมเสิร์ฟให้แก่สมาชิกในบ้านผู้หิวโหย
“ทำไมต้องเหลือไว้ในกระทะล่ะแม่”
“เดี๋ยวแม่ทำของอร่อยให้กิน รอแป๊บนึง”
ผมอดทน เผ้ารอให้ทุกคนเพลิดเพลินไปกับอาหารส่วนใหญ่บนโต๊ะ ซึ่งแน่นอนจากเพราะคำชักชวนของแม่ และหลายครั้ง ผมเบื่อกับการที่ต้องทนฟังป๊า พี่ชาย น้าชาย ถามเรื่องเรียน หรืออนาคตที่อยากทำงานด้านละครเวทีของผม เพราะฉะนั้น การเลี่ยงการเผชิญหน้าจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด...ในตอนนั้น
“ไปตักข้าววมาซัก 2 ถ้วยนะ”
ความหิวโหยทำให้ผมยอมศิโรราบต่อคำสั่ง ไร้ซึ่งคำถาม ผัดพริกแกงผักบุ้งหมูสามชั้นที่เหลือก้นกระทะถูกแม่บรรจงปรุงรสเพิ่มด้วยน้ำตาล น้ำตาล และซอสปรุงรสให้จัดจ้านเพิ่มขึ้นไปอีก ใส่น้ำเปล่าลงไปอีกนิด ความหอมจากอาหารในกระทะช่างเย้ายวนให้กลืนน้ำลายลงคอครั้งแล้วครั้งเล่า
แม่ใส่ข้าวเย็นลงไปผัด ทั้งคลุก ผัด บี้ให้ข้าวกลายเป็นสีพริกแกงอ่อน ๆ หอมกระทะ ผมเฝ้ามองด้วยความประหลาดใจว่าทำไมแม่ถึงคิดทำอะไรแบบนี้
เพียงชั่วอึดใจ แม่ก็เรียกหาจานข้าว 2 จานสำหรับเรา 2 คน
ผมพร้อม แม่พร้อม
“อย่าเพิ่ง ใส่อันนี้อีกนิด แม่ชอบ”
พูดจบ แม่บีบมะนาว ลงบนข้าวผัดก้นกระทะทั้งในจานตัวเองและจานผม คลุกให้เข้ากัน และเมนูใหม่ที่ผมรักแสนรักก็ประกาศตัวต่อโลกการทำอาหารของผมอย่างเป็นทางการ
ข้าวผัดร้อน ๆ มีรสเผ็ดจากพริกแกงอ่อน ๆ เค็ม เปรี้ยวนำ หวานนิด ๆ ตาม ความนุ่มของข้าวตัดกับความกรอบของผักบุ้ง ... เท่าไหร่ก็ไม่พอ ใช่ครับ.... “เท่าไหร่ก็ไม่พอ”
เย็นบางวัน แม่จะปลีกตัวไปเดินเล่นในซอยข้างบ้านเรา เดินล้อกับลมพัดเย็น ๆ พลางก้ม ๆ เงย ๆ หายตัวไปจากริมถนนบ้าง เดินก้มหน้าเหมือนหาอะไรบางอย่างบ้าง จนผมอดสงสัยไม่ได้
แต่เวลาของแม่ก็คือเวลาของแม่ ผมเลือกที่จะปล่อยให้แม่เดินอย่างสบายใจและมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง จนแม่กลับมาพร้อมกับยอดผักบุ้งไทยสีชมพูเข้มจัดจ้านเป็นกำมือ ผักที่เราคุ้นตาว่ามักจะมากับส้มตำเวลาเราไปซื้อ แต่เรามักทิ้งมันไปเสมอ และ “ไม่” แม่แต่คิดจะลองชิมรสมัน
ในครัว...แม่นำยอดผักบุ้งมากรีดด้วยมีดคมกริบและแช่น้ำไว้ ยอดแล้วยอดเล่า ไม่มีคำใด ๆ หลุดจากปากอมยิ้มนั้นแม้แต่น้อย
“เย็นนี้กินของอร่อยกัน”
เมนูอะไรนะ ที่แม่จะทำ?
“ทุบกระเทียมเข้า แล้วตั้งกระทะให้ร้อน”
ผมทำตามอย่างว่าง่าย ทุบกระเทียมไทยกลีบเล็ก ตั้งกระทะ รอให้ร้อนจนควันคลุ้ง
“ใส่กระเทียมลงไปผัดให้หอมนะ แล้วเดี๋ยวแม่ใส่ผักบุ้งให้”
กระเทียมลงจนเหลืองหอม ควันยังคลุ้งตลบ แม่ตามด้วยผักบุ้งไทยที่กรีดเตรียมไว้ และคว้าขวดน้ำปลาเหยาะลงกระทะ 4-5 ครั้ง น้ำปลาฉ่ากระทะจนควันและกลิ่นน้ำปลาฟุ้งไปทั่วครัว
“เอาขึ้นเลยลูก เดี๋ยวเหนียวไป”
เสร็จแล้ว? เมนูใหม่ของแม่ เสร็จแล้ว ...
“แค่นี้เหรอแม่ เสร็จแล้วเหรอ ทำไมใช้น้ำปลาล่ะแม่ ไหนว่าผักบุ้งจะดำ” สารพัดสารพันคำถามไหลออกจากปากผมไม่มีหยุด เพราะจำได้ว่า ตอนที่แม่ผัดผักบุ้งจีนให้ป๊ากินกับข้าวต้ม แม่จะห้ามใช้น้ำปลา เพราะแม่บอกเสมอว่า ผักบุ้งถ้าผัดน้ำปลาจะคล้ำ ไม่สวยน่ากิน
แม่ไปตอบอะไร ได้แต่เปิดตู้เย็นหยิบน้ำพริกกะปิที่เหลืออยู่ไม่มากมา วางตักข้าว 2 จานประกบคู่ผัดผักบุ้งสีเข้มที่ควันกรุ่น
“ลองดูสิ กินแบบนี้นะ”
แม่ตักผักบุ้งผัดน้ำปลาวางขดบนข้าวให้เป็นข้าว ราดด้วยน้ำพริกกะปิข้น ๆ แล้วตักข้าวพร้อมผักบุ้งพร้อมน้ำพริกเข้าปาก ผมทำตามอย่างว่าง่าย
“โห อร่อยยยยยยย”
ผมพัฒนาทักษะมากขึ้นโดยการเลียนแบบการกินข้าว น้ำพริกและผัดผักบุ้งจากแม่จากการใช้ช้อนเป็นการใช้มือ อาจเพราะสนุกกับการกินรูปแบบใหม่ที่ได้ใช้มือขยำข้าวเข้าปาก หรืออาจเป็นเพราะคนตรงนั้น คนที่เคยอยู่ตรงหน้าผม หรืออาจเพราะมันเป็นอาหารของเรา จึงทำให้ผมเจริญอาหารทุกครั้งที่แม่มีเมนูนี้
เมนูที่ใช้แค่ผักบุ้งริมทางที่ทอดยอดตอนฝนตก กระเทียมไทยไม่มีกี่กลีบ น้ำมัน น้ำปลาและความร้อน เพียงแค่นี้ก็อาพอแล้วสำหรับความอิ่มหนึ่งมื้อของคนคนหนึ่ง แค่นี้เราก็อิ่มเหมือนกัน ไม่ต่างอะไรจากเวลาเราจ่ายเงินหลักร้อย พันหรือหมื่น เพียงเพื่อให้ท้องอิ่มจนกินอะไรเข้าไปไม่ไหว เพียงแค่นั้น...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
